2016 – Het jaar waarin dingen anders gingen

Yes, 2017 is begonnen! Ten eerste: de allerbeste wensen voor iedereen! Ik hoop dat al jullie dromen voor dit jaar uit mogen komen, sportief, persoonlijk, werkgerelateerd…of waar je dan ook maar van droomt!  Voor mij is 2017 ook een beetje een nieuwe start. De laatste maanden van 2016 werden gedomineerd door werk en wel heel veel balletjes in de lucht. Maar goed…daar wordt je groot van toch? Even de tijd nemen om op te schrijven wat er dit jaar allemaal gebeurd is en waar ik dankbaar voor mag zijn! Let op…lang verhaal op komst!

Januari

Grappig, als ik terugkijk in mijn agenda naar de eerste dagen van januari 2016 zie ik meteen al veel prive-lessen staan, waaronder eentje om 10 uur ‘s morgens op 3 januari. Wow…wat deden we onszelf aan. (Ben geen ochtend mens 😉 ) Daarnaast zie ik een aantal bezichtigingen voor een huis waar we toen nog naar op zoek waren. Maar mijn eerste grote reis was naar Rome, 1 van mijn favoriete steden in de wereld! Ik nam namelijk deel aan de Xpert trainers cursus. Nu kun je zeggen “ maar je kunt toch al training geven?” Ja, dat doe ik al meer dan 10 jaar, maar dat zegt niet dat je jezelf niet kunt verbeteren, en toen ik de kans kreeg om deze cursus te doen heb ik die kans ook gegrepen. Nou, dat was een avontuur hoor. In Rome mocht ik samen met master instructor Jo een appartement delen en daar hebben we echt heeeel veel gekletst over de cursus, paaldans en lesgeven in het algemeen. Gezellig en nuttig. De cursus zelf was een beetje langzaam omdat alles vertaald moest worden in het Italiaans, aangezien de andere deelnemers amper Engels spraken. Er zaten zeker interessante dingen in, vooral tricks om op lagere niveau’s toch nog goede lessen te geven. Handig voor mij want dat doe ik amper, de studenten van het RSC zijn meestal fit genoeg om al wel te blijven hangen in de paal! Les-opbouw en didactiek waren voor mijn een open deur, maar als je nog nooit les gegeven hebt is het wel echt heel erg aan te raden zo’n cursus te doen! (Trouwens…sommige mensen in NL die al tijden lesgeven zouden ook wel eens een cursus mogen doen, maar goed…) Anyway, ik ben dus nu officieel Xpert certified 😉

Mijn eerste optreden dit jaar was op 29 januari in Bergen op Zoom. De plaatselijke harmonie had mij uitgenodigd voor hun Vastelaovond concert, en als je iets van Brabants carnaval weet, dan weet je dat dat een groot evenement is! Half Bergen op Zoom was uitgelopen om mee te zingen, te dansen, te walsen en te deinen op muziek (die gelukkig niet alleen maar carnavalskrakers bevatte). Omdat het thema iets met dansen was en ze in Bergen iets met doeken/gordijnen hebben werd ik aangekondigd als gordijn-danseres…hahaha, voor deze keer niet erg dan. Ik had er maar een speciale gordijn intro bij gedaan :-p Het was een gezellige boel en Michel en ik hebben maar meteen de kans genomen om wat sightseeing te doen in Tholen aangezien we de volgende dag toch weer in de buurt moesten zijn voor een vrienden verjaardag.

Extra leuk was dat ik naar aanleiding van dit optreden nog eens uitgenodigd werd in Bergen.

Februari

Deze maand stond wederom in het teken van trainen, trainingen geven en mijn leerlingen voorbereiden op het komende NSK (daarover zo meer). Maar er werd ook gereisd, en wel naar Parijs deze keer! Ik had de eer om Pole Theatre Paris