2018, wat ging je snel voorbij! Dit jaar leek wel nog korter dan andere jaren, en nee..dat ligt niet aan het feit dat ik dit verslag nu eens voor de kerstdagen begonnen ben. We hebben zelfs op dit moment nog niet onze standaard kerst-fotoshoot gedaan (ook omdat we de laatsten in NL zijn zonder boom) maar de meest bijzondere momenten van het jaar zijn al wel geweest, dus even een samenvatting schrijven kan ook prima nu al. 2018 was wederom een bijzonder jaar, maar deze keer vooral op persoonlijk vlak. Waarom? Lees maar verder…

Januari
2018 begon voor mij nat en naakt. Echt waar, want Michel en ik hadden besloten om eens op 1 januari naar een sauna complex te gaan. We willen nog altijd eens vuurwerk kijken terwijl we in een badje bubbelen. Alleen is natuurlijk geen enkele sauna open om 12 uur s’nachts. Daarom werd het overdag op 1 januari. Aangezien onze favorieten ook overdag niet open waren besloten we we naar het Elysium in Bleiswijk te gaan, met een overnachting bij een airbnb in de buurt. De airBnB eigenaren verklaarden ons wel voor gek toen we daar op 1 januari vroeg voor de deur stonden, maar het was het wel waard. Dat was natuurlijk heerlijk ontspannen je jaar beginnen… Dat mocht ook wel want meteen daarna werd mijn rest van de vakantie gevuld met privé-lessen, paspoort verlengingen (uitleg later) en gezellige bezoekjes aan de gekke pole meiden in België. Mijn eerste workshop van het jaar stond gepland in Deventer bij studio Firelily. Altijd leuk om les te mogen geven in eigen land. Al reisde ik bijna spontaan naar Doetinchem ipv Deventer. Woeps! Die workshops gingen prima en ik heb wat nieuw aanstormend Nederlands paaldanstalent gezien. Werk technisch deed zich een mogelijke nieuwe uitdaging voor in het fauna-gebied, ik mocht voor een speciale vereniging van gewassen-veredelaars ons project HOPE demonstreren, maar helaas waren ze nog niet klaar voor het 3D-eiwit denken en heeft dat nog nergens toe geleid. In de laatste week kwam Jenyne Butterfly nog naar Nederland voor workshops, supercool want zij was 1 van de eerste echte pole-stars. Als ik aan idolatie deed zou ze dicht bij komen…maar nu was het gewoon supertof om weer eens een les te volgen van iemand die je eigenlijk al lang kent en zeer respecteert.

Februari
De maand vloog voorbij en voor ik het wist was het alweer februari, een maandje met wat meer reizen. In het eerste weekend vlogen Michel en ik naar Lyon om Emilie en Jon op te zoeken. We kennen hen nog van polecamp in St Maarten, maar ze had ons al eeuwen eens uitgenodigd om naar Lyon te komen voor workshops. Ze heeft daar een hele coole studio met een bijzondere styling (denk donker en doodshoofden), en ze had de hele regio uitgenodigd voor de lessen. Dat werd dus gezellig! Michel en Jon gingen tijdens de workshops gezellig Lyon verkennen en motorrijden. Boys will be boys…
Het weekend er op was het Valentijnsdag, en zoals altijd kreeg ik het voor elkaar om die dag iets te plannen, sorry Mic. Deze keer kwam Terri Fierce langs in Amsterdam en ik wilde zo graag een workshop doen dat Michel het okee vond om Valentijnsdag in Amsterdam te vieren. Zo eindigden we dus na de workshop in een bijzonder restaurantje in de buurt om tijd samen door te brengen en om onze Australië reis te plannen. Want ja…dat kost tijd! Zoveel opties om heen te gaan, zoveel plekken om te bezoeken, en waar zitten eigenlijk de beste studio’s? Met de Lonely planet en kaarten erbij kwamen wel op een plan, ik weet niet wat de obers in het restaurant gedacht hebben…
Die week begon ik nogal wat te snuffen en kuchen, wat echt helemaal niet handig was omdat ik in het weekend zou afreizen naar Leipzig voor de Leipziger Pole Tage. Een evenement dat startte met een poleshow, gevolgd door 2 dagen vol workshops. Ik nam de trein richting Leipzig, wat wel een tijdje duurde, maar nog altijd comfortabeler is dan vliegen. De vrijdagavond begon dus met een show waar naast mij ook het Duitse duo Mia en Kayla, de Duitse kampioene Rania en het slangenmens Lea Roth aan meededen. Als andere internationale gast hadden ze Dmitry Politov uitgenodigd, die natuurlijk de zaak totaal op stelten zette met zijn tricks. Mijn eigen act ging nog wel prima, ondanks het feit dat ik niet meer door mijn neus kon ademen. (zie hieronder, start op 1:30)

De twee dagen daarna waren volgepland met les geven waarbij het me opviel hoe onzeker sommige Duitse dames zijn, zou dat iets cultureels zijn? Omdat iemand ook heel graag een private wilde doen, maar dat niet in het schema paste, belandde we nog in een appartement om de hoek met paal. Supergrappig. Verder kon ik nog getuige zijn van Dmitry’s denk proces, wat ongeveer zo gaat van “hmm, zou ik daar een salto kunnen maken…weet je wat… laten we het proberen” En het lukt nog ook! Op dag 2 had ik wel een fantastische whiskey stem, maar heb mijn workshops overleefd. De terugweg in de trein was een ramp want ik kon niet ophouden met snotteren, wat moet dat irritant geweest zijn voor andere passagiers :-p
Het laatste weekend in februari mocht ik weer op reis, deze keer naar Genève. Na een korte werkweek pakte ik op vrijdag de trein naar Dusseldorf international. Vanuit ons is dat bijna net zo makkelijk als naar Schiphol, ware het niet dat dat een soort stoptrein is die bij elk gehucht van 3 stenen stil gaat staan. Maar goed, ik kwam er wel. In Genève werd ik opgepikt door Amanda, die ik dan weer kende van een polecamp in Barcelona. Ze heeft een hele toffe studio in Genève opgezet waar ook veel aandacht aan verschillende soorten dans gegeven wordt. Niet dat ik daar voor kwam, mijn skills liggen meer in de lucht. Gelukkig had ze ook een cube en aerial hoops, dus naast de normale paaldanslessen mocht ik ook aerials geven. Leuk, maar voor mij soms ook wel een leerproces omdat ik dat veel minder gedaan heb dan paaldans. Het was wel heel gezellig met afentoe een spannend ritje op de motor erbij.

Maart
Na wat drukke weekenden in februari begon maart gelukkig iets rustiger. De eerste week werd vooral gekenmerkt door een speciale opdracht die ik en een groepje van onze Galilei-track in elkaar moesten zetten en moesten presenteren aan de zogenaamde talent board van het ziekenhuis. Dat werd natuurlijk last-minute werk want probeer maar eens afspraken te maken met 3 artsen tegelijk. Vergeleken met hen is mijn agenda treurig leeg. Op de dag zelf miste ik bijna de presentaties omdat ik mooi op tijd bij de verkeerde zaal stond te wachten. Maar goed, ons project werd wel uitgekozen om de rest van het jaar uit te werken. (wordt vervolgd) Daarnaast begon in maart ook eindelijk een speciaal vak voor de studio Biomedische wetenschappen wat ik zelf opgezet had. Jammer dat er maar 3 studenten voor hadden ingeschreven, maar dat leverde wel leuke interactieve discussies op. Half maart ging ik nog 1 keer op stap voor workshops, niet een heel weekend deze keer want Essen ligt op 2 uur rijden van ons vandaan. Superfijn! Ook dat waren prima workshops en ik realiseerde me dat ik misschien maar eens vaker in Essen op bezoek moest gaan, want daar stonden de palen wel zodanig opgesteld dat ik goed voor IPC zou kunnen trainen. IPC is namelijk de enige wedstrijd in de wereld met 3 palen op het podium. En ik ben al zo blij met mijn trainingsstekkie met 2 palen…3 is dus weer anders. Gelukkig mocht ik in Essen nog een paar keer langskomen! Het feit dat ik met deze workshops maar 1 dag kwijt was zorgde er voor dat ik op zondag mee kon doen met een “Shell we dance” wedstrijd met de LOF dancecrew. Niet mijn meest favo bezigheid, maar ik laat natuurlijk de dancecrew niet graag zitten. Dat was dus even doorbikkelen in de ochtend toen we om half 9 in Veenendaal moesten zijn! (ik vind eigenlijk de regel dat de oudsten als laatste mogen wel okee). Wel een tof theater daar met een hele grote foyer waar we goed konden oefenen, en een heeel diep podium waar we dankbaar gebruik van maakten. Zoals gewoonlijk was onze stijl niet echt wat de jury verwacht had en belandden we niet eens in de bovenste helft, maar ervaring opdoen was gelukt! Na dit weekend heb ik mezelf echt in moeten houden om niet alle erop volgende weekenden ook nog vol te plannen, ik moest echt trainen voor IPC! Ik had me dus ingehouden en hoefde inderdaad niet nog op reis. Er gebeurde echter op werk wel vanalles, waaronder speciale lezingen, de jaarlijkse CMBI conferentie (waarbij we bubbelvoetbal speelden) en kennismaken met een nieuwe leidinggevende (soms vrij close zelfs, dankzij bubbelvoetbal).
Op de laatste dag van maart hadden we zelfs nog een extra optreden met de LOF Dancecrew ter ere van de stichting Spieren voor Spieren. Laat het maar aan Charlotte over om voor een goed doel een hele show in elkaar te draaien, ook nu was het weer gelukt om een volle zaal te laten genieten, ik denk dat heel Beusichem in het buurthuis zat! Zelfs mijn ouders waren ook gekomen om daarna met Michel en mij uit eten te gaan in een van de 3 restaurants van het dorp. Gek genoeg kwam het gesprek op een gegeven moment op mijn moeders trouwring en hoe groot deze was…achteraf gezien had ik toen al een vermoeden moeten hebben wat er verderop in het jaar zou gaan gebeuren (voel je ‘m?  :-p )

April
Anyway, het werd pasen en een nieuwe maand, april, de maand van IPC. We deden een gezonde paaseieren jacht (met oa tomaatjes ipc chocolade). En het eerste weekend wat ik eigenlijk vrij moest houden stond ineens vol met een tissu-optreden in Ochten. Ik was gevraagd om een gast-optreden te doen tijdens de jubileum show van sportvereniging Olympia Ochten, in het thema “uit de oude doos”. Ze verzekerde me dat het niet kwam omdat ik al zou oud was, maar omdat ze mij nog kenden van de kersttoernooien die Olympia ooit organiseerde en waaraan ik nog meegedaan had. Ik zette dus een nieuwe show in elkaar op een gouwe oude hit van Whitney Houston en mocht deze laten zien. Dat ging opvallend goed en met vrij weinig oefening voelde ik me toch heel thuis in mijn doeken. Ook grappig was dat 1 van mijn oude turntrainsters ook aanwezig was en me eerst niet herkende, totdat ze mijn naam noemden. Supergrappig! Zo kom je nog eens iemand tegen.

Australië kwam ineens wel heel wat dichterbij, en de laatste weken reisde ik op en neer tussen studio’s met 3 palen in Cuijk en Essen om mijn act maar af te krijgen. Zoals altijd zat ik weer eens vast met tricks op de static pole en aan het eind van de act moest een drop komen maar ik kon nooit kiezen welke! Anyway, met niet echt het gevoel dat de act ” af” was gingen we op 18 april op weg naar Australië. Natuurlijk in eerste instantie voor de wedstrijd, maar we gingen ons niet de kans laten ontnemen om ook veel van het land te zien. Kortom, na al het werken en trainen zou er ook nog een mooie reis voor het continent volgen.
Hiervan heb ik al eerder een apart verslag geschreven, met oa ook allerlei reis details. Handig, want dat scheelt bijna een maand typwerk nu. Vergeef me de luiheid, maar bij deze dus een link naar het IPC/Australië avontuur! (owja, als je wil weten wat dat nu was met die ringmaten….dan moet je helemaal dat verslag eens lezen)

Australië avontuur hier.

Mei
We kwamen terug in Nederland op 20 mei…vol van alle avonturen, moe van de jetlag, totaal happy vanwege een verloving, en in mijn geval alweer in de startblokken voor een volgend avontuur. Ik kon kort mijn neus laten zien op mijn werk om vervolgens na 3 dagen weer in een vliegtuig te stappen. Ik mocht namelijk Pole Theatre Scandinavië jureren. Waarom had ik daar ook alweer ja op gezegd? Dit zat wel heel dicht op de andere reis, maar goed…ik had ook de kans om eens in een openingsact van Brandom Grimm te zitten. En dat was toch wel iets wat ik niet wilde missen. Ik wist natuurlijk niet dat hij voor mij een heeel bijzondere rol in gedachten had. Na een mooie Moulin Rouge, Wizard of Oz en 4 elements -shows wilde hij het deze keer anders doen en koos het thema “Freakshow”. Raad eens wie een vrouw met baard mocht spelen? Blijkbaar vond hij ons comedy-optreden tijdens Pole Theatre 2017 zo overtuigend dat hij dit wel bij me vond passen. Nou, ik moest er wel even over nadenken eigenlijk. Maar het kostuum was best classy, en het was ook wel een uitdaging. Ik had dus in 3 dagen tijd een beetje een act in elkaar gezet, en in 1 avondje werd de finale geoefend. En toen was het zaterdag showtime! Het leuke aan openings acts is dat je als eerste er vanaf bent en daarna kan focussen op de echte taak van de dag…jureren. We begonnen dus als eerste met onze act die je op vimeo kan terug vinden.

Mijn speciale optreden zit rond 4.44, let vooral op het moment dat ik bijna mijn karretje van het podium af rijd en hoe dat subtiel weggehaald wordt door Brandon. Dit was de meest idiote, maar toch ook wel toffe act die ik ooit heb mogen maken :-p
Jureren was op sommige punten best lastig, maar ik geloof dat er er echt de correcte overall winnaar uit hebben gehaald. De dag erop kon ik mooi meedoen met een workshop van Shaina, voordat ik mijn eigen les zou geven. Ik kwam er achter hoe ouderwets mijn iPod intussen is, want de studio had alleen maar apparaten met Bluetooth verbinding. Lastig, want mijn iPod is van de generatie voordat Bluetooth bedacht werd. Maar met wat verhuizingen van apparaat werd dat toch opgelost en kon ik lesgeven met eigen muziek, yay! Verder kon ik mijn bezoekje aan Stockholm samenvatten als kort maar krachtig!

Juni
En zo werd het ineens al snel juni, waarvan de eerste weken in het teken stonden van Dans. Geen paaldans deze keer, maar contemporary. Onze jaarlijkse eigen LOF Dancecrew show was al gepland in het weekend waarop ik net terug was. Ik had dus heel wat lessen gemist, maar goed..ik houd van uitdagingen. En ik had stiekem geoefend op vliegvelden (want tja..die Aussies kennen me toch niet). Op zaterdag 2 juni begonnen we dus met een hele dag generale repetitie in een gymzaal in Zoelen, en ik moet zeggen dat toen het beeld van de show pas echt duidelijk werd. Had dat dus niet moeten missen. Die avond had ik echter nog 1 taak, en dat was presenteren tijdens het NK paaldansen. Vanwege die show moest ik de rest van het weekend missen, maar zaterdagavond was de artistieke  wedstrijd gepland, en laat dat nou net het leukste zijn. Ik racete dus van Zoelen naar Waalwijk (of all places) voor het NK en trof daar de klassieke polesport situatie aan in een hele nieuwe sporthal. Wel mooi, nog niet zo super sfeervol. Als presentatrice sta je mooi vooraan en ik kon dus van dichtbij genieten van al het moois en creatiefs dat Nederland neer zette. En daar zaten echt wel leuke en verrassende ideeën bij. Interessante wedstrijd, ik was het alleen niet bepaald eens met de uitslag. Toch jammer dat het niet klopte met mijn gevoel, maar dan beland je dus weer in de oude discussie dat je artistieke sport zo moeilijk kan jureren. Anyway, het eerste NK artistiek volgens IPSF zat er op en ik kon weer terug naar Nijmegen, om de dag erop weer vroeg op pad te mogen. Deze keer naar de metaalkathedraal in Utrecht. Ik was er nog niet geweest omdat ik een eerdere fotoshoot gemist had, maar wat een top locatie zeg! Ik dacht in eerste instantie dat het wel een toffe trouwlocatie zou kunnen zijn, heb het zelfs nog nagevraagd. Maar het gebrek aan faciliteiten voor extreem grote groepen kapte dat plan vrij snel af. Overigens ging het daar dat weekend niet om…we hadden 1 repetitie en daarna 3 shows voor de boeg. Dat werd dus hard doorwerken die dag, en het was nog midden in een hitte golf in Nederland ook! De shows gingen echter prima, en eigenlijk kwam ik er steeds beter in zonder moe te worden (toch fijn een beetje conditie). We kregen ook zeker goede reacties vanuit het publiek over deze show waar iedereen steeds op het podium staat en het publiek zelfs onderdeel is van de dansen. Zelfs de obstakels, kleine ruimte, en de oneffen vloer met splinters droegen bij aan het geheel. Leuk en totaal iets anders dus! Hieronder een impressie video:

Weekend 2 in juni bracht ik door in Dachau voor het Pole Warriors weekend. Een tof weekend in de studio aldaar tussen de gekke Duitse en Oostenrijkse meiden in een studio waar superwoman aan de muur hing. Ook hier was het heet, wat soms lesgeven een beetje een uitdaging maakte, maar waar ik verder totaal niet over kon mopperen, lekker!  De avond pizza’s bakken op het balkon was trouwens ook prima.
Weekend 3 in juni was ook volgepland, deze keer met onze zelf georganiseerde wedstrijd , het NSK. Speciaal hiervoor had ik Shaina uitgenodigd, die toevallig 2 weken eerder ook met mij in Stockholm was geweest. Haar heb ik dus heel vaak gezien dit jaar. Lasya had de organisatie van het Nederlands studenten Kampioenschap voor de 2de keer in eigen handen, en deze keer konden we de nieuwe theaterzaal C op de campus gebruiken. Dat leverde meteen een veel leukere sfeer voor deze wedstrijd op. Ik mocht ook hierbij de presentatie doen en dat is natuurlijk altijd een eer, en wederom kon ik vanaf de voorste rij genieten van mooie acts. Trots op mijn studenten! De dag erop waren ook nog workshops gepland, maar helaas kon ik die dus zelf niet zien omdat we onze 2de dag uitvoeringen in de Metaal Kathedraal hadden. Met dank aan Michel kon Shaina dus zowel lesgeven als daarna naar de voorstelling komen. Om het weekend af te sluiten moesten we haar wel nog op Schiphol droppen omdat haar vlucht te vroeg ging de volgende ochtend. Grappig dat je er in de US blijkbaar wel vanuit kan gaan dat je de vroegste vlucht haalt met de trein, hier is dat niet zo. Dat was dus een beetje een sneu afscheid in de lobby van het Ibis budget hotel, maar aangezien we elkaar toch vaak zat tegenkomen kun je ook zeggen dat het geen afscheid was.
Mijn laatste lesgeef-actie van juni was het kamp van Studio Nienke in Enschede. Altijd leuk om weer onderdeel te mogen zijn van dat kamp waar sommige mensen al 11(!) keer geweest waren. Na dit weekend werd het ineens echt rustig! Het jaar was afgelopen, de lessen op het sportcentrum daarom ook, en ik kon weer ademhalen.

Juli
De zomervakantie begon! Eindelijk rust zou je zeggen. Nou, niet echt want in het onderwijs geldt natuurlijk dat je allerlei voorbereidingen in de zomer doet. Dat ging wel wat lastig, aangezien diezelfde mensen waarmee je die voorbereiding doet ook op vakantie gaan. Maar goed..ik was ruim op tijd, dus kon wel afentoe weken wachten op emails.
Ik had mezelf ook een kadootje gedaan en dat was dat ik me ingeschreven had voor een paaldanskamp in Ierland als student. Zoals de meesten wel weten van mij vind ik het erg leuk om ook eens gewoon een les mee te doen ipv te geven en dit beloofde dan ook een weekend vol leermomenten te worden. De docenten van het Fierce Fitness polecamp waren Dmitry Politov, Andrea Ryff, Lou Landers, Nicolas Casanova en Terri en Michael van de Fierce studio zelf. Ik had helaas uit Nederland niemand mee kunnen krijgen dus ik ging in mijn eentje op pad. Wat ook betekende dat ik in mijn eentje vloog, daarna op het vliegveld in mijn eentje de vet te late bus moest zien te vinden (en begrijpen), daarna door Maynooth (of all places) moest wandelen (best schattig trouwens), om bij mijn airbnb aan te komen. Door die stomme bus was ik wel iets later, maar de bewoners van het huis waren er gewoon niet. Na 2 uur op de stoep gezeten te hebben had ik de moed verzameld om bij de buren aan te bellen en te vragen of ik heeel misschien even naar het toilet mocht. Gelukkig mocht dat en waren ze ook ze lief om even de buren te bellen en er achter te komen dat de bewoners mij totaal vergeten waren. Nou moe! Ze hebben zich overigens uitgebreid verontschuldigd toen ze er eenmaal waren hoor, maar het was een bijzondere start van het weekend. Vanuit de Airbnb was het zo’n 25 minuten wandelen naar de studio en dat deed ik dus elke ochtend. Ondanks de 7 uur paaldans op een dag had ik uiteindelijk meer spierpijn van het wandelen! Het was trouwens dat weekend in heel Europa extreem warm, en ook de Ieren zijn daar niet op berekend. Met 10 dames staan zweten in een ruimte zonder ruimte leverde dan ook wat extra uitdagingen op. Maar al met al was het wel een tof kamp met een aantal bekenden voor mij, een paar nieuwe dingen, een aantal idiote flips van Dmitry (die ik zeker niet herhaal zonder mat), veel sexy floorwork van Lou, en tricks in de trapeze en ringen van Michael. Ik vond het wel lekker om eens niet de docent te zijn in elk geval!
Eenmaal weer thuis was het nog steeds zo warm en dat betekende dat oa Michels verjaardag buiten gevierd mocht worden. We zijn dus op zoek gegaan naar een , voor ons, nieuw pretpark met de naam Toverland. Dat is een minder bekend parkje in het zuiden van het land waar ze wel even 2 giga-achtbanen hebben staan. De houten coaster stond er al een tijdje en is de grootste van NL geloof ik, maar nu hebben ze ook een wing-coaster die je sterretjes bezorgd. Voor de rest is het nog een beetje wannabe kinder parkje dat wel naar meer smaakt, en de korte rijen maakten dat we onze coaster-bingo zo vol hadden die dag! Klinkt kinderachtig? We zijn verder heel volwassen hoor, de dag erop gingen we op zoek naar mogelijke trouwlocaties in Nijmegen en omstreken, en op bezoek bij allerlei vrienden die kindjes hadden gekregen. Daar mocht een verjaardag in een pretpark best tegenover staan :-p
Juli was dus wel wat rustiger, maar ik heb nog wel een weekendje gereisd en les gegeven. Ik had namelijk de vraag gekregen of ik naar Talinn in Letland wilde komen. Nou, daar was ik nog niet geweest (in elk geval niet van het vliegveld af) en dus zei ik ja. Het bleek vervolgens een hele klus om een gunstige combinatie van heen en terugvlucht te vinden, en uiteindelijk was ik zo wanhopig dat ik de boot naar Helsinki boekte. En om het extra leuk te maken kon ik daar ook een lesje geven. Talinn bleek eigenlijk een erg relaxte stad te zijn met prima faciliteiten en Engels sprekende mensen, maar ook een mooi oud centrum. De dames van de studio waren erg vriendelijk en lieten me een aantal dingen zien. De workshops waren op zich prima, al was het een beetje een uitdaging vanwege de hitte…want ja..ook in Talinn zijn ze niet aan 30 graden gewend! De volgende dag ging ik dus de boot experience doen. Dat leek eerst in de soep te lopen toen een ander persoon voor mij vanuit het hotel de taxi jatte die eigenlijk voor mij bedoeld was. Ieks…maar inchecken bij zo’n boot bleek toch wat relaxter dan op een vliegveld en ik haalde het toch prima. De reis van Talinn naar Helsinki duurde 2 uur, waarvan je het grootste deel alleen maar water ziet natuurlijk. Maar ik kon rondwandelen, lezen, werken, en de laatste 15 minuten kijken hoe de kapitein zo’n mega schip met precisie tot op de centimeter wist aan te leggen. Best een aanrader dus! In Helsinki ging ik op zoek naar de Vertical Club. Best een bekende studio daar. Grappig genoeg kende ik daar helemaal niemand, maar ik werd vriendelijk welkom geheten en de workshop daar was ook prima. Wederom was het een uitdaging met de hitte, want ook Finnen hebben geen idee wat ze moeten doen als het meer dan 25 graden is! Ik had al speciaal voor de vakantie een workshop gemaakt met floorwork en een beetje dans, maar we plakten alsnog aan de grond vast, dus dat was even aanpassen maar nog steeds leuk! Eigenaresse Saija had gevraagd wat ik die avond misschien wilde doen in Helsinki. Nu heeft die stad een pretpark midden in de stad liggen, en ja…daar staan ook een paar bijzondere achtbanen. Gelukkig bleek Saija net zo’n rollercoaster freak te zijn als ik en dus gingen we voor nog een coasterbingo in Linnanmaki. We deden oa een oude houten achtbaan van 1935 waar de remmer achterop de wagen staat, een VR achtbaan, en eentje die eruit zag als een knikkerbaan. Superleuk, en ik heb nog nooit zoveel bijgekletst met iemand die ik net 3 uur eerder had leren kennen. De nacht mocht ik doorbrengen in een typisch Fins huisje buiten de stad omdat bij Saija thuis nogal wat katten rondliepen (sneezing galore). Ik belandde in een buitenwijk in een soort van houten tuinhuisje van iemands moeder. Die was net verhuisd maar alle dozen stonden er nog en de vloer was bijna niet zichtbaar..maar goed, ik heb niet meer nodig dan een bed en dat kon ik vrij maken. Al met al een prima Letland-Finland avontuur om juli mee af te sluiten.

Augustus
Augustus bleef heet in Europa, en Michel en ik gingen in het eerste weekend van die maand terug naar London. Deze keer was paaldansen in principe eens niet te aanleiding. Michel’s neefjes deden namelijk mee aan het WK Tang So Doo, een oosterse vechtsport die (in mijn beleving) een soort mix is van Tae Kwon Do en Karate. Ik had echter de vraag liggen of ik eens langs wilde komen bij Pole Fit in London, en dus combineerden we het nuttige met het aangename. Op vrijdagavond kwamen we aan in London op Stansted airport. Als ik een hekel heb aan een bepaald vliegveld is het wel Stansted, maar deze keer was het niet te vermijden. Via een trein beland je dan in London centrum…als die trein tenminste rijdt. Dat bleek niet zo te zijn, dus met 1,5 u vertraging kwamen we uiteindelijk bij onze Airbnb. De eigenaren hadden duidelijk haast, en gaven ons een extreem korte uitleg voor er zelf vandoor te gaan. Nouwja, wij amuseerden ons wel hoor. We hadden namelijk besloten om eerst eens rustig de dineren in een pub bij het park. Heel rustig werd dat niet want heel London besloot daar de vrijmibo te houden. Maar toen we daarna de hitte ontvluchtten in de bioscoop waren we bijna de enige in de zaal. Incredibles 2 was trouwens weer top. De volgende dag bestond uit een beetje sightseeing en de workshops bij PoleFit. Die studio is ergens verborgen achter in een groot Engels gebouw, iets van een mix tussen woonhuis en kantoor, ik kon het niet direct plaatsen. Wel grappig weer om een studio te zien die je alleen maar van instagram kent! De workshop was prima bezocht door oa een aantal grote Engelse namen die ik later ook nog bij wedstrijden tegen kwam. Wel was het ook hier nog lekker heet, maar voor dit niveau hoefde ik de les niet aan te passen…alleen wel soms wat extra vangen :-p Michel had ondertussen buiten op straat een soort heavy metal festival gevonden om lekker mensen te kijken. Grappig hoe ik hem kan achterlaten op straat en hij amuseert zich wel.
Die zondag gingen we dus naar het WK Tang So Doo kijken in een sporthal op het Olympisch terrein in London. Dat was wel bijzonder want dat terrein is opnieuw ontwikkeld voor de OS en die gebouwen zijn veelal nog in gebruik voor allerlei sporten en concerten. Dit was dus ook een grote moderne hal met deze keer een stuk of 10 tatami’s er in waar allerlei mensjes in witte pakken overheen krioelden. Ik moest echt even wennen aan deze manier van wedstrijden organiseren want ik kon totaal geen logica ontdekken in wat er nu waar gebeurde. Op sommige plekken waren mensen aan het sparren, op sommige plekken werden kata’s gelopen, soms gebeurde er niks, en soms stonden er een tiental mensen om een mat heen. Ook waren er 100 leeftijdsklasses en niveau’s. Daartussen je neefjes ontdekken is een uitdaging! Gelukkig had ik vertalers en andere fans op de tribune die me toch op het juiste moment even konden wijzen wanneer ik op moest letten. Zo zag ik mooie oefeningen met zwaarden, stokken, drietanden, waaiers, etc. De vraag of je ook met een koekenpan mocht lopen werd niet beantwoord… op de zaterdag hadden de heren al aardig wat medailles binnen gesleept, gek genoeg kwam er op zondag niks bij. Misschien toch slechte invloed van Michel en mij :-p Wel leuk om hen in actie te zien, en daarna bij te kletsen in een restaurant in het olympisch dorp. Grappig genoeg bleek de Nederlandse hockeyploeg daar om de hoek ook het EK gewonnen te hebben en die kwamen luid zingend nog voorbij. In de avond probeerden we terug te komen naar onze AirBnb, maar dat werd nog een uitdaging omdat we eerst 10x de verkeerde kant op gingen op dat terrein, vervolgens de laatste trein letterlijk voor onze neus weg reed, en de bus niet helemaal volgens de Google beschrijving reed…oef… midden in de nacht toch nog thuisgekomen… De volgende dag begon de grote terugreis, en we besloten om deze keer eerst een wandeling door de wijk in London te maken. Dit gebied kenden we nog niet en dus gingen we met rolkoffer en al op weg. We kwamen veel woonhuizen, parken, rivier en zelfs een outdoor fitness station tegen voordat we bij het trein station waren vanwaar we de stansted expres konden pakken. Mooi op tijd arriveerden we dus op Stansted (mijn favo vliegveld..not!), om na lange rijen voor security en wat ruzie over plastic zakjes in een overvolle wachtruimte te belandden. En daar kregen we het nieuws dat onze vlucht gecancelled was, dank u Easyjet! Ik had dat eigenlijk nog nooit meegemaakt, dus de vraag was…wat nu? We werden via de achteruitgang het vliegveld weer uit geleid, dat was op zich iets wat je niet vaak ziet. Maar daarna mochten we met 300 anderen in de rij voor die ene balie waar een overwerkte dame probeerde iedereen over te boeken of een hotel te bezorgen. Grappig genoeg werd er ook gezegd dat je het zelf beter kon proberen en dan later declareren…tja, dat scheelt hen werk en aangezien wij wel internet-saffy zijn hadden we vrij snel een alternatieve vlucht gevonden van Luton airport. Alleen wel de volgende ochtend. We moesten dus nog wel ergens verblijven en hier kwam de pole-world weer in beeld, want we mochten overnachten in het huis van Stacey wat precies tussen Stansted en Luton in staat. Oef! Midden in de nacht belden we dus bij de buren aan om de sleutel en konden we nog even genieten van de mooie lichtjes in haar tuin voordat we in slaap vielen, elk in een ander bed van 1 van haar 2 zoontjes. De volgende ochtend konden we vanaf  daar met een taxi naar Luton airport en dat bleek midden in een verbouwing te zitten, maar was naar mijn idee wel al groter en fijner gegroeid dan ik me kon herinneren. Die vlucht ging gelukkig wel goed en eenmaal thuis moesten we uitzoeken hoe we voor dit alles een compensatie konden krijgen. Dat was irritant veel papierwerk, maar is intussen wel gelukt, yay! Na dit avontuur gingen we in augustus verder nog op een aantal baby-bezoeken (had ik al gezegd dat mijn vrienden allemaal 1 voor kinderen aan het verwekken zijn?), deden we een zomeravond in ons favoriete themepark de Efteling, en gaf ik les aan de actievelingen die niet op vakantie waren. Ook bleek ik al 12,5 jaar bij het CMBI te werken en werd ik door mijn collega’s en nieuwe baas verrast met een vegetarische, zelfgemaakte lunch. Superlief natuurlijk, en waar vind je nu een fruitsalade in de vorm van een GPCR eiwit? #supernerds Ook organiseerde dansdocente Charlotte een dance-intensive week waarin we na de zomervakantie proberen weer een beetje in dans-vorm te komen en nieuwe dingen mogen uit proberen. Ik kon vanwege werk niet aan alles meedoen, maar de kans om Irish step-dance te proberen liet ik niet schieten. Nou, dat bleek dus kei en kei moeilijk te zijn! Ik kreeg het ritme niet echt te pakken en zag er volgens mij uit als iemand die de klompendans probeert op een hete plaat, maar leuk was het wel! Gelukkig bestond de middag uit improvisatie met video-projectie en dat zag er wel heel cool uit. Overigens mocht ik zelf deze groep op vrijdag in de paal hangen en ook dat was tof. De meesten pakten de basis technieken heel snel op en als je ze dan laat freestylen met de paal heb je al snel mooie dingen. Erg geslaagd dus! Na nog een gezellige polejam te hebben gehad op de laatste dag van augustus was het over met de pret…de zomervakantie was voorbij!

September
Traditioneel begint 1 sept het collegejaar weer. Dat betekent dat alle lessen op het sportcentrum weer starten, en dit jaar kreeg ik er een stretchclass bij. Mijn trenduur les was opgenomen in het echte reguliere programma! Superleuk, maar ook wel zwaar want het uur is gepland voor mijn normale 3 paaldansuren. Uitdagend is het trouwens ook, want er komen echt zoveel verschillende studenten. Sommigen zijn heel lenig en op zoek naar halve contorsie -les, anderen hebben geen idee waar hun tenen zitten en hebben met overdreven veel fitness zichzelf volledig vastgetraind. De uitdaging voor mij is om dan iedereen een leuke les te geven. Verder startte mijn normale bioinformatica vak op ieders favoriete dag, vrijdag ochtend, weer. En dit was het eerste jaar dat ik zowat alles zelf moest regelen zonder backup. Dat betekende het volledige vak in Brightspace zetten, de nieuwe leeromgeving, checken of alles het nog deed (nee, natuurlijk), het vak aanpassen aan de nieuwe insteek van de faculteit dat alles in slechts 7 weken gedaan moest worden, assistenten zoeken en inwerken, colleges voorbereiden en geven, online toetsen uitwerken, tentamen maken, nakijken, enz. Pff…daar ben je dus fulltime mee bezig! Ik heb een hele lading overuren gemaakt in die periode. Maar uiteindelijk liep het vak wel prima en waren de meeste studenten tevreden (en degenen die dat niet waren hadden over het algemeen ook geen voldoende, correlatie?). In de categorie “eerste keer” viel ook de eerste maal dat ik een laudatio mocht uitspreken voor een geslaagde studente. Ook bijzonder, want ik moest dus in het Engels een verhaal houden over iemand die ik een aantal keer gezien had. Leuk, maar dat hoef ik niet al te vaak te doen hoor…vond het best lastig. Verder kwamen er nieuwe prive-les studenten langs, waaronder eentje uit Australië! Whoa… en probeerde ik

voor mezelf weer extra in de tissu te hangen. Er kwam namelijk weer een tissu cursus aan in oktober, en die moet je wel voorbereiden. Daarnaast had mijn lieve vriendinnetje Ilse gevraagd of ik een tissu act tijdens haar shownight in Alkmaar wilde doen. Nou, dat is altijd heel leuk en in een prima theater, dus dat deed ik graag. Ik maakte een act die uiteindelijk uit 3/4 nieuwe technieken bestond, spannend, maar het ging allemaal prima. Zelfs het einde waarvoor ik 2 opties had, afhankelijk van waar ik zin in had :-p Ook de andere shows waren tof om te zien en Michel en ik konden zelfs ‘s nachts en in de ochtend nog gezellig bijkletsen voordat we naar Utrecht reden om mijn broertje te helpen verhuizen. Kleine broertjes worden groot en ook hij en zijn vriendin zijn aan hun eerste eigen huis toe. Ze hadden volgens mij zowat het hele volleybal team + familie opgetrommeld, dus het verslepen van spullen ging heel vlot. Het in elkaar zetten van kasten duurde iets langer, en het  wachten op de pizza’s helemaal. Maar goed, het stond en ze hebben een erg geinig huisje in een leuke wijk. Het drukke weekend was daarmee nog niet voorbij want de zondag was het open trouw-locatie dag. Normaal gesproken vind ik dat zo burgerlijk dat ik er nog niet dood gevonden zou willen worden, maar tja…het was wel een dag waarop je zo bij verschillende locaties binnen kon wandelen zonder meteen moeilijke vragen te moeten beantwoorden…en vergeet de goodiebags niet! We hadden 5 locaties op het oog, waaronder de Belvedere toren in Nijmegen waar je normaal niet in mag. Daar begonnen we dan ook mee, niet omdat we die serieus overwogen, maar omdat we allebei zo nieuwsgierig waren dat we die eens van binnen wilden zien. We speelden dus het enthousiaste bruidspaar en mochten rondkijken in een icoon van Nijmegen. Daarna gingen we door naar een aantal kastelen en landgoederen in Nijmegen e4n omgeving. En wow.. ik wist helemaal niet dat Nederland nog zoveel mooie kastelen had! Bij de meeste locaties werden we vriendelijk ontvangen, maar we merkten meteen verschil in flexibiliteit en openheid. Aangezien we natuurlijk geen standaard plannen hebben vielen een aantal locaties toch af en hielden we aan het eind van de dag 2 opties over..het begon ergens op de lijken! Overigens moesten we na onze rondreis nog langs de verjaardag van ons nichtje, waar we natuurlijk veel te laat aankwamen. Gelukkig vonden ze dat we een goed excuus hadden.

Oktober
En zo ging september supersnel voorbij en werd het onopvallend oktober. Ik trainde rustig door, oa voor de tissu cursus, maar ook om een nieuwe act te maken voor Pole Art Frankrijk. Dat zou pas in december plaatsvinden, dus voor mijn gevoel was ik er wel mooi op tijd bij deze keer. Het eerste weekend van oktober stond echter in het teken van de Wetenschap. Het was nationaal wetenschapsweekend, wat betekende dat het RIMLS haar deuren had geopend voor iedereen. De hele onderzoekstoren liep vol met geïnteresseerden en op elke verdieping kon men praten met wetenschappers, zelfs proefjes doen, demonstraties en lezingen bijwonen, etc. Ik heb de hele dag langs demonstraties met eiwitten in de 3D-cave mogen doen en mogen proberen om mensen zonder enige achtergrondkennis iets bij te brengen over eiwitten en het effect op gezondheid. Dat had wisselend succes, maar de meeste mensen luisterden in elk geval lief. Hilarisch was het moment waarop een kinderfeestje binnenliep met minstens 4 ADHDers er in. Die hadden alleen maar oog voor de projectie op de muur natuurlijk. Het was nogal een heavy dag zo, maar achteraf gezien wel heeel geslaagd! De week er op begon de tissu cursus en het was weer erg leuk om bekende leerlingen terug te zien. Het was een tijdje terug dat ik de laatste cursus had gegeven, maar eigenlijk ging het weer net zo prima. Ik heb alleen wel het gevoel dat ik steeds heel hard zelf bij moet leren om te zorgen dat ik hen nieuwe technieken veilig kan laten uitvoeren. Nouwja, het houdt je scherp. Oktober is ook vaak Circo Circolo maand, de maand waarin het festival van het moderne circus plaats vindt. Michel en ik wilden er echt graag naar toe, maar werk gooide roet in het eten. Er was namelijk een conferentie gepland over precies mijn onderwerp tijdens die dagen, maar wel helemaal in Basel. In plaats van te genieten van een aantal moderne circus shows mocht ik dus op stap naar Zwitserland. Vanuit NL zouden er meerdere mensen komen, maar niet op de donderdag al tijdens de “25 jaar Swissmodel”-meeting. Ik stond er dus een beetje verloren bij tussen de lezingen in, maar kon zo wel proberen te ontwarren wie nu eigenlijk wie was in het vakgebied. Op de vrijdag kwamen meer bekenden langs en kon ik na de meeting eens met een oud-collega gezellig uit eten. Eigenlijk was dat nog interessanter dan de hele meeting omdat hij veel meer wist over de status van 3D-structuur bioinformatica in Nederland. Met een vol hoofd kwam ik dus van die meeting af…gelukkig had ik op zaterdag wel afleiding want ik had het wel voor elkaar gekregen om een workshop in Zwitserland te mogen geven. Ik werd dus opgepikt bij  mijn Airbnb en we gingen op weg naar Pratteln, het plaatsje wat ik traditioneel alleen ken van het wegrestaurant over de weg daar. De studio PoleCats, bleek goede reclame gemaakt te hebben want het was 2x een hele volle klas en we konden allerlei Polegymnastics technieken en Creative Combo’s doen. Leuk! En prima gepland ook want ik kon me zelfs nog even opfrissen voordat ik op mijn vliegtuig naar huis sprong. Om na weer een tissu cursus op de zondag een drukke week te starten. Er stonden allerlei afspraken, maar vooral de donderdag was lachen omdat we een speciale LOF fotoshoot gepland hadden. Ons thema was deze keer iets in het alledaags leven en dus kwamen er wilde plannen voorbij om in de bieb, in huis, in de kroeg, etc fotos te maken. Ons groepje belandde op het station en maakte eerste de fietsenkelder onveilig, daarna de bushalte en vervolgens het perron. De schoonmaker in de fietsenkelder vond het maar wat tof en vond dat fotograaf Lisa het maar professioneel moest gaan doen (doet ze al, maar goed), en ook van het perron werden we niet weggestuurd…iets wat ik wel verwacht had. Ik heb zelfs een handstand op de OV-chippaaltjes geprobeerd, maar dat was geen succes helaas. De resultaten waren superleuk natuurlijk! Intussen werd het alweer het weekend van 26,27 en 28 oktober, mijn verjaardagsweekend! Ik was niet van plan om dat echt te vieren aangezien ik heeel hard moest oefenen voor PoleArt en een workshop silks had geboekt in Enschede op zowel zaterdag als zondag. Ik besloot dus een airbnb in Enschede te zoeken en bij Studio Nienke te gaan trainen op vrijdag. Zij heeft namelijk de enige studio waar ik met mijn props uit de voeten kon en gelukkig mocht ik zolang blijven als ik wilde, thanks Nienkie! Op zaterdagochtend begon de workshop van 3 uur met een goede warming up met aardig wat krachtoefeningen en vervolgens het stevigere werk in de silks. Ook konden we eens straps uit proberen, iets wat ik eigenlijk nooit doe en dus wel leuk vond. Na 3 uur aan mijn armen gehangen te hebben ging ik terug naar de paaldansstudio om ook nog verder te gaan aan mijn act. Oef! Gelukkig kwam Mic ook naar Enschede en die had een verjaardags verrassing voor me, we gingen lekker een paar uur naar de sauna! Enschede heeft namelijk aan de bosrand een soort sauna complex staan in een oud landhuis. Dat was wel erg prima, al verwarde de masseuse mijn deep-tissue massage met een ontspannings massage die avond, ik vond het al zo zachtjes! We hielden het tot midden in de nacht vol daar! De volgende dag konden we echter niet zo lang uitslapen want ook toen wilde ik nog aan de paal hangen voordat we verder gingen met de tissu workshops. Kortom, we stonden weer vroeg in studio Nienke om nog meer dingen te proberen met mijn props, en daarna bestond de middag uit lekker hangen, klimmen, stuiteren (!) en veel wheeldowns in het doek. Erg leuk, maar ik was wel echt kapot daarna! Kadootje voor mezelf…spierpijn!

November
Bijna de laatste maand, en intussen was het 2de kwartaal begonnen, wat betekende dat ik niet meer op vrijdagochtend college hoefde te geven, yay! Al kostte het nog wel aardig wat tijd om zowel de tentamens als de project verslagen van alle 60 leerlingen na te kijken…en daarna met de leerlingen te praten over hun gehaalde punt. Ik trainde verder want Pole Art kwam dichterbij, daarbij soms geholpen door Sandra in Utrecht. Het leek net alsof ik bij deze act totaal geen keuzes kon maken, elke dag kwam ik weer met een andere combo…super irritant! Gelukkig was er ook leuke afleiding in de vorm van pannenkoeken-lunches met mijn ouders, kadootjes shoppen voor sinterklaas, en de definitieve afspraak op de trouwlocatie die we gekozen hadden… we hadden een trouwdatum…aaah! Dat betekende ook dat het grote plannen kon beginnen, en zuslief bedolf me meteen onder folders en boeken vol jurken! De eerste afspraak om te passen staat overigens in 2019 pas gepland :-p
Op zondag 19 november zou ik de eerste kans hebben om mijn act voor PoleArt eens uit te proberen. Ik mocht namelijk de clubkampioenschappen van Sportief Paaldansen weer jureren, en dat organiseren zij altijd op goede hoge palen met een truss. Ik had die constructie nodig voor mijn props dus het was een goede situatie. Het was echter de eerste week echt koud in Nederland en om de 1 of andere reden leek het in die sporthal nog kouder dan buiten. Als jurylid mocht ik mooi vooraan genieten van al het moois, maar ik koelde zo hard af dat een optreden er echt niet in zat die avond. Jammer, want het was een mooie kans. De week erop zou ik echter nog eens kans krijgen tijdens Pole Art Portugal, dus ik maakte me niet echt zorgen. Portugal werd nogal een bijzonder verhaal. Ik had me eerst eigenlijk willen opgeven voor die wedstrijd, maar toen vroegen ze of ik niet liever wilde jureren. Nou, ook prima, en het gaf me de kans om ook nog les te geven daar, dus ik zei graag ja. Ik nam dus op vrijdag het vliegtuig naar Porto waar ik opgehaald werd samen met een paar andere Nederlandse dames die blijkbaar beroemdheden zijn op het gebied van aquafitness. Bleek dat het hele pole festival groter was dan alleen paaldansen. Het bleek een mega-evenement te zijn met oa allerlei crossfit kampioenschappen, workshops in allerlei fitness vormen, en dus aquafit. Die twee dames waren al eerder geweest, en een van de twee bleek de hele wereld over de reizen voor workshops enzo. (ik was niet heel onder de indruk :-p ) Dat wereldje lijkt wel heel erg op het paaldansen voor zo ver ik begreep. Anyway, ik werd in mijn hotel gedropt waar de organisatie contact met me zou opnemen. Ik sleutelde dus wat aan mijn kostuum en misbruikte het internet, maar hoorde maar niks van mijn contact persoon. Ook hoorde ik van deelnemers dat er nog geen palen stonden daar! Woeps… toen het echt superlaat werd kreeg ik eindelijk een berichtje met “waar ben je?”, nouwja, ik was in het hotel zoals afgesproken. Gelukkig kon ik met anderen mee rijden naar de venue, want blijkbaar zat de organisatie in de stress. Logisch ook, want de truss stond nog steeds niet en alle deelnemers waren aan het wachten op hun rehearsals. Bleek dat de hoofdorganisatie had besloten om overdag eerst een ander iets in het auditorium te organiseren alvorens de truss en de palen er in konden, niet handig! Het werd dus later en later en de technici werden duidelijk zenuwachtig van alle deelnemers die op hun vingers gingen kijken. Toen het uiteindelijk stond konden we een kort jury overleg doen voordat ik ook snel mijn props even kon proberen. Naar huis komen daarna was ook nog een truuk want elke keer was er iemand die me mee zou nemen, maar wel eerst even 15 minuutjes iets anders moest doen. Uiteindelijk ben ik door de regen maar zelf naar huis gewandeld. Huis was trouwens het budget-hotel, maar dat was best prima. De volgende ochtend moesten we er weer vroeg uit, want de wedstrijd zou om 10 uur beginnen. Nu had ik al gemerkt dat Portugezen het niet zo nauw nemen met de tijd, dus ja…dat werd half 11..en toen deed de laptop het niet en werd het 11 uur. En we moesten wel om 2 uur klaar zijn want dan kon er weer iets anders in die zaal. Ik had er dus een hard hoofd in dat ik nog een demo zou kunnen doen, en ja hoor, de hele wedstrijd liep uit, en om half 2 was de laatste categorie net aan de beurt. Ik liet dus ook dat optreden maar zitten, in principe hadden we al heel veel moois gezien die ochtend. Tof was trouwens dat een van mijn trouwste prive-les studenten de hele wedstrijd won…en nee, dat was niet omdat ik mocht jureren, iedereen had haar de hoogste punten gegeven. Dat was dus nog wel even erg leuk! Hieronder een filmpje van haar act:

Daarna ontstond dus de gekke situatie dat de wedstrijd heel vroeg afgelopen was en er nog workshops in de middag en avond gegeven zouden worden. In principe hadden de deelnemers dus nog lekker door kunnen gaan met paalhangen, maar daar hadden er weinig zin in, en de workshops waren dus ook maar erg klein. Intussen was er wel nog 1 andere gastdocent gearriveerd, niemand minder dan Oona Kivela. Toch een aardig grote naam in het paaldansen. Die had het voor elkaar gekregen dat ze alleen voor de workshops hoefde te komen,  ivm een ander optreden op de vrijdagavond. We hadden even tijd om bij te kletsen voordat we naar de studio gingen en ze besloot spontaan mijn les mee te doen….aaagh! Nouwja, dan kon ik de hare meedoen toch? De studio bleek eigenlijk een dansstudio te zijn waar in 1 van de 3 zalen (kamers) palen waren gezet. Die palen waren erg bijzonder want het was een soort zelf-gemaakte situatie en de meeste palen waren niet echt vast te zetten. Bleek dat ze daar in die studio alleen maar spinning pole doen! Moet je net mij en Oona hebben… Die workshop werd dus een uitdaging, powerspins of static rotations gingen bijna niet, dus moest ik het van andere technieken hebben. Daarbij had ik 2 internationale performers in de groep, en iemand die volgens mij net een invert had geleerd. Hoe veel variatie wil je hebben. Maar omdat het een kleine groep was kon ik wel veel helpen. Daarna kon ik nog leuk meedoen met Oona’s les. Dat heb ik ooit 1 keer eerder gedaan tijdens een PoleConvention, maar dit was wel anders. We kregen heel veel precieze aanwijzingen om op spinning pole te werken en hebben we gefreestyled, wel lekker. Ze had nog een 2de les, maar toen was ik wel klaar en hongerig. Omdat de organisatie maar niks liet weten over diner besloot ik de stad (Braga) in te gaan op zoek naar sushi. Het regende pijpenstelen, maar er werd helaas niks bezorgd dus ik moest echt op stap, om er vervolgens achter te komen dat mijn schoenen echt niet waterdicht meer zin. Soppend kwam ik bij de plek waar volgens Google een sushi tent moest zijn, maar die was verdwenen. Bij plek 2 was echt geen plaatsje voor 1 persoon meer en blijkbaar is zaterdagavond in Braga erg lastig voor toeristen, lekker dan! Ik begon de moed op te geven totdat ik een vega-restaurant ontdekte waar het nog niet zo druk was. En ja, ze deden ook takeout. Na even wachten kon ik dus gewapend met een vega-burrito terug naar mijn hotel. Waar ik net een hap nam toen de organisatie mij een berichtje stuurde met de vraag of ik mee ging naar het gala diner! Damn…dat hadden ze niet gezegd, maar later hoorde ik van Oona dat het diner vrij suf was en het heeel lang duurde voordat ze iets kregen. Ik was waarschijnlijk al 3x omgevallen, dus was blij dat ik in het hotel was gebleven. De volgende dag had ik nog een klein groepje voor een workshop, en daarna de middag vrij. Het was intussen iets droger geworden dus met Oona samen ging ik toch eens het centrum bekijken en op zoek naar lunch.. nouwja, dat bleek niet heel bijzonder te zijn daar. Misschien dat het in de zomer nog wat heeft, maar de ene echt mooie kerk stond ergens op een heuvel waar we zonder vervoer niet konden komen. We konden echter wel flink bijkletsen en ik heb wel een inkijkje gekregen in de psyche van iemand die toch wel de sport een tijd gedomineerd heeft. Ik kon niet zeggen dat ik het erg vond om de stad te verlaten op maandagochtend. Overigens was het de bedoeling om zondagavond al naar huis te gaan, maar ze hadden mijn vlucht verkeerd om geboekt…achteraf gezien had dat wel een teken moeten zijn!
Die maandag kwam ik dus in de middag terug en dat bracht meteen een probleempje mee. Ik zou die avond namelijk in Ziggo dome naar een Nightwish concert gaan, maar daar mag je dus geen koffertje mee naar binnen nemen. Logisch op zich, maar bied dan wel een plek aan om je spullen te stallen, en daarmee bedoel ik iets meer dan een kluisje ter grote van een portemonnee. Bleh… ik had dus het hele weekend mijn hoofd gebroken over hoe ik dat zou oplossen en via de Livenation chatline kwam ik er achter dat er ook nog kluisjes buiten naast de HMH moesten zijn. Ik ging dus zoeken, bleek dat er alleen een soort zee containers stonden en dat die pas om half 6 open zouden gaan. Ik wist niet zeker of die kluisjes wel groot genoeg zouden zijn voor mijn koffer, maar vriendlief wist te bellen met bedrijf Tibbaa en daar zeiden ze dat het moest kunnen, en zo niet dan zou de beheerder mijn koffertje kunnen bewaren. Gerust gesteld ging ik dus lekker dineren bij modern sushi restaurant Ichi-e. Lekker, maar om klokslag half 6 stond ik weer bij de kluisjes, voor een gesloten deur! Na 20 minuten in de kou gewacht te hebben wist de bewaker van de HMH me te vertellen dat ze er echt nooit op tijd zijn daar. Lekker dan! Het werd later en later en na 3 kwartier in de kou moest ik een andere oplossing vinden. Niet dat ze dan bij de hotels om de hoek je uit de brand willen helpen ofzo…nee, ik moest uiteindelijk naar Amstel station om daar de grote bagage kluis te huren, toen weer terug naar Bijlmer arena, waar intussen al mijn mede-concert gangers al wel aanwezig waren. Gelukkig waren we wel snel binnen in Ziggo en misten we niks van het voorprogramma. Dat overigens geniaal was, ik heb in Beast in Black wel een nieuwe band ontdekt! En toen was het tijd voor Nightwish live, al sinds tijden mijn favo band, en ook nu met de Nederlandse frontvrouw was het weer super om erbij te zijn. Ik werd er ook wel herinnerd waarom ik normaal niet naar concerten gaan, het vechten om personal space en de altijd te lange mensen voor me waren toch wel minder fijn, maar heb toch veel kunnen horen en zien, zij het soms met een hap uit beeld vanwege iemands hoofd… Vanwege die stomme koffer moest ik wel iets vroeger weg dan de rest omdat ik anders nooit meer thuis zou komen met de trein. Bedankt dus Tibbaa…not…

December
Op 1 dec besloten we in onze familie een vervroegde sinterklaas viering te houden. Er werd dus hard geknutseld aan surprises die op die dag weer wild uit elkaar gescheurd werden door de kids…hoewel mijn droomkasteel het deze keer tot kerst uithield! Verder was het top om elkaar weer te zien, maar ik kreeg wel een niet gevraagd kadootje van iemand… ik werd ziek die week! Shit, en ik ben eigenlijk nooit ziek! Zondagmiddag dacht ik nog dat ik er met een nachtje goed slapen wel vanaf zou zijn, maar dat werd dus niks, en op dinsdag moest ik voor het eerst in 12.5 jaar lesgeven mijn cursus laten overnemen! Gelukkig sprongen de dames van Lasya heel lief voor me in, maar het gaf wel aan dat ik echt niet van de bank af kon komen. Ik heb ladingen zakdoeken volgesnoten, allerlei middeltjes geprobeerd (knoflook, gember, limoen anyone?), niks leek te helpen…en Pole Art was het weekend er op! Op donderdag stond ik op het punt af te zeggen, maar ja…we hadden een verblijf en reis geboekt, en misschien gebeurde er nog wel een wonder? Op vrijdag pakte ik dus met mijn snothoofd de Thalys naar Parijs waar we een airbnb op 2 metro stops van het theater in Park La Villette hadden. De repetitie was ook meteen die middag, dus we gingen snel met alle spullen naar het theater. Dat was een mooi oud gebouw, eigenlijk best cool. Na ruim een week niet echt bewogen te hebben moest ik nu toch wel een warming-up doen en kijken of ik door die act heen zou komen. Gek genoeg ging ademhalen best okee nog, alleen ik miste totaal de routine om echt een goede act neer te zetten. Ook stond de truss anders dan gecommuniceerd dus moest ik zowiezo dingen aanpassen, jammer! Ik had niet echt de hoop dat het echt wat zou worden met die act, maar tja..we waren er nu toch. Kortom, na nog een nacht snotteren was het zaterdag tijd voor Pole Art France. Het theater zat vol en de semi-pro wedstrijd konden we mooi zien om in de sfeer te komen. Eigenlijk was de stijl van het theater de reden waarom ik me opgegeven had, het zag er erg cool uit! Toen begon onze wedstrijd eindelijk en ik kon in de kleedkamer vrij ontspannend bijkletsen met Hanna en Anna uit de UK. De bekende zenuwen waren er totaal niet omdat ik geen enkele verwachting had. Ik weet dan ook niet hoe ik die act uiteindelijk samen moet vatten…misschien met “pfff, heb het overleefd?” Mijn props deden niet altijd wat ik wilde, er zat niet zoveel energie in als mijn plan was…en hoe belandde ik op de spin pole nu zo dicht op de grond?? Geen idee…en heb het nog niet vaak terug durven kijken… Mensen gaven me zo nu en dan wel een compliment over het idee en de vormen die ik met mijn props had bedacht, maar volgens mij was dat ook om te zorgen dat ze niet hoefden te zeggen hoe slordig alles was. Blegh…. ik geloof dat ik deze wedstrijd maar snel wil vergeten! Overigens was de winnaar een verassing voor me, dat was anders dan verwacht, en was het wel nog best gezellig met de andere deelnemers daar. Daar doe je het toch ook voor. Hieronder de video van mijn act die ik zelf eigenlijk niet graag terug kijk, maar om het verhaal compleet te maken zet ik hem er toch maar bij.

De volgende dag was het tijd voor een welverdiende uitslaap ochtend. We hadden vanalles kunnen doen in Parijs, maar besloten dat niet te doen en gewoon rustig aan pas rond 3 uur naar Gare du Nord te gaan. Met de Thalys van half 6 zouden we om 10 uur thuis kunnen zijn. Dat leek allemaal goed te gaan, totdat de trein ergens bij de Frans/Belgische grens stil ging staan! Na 2 uur wachten kregen we eindelijk te horen waarom, er was wat gebeurd met de trein voor ons en er was een onderzoek gaande. Dat kon nog lang gaan duren en ja, pas na 4 uur ging de trein verder…intussen werd het spannend of we wel een laatste trein van Schiphol naar huis konden halen. En toen ook nog bleek dat het hogesnelheidsnet in Nederland niet beschikbaar was die nacht, konden we dus helemaal niet meer thuis komen. We besloten dus de hulptroepen, ofwel mijn lieve ouders, in te schakelen om ons in Antwerpen op te halen. We brachten die nacht door in Udenhout en kwamen uiteindelijk 23 uur later dan gepland aan in Nijmegen! Het lijkt wel alsof we wat pech hebben dit jaar met onze reizen! Dat beloofde nog wat, want er stond nog 1 lange reis voor de deur. Ik was gevraagd om dit jaar les geven tijdens het Summer polecamp in Zuid-Afrika. Ik was daar ooit eerder voor gevraagd, maar toen ging het om vage reden niet door. En ook nu kwam de echte bevestiging hiervoor pas 2 weken van te voren, ik geloof dat ik echt de vliegtickets moest zien voordat ik echt geloofde dat we naar Zuid-Afrika zouden gaan. We hadden dan ook niet echt een grotere reis gepland dan alleen de 5 dagen kamp in Johannesburg, en dat was eigenlijk erg jammer. Maar vanwege ons werk konden we niet eerder weg en niet eerder terug. Kortom, we gingen op donderdagavond alweer van huis om via Parijs (goh, daar zijn we weer) naar Jo-burg te vliegen. In Parijs was het zo koud dat het vliegtuig een anti-ijs behandeling kreeg, in Zuid-Afrika stapten we uit in 30 graden, yay! Mijn hardnekkige verkoudheid verdween als sneeuw voor de zon! We werden opgehaald en naar het hotel, of eigenlijk appartement, gebracht en kregen onze eerste uitleg over het land en de stad. Ik weet niet zo goed meer wat ik precies verwacht had, maar sommige delen die we zagen kwamen erg Amerikaans over, terwijl andere township-wijken meer leken op iets wat ik eerder in Peru had gezien. Natuurlijk is Johannesburg gewoon een grote stad met snelwegen vol auto’s en shopping malls langs de weg. Wat me in eerste instantie het meest opviel waren de vele wandelende mensen langs, en soms op, de weg. Ons appartement deelden we met 2 Amerikaanse meiden, waarvan eentje zo overtuigd vegan was dat ze 1 hele koffer vol eten mee had genomen. Origineel was het idee om die middag nog wat te slapen, ik had dat in het vliegtuig natuurlijk niet gedaan, maar omdat we vertraging hadden was daar geen tijd voor en we gingen dus meteen naar de venue waar die avond een wedstrijd gehouden werd die ik mocht jureren. Het hele kamp en die wedstrijd werd gehouden in de circus school van Johannesburg, the Cirk. Best een toffe plaats en eigenlijk veel netter dan vele andere circusscholen die ik gezien heb intussen. Er was een gezellige bar en er stond een truss met 2 palen. Er was ook de mogelijkheid om met een motertakel aerials te doen, en er was tijdens de wedstrijd ook een aerial categorie. Voordat het publiek binnen liep moest ik eerst even de aerial cube testen, ik had namelijk beloofd een aerial act te doen. Dat was dus in de week tussen frankrijk en Z-Afrika ook nog geoefend. Gelukkig vind ik cube niet zo moeilijk en na even wennen aan iets andere afmetingen van deze cube ging dat ook best goed. Jammer dat de presentator van die avond me dat had horen zeggen en daarmee mijn act ook even aankondigde, net alsof ik er heel simpel over deed. Intussen was ook Heidi Coker, de andere internationale gast docent gearriveerd, leuk! En we zagen allerlei deelnemers in de meest bijzondere outfits voorbij komen. De wedstrijd heette Pure Performance, en was ook echt meer gefocussed op dans en storyline en minder op technieken. Ook wel eens leuk. In de meeste categorieën waren we het als jury ook eens en was de winnaar wel duidelijk, dus dat was fijn jureren. Halverwege mocht ik de aerials categorie openen met mijn cube act. Die was nieuw en ik had Michel er wel in verwerkt, maar hij had hem nog nooit gezien, uitdaging dus! Maar alles ging goed en mensen vonden het erg leuk geloof ik. Mooi zo, want ik zou tijdens het kamp ook 3 keer een aerial cube class geven.

 

Tijdens de aerial categorie moesten we verschillende aerial hoop acts, single en duo, vergelijken met een trapeze duo. Maar dat laatste duo was zo goed dat ze echt dik de hele overall wedstrijd ook wonnen. Erg tof. Verder zagen we veel glitter, spoken en zombie,s, burlesque-acts, en een echte slang op het podium, en dat alles terwijl het kei-hard begon te regenen. Gelukkig bleef het wel warm! Na een goede nacht slaap begon het kamp echt, met voor mij een klein beetje tegenvallende opkomst in de Creative Combo’s klas. Die dames waren heel lief en enthousiast, maar ik moest wel even wennen aan de opzet van het kamp, sommige klassen waren supervol, en soms waren er maar 4 deelnemers aan een les. Maar achteraf kwam dat vooral door het aanbod van alle lessen tegelijkertijd. Er waren 2 polerooms, en een ruimte voor dans of aerials. Ze hadden daar ook voor mij 3 kubussen gemaakt, dus ik kon volle cube lessen draaien. Waar ik meteen als docent echt leerde dat alleen al zitten in de cube soms eng kan zijn. Oeps, leerpuntje! Maar de deelnemers vonden het wel echt tof om te doen! Overigens konden ze 5 klassen per dag volgen en sommigen zag ik dan ook vaak terug, elke keer met meer blauwe plekken. De grootste uitdaging van het kamp was om op dag 3 nog een Drops workshop te geven op gepoedercoate palen, auw!  Overigens had ik op de laatste dag ook Michel over gehaald om mee te doen met de cube class en dat was echt heel leuk om te zien. Verder hebben we in Afrika vooral heel veel bijgekletst met vooral het polecamp team, wat een hele leuke club meiden bleek te zijn…en handig genoeg, allemaal goed in masseren, yay! We zijn ook een avond de stad echt in geweest om daar rond te kijken bij de kerstversieringen, echt gek zo’n Santa met 30 graden! We kregen ook meteen de uitnodiging om volgende keer terug te komen wanneer ze het kamp in Durban organiseren. En wie weet doen we dat wel, want die smaakte naar meer en de trip was duidelijk te kort. Met dank aan organisatie Vanessa konden we op de dinsdag waarop we terug gingen nog wel een dierenpark in waardoor we toch wat Afrikaans wildlife konden zien. Ze kon zelf niet blijven, dus we belandden met grote tas en al in het park, maar daar konden we gelukkig wel vanaf. We deden een leeuwen safari waarop we ook heyna’s en veel giraffen zagen, daarna konden we leeuwen welpjes en een cheetah aaien. En vervolgens konden we nog genieten van het Afrikaanse uitzicht en warmte, voordat we terug moesten naar het vliegveld. Nu gaat alles daar in Jo-burg per Uber, dus we moesten een Uber nemen voor zo’n 50 minuten, woeps…maar aangezien de ZAR erg laag staat was het niet eens zo duur. Dit vliegtuig ging gelukkig wel op tijd en via wederom parijs (daar zijn we weer!) kwamen we op woensdagochtend aan in Nederland. Michel moest meteen door naar zijn werk (mafkees) en ik kon met 2 tassen naar huis om even op te ruimen en te acclimatiseren, hier was het namelijk weer 30 graden kouder! De werk afspraak waarvoor ik terug moest komen uit Z-Afrika was op donderdag gepland en kostte me de hele dag, maar daarna was het ineens tijd voor vakantie. Zonder het door te hebben was het ineens kerst geworden. Tja, dat krijg je met al die reizen in december. We vonden op de zaterdag voor kerst de laatste kerstboom die nog niet verkocht was en maakte snel nog afspraken met familie leden zodat we zowel kerstavond als 1ste kerstdag gezellig met familie konden vieren. Ook de kerst fotoshoot waar ik het in de allereerste alinea over had konden we die dag nog doen en leverde weer leuke resultaten op, zie onze kerstkaart!
2de kerstdag en verder stond vooral in het teken van uitrusten en bijkomen van alles. Leuke dingen voor ons zelf bestonden uit een bezoekje aan de winter Efteling, Amsterdam voor de musical Cats en een spelletjes dag met vrienden. Maar ook over nadenken en regelen van wat huwelijkszaken, zo hebben we intussen een babs en een officiële gemeentehuis afspraak. Ik had een todo-lijst van 2 pagina’s waarvan wel veel gedaan is, maar ook een afschrikwekkend deel nog niet. Gelukkig kan ik het opschrijven van mijn blog voor dit jaar nu ook afstrepen, en dat om kwart voor 12 op 31 december!

Lieve mensen, als je het tot hier hebt gered met lezen ben je echt een bikkel! Thanks voor je aandacht. Ik wens iedereen het aller allerbeste voor 2019, een jaar waarin voor ons in elk geval wat grootse dingen staan te gebeuren!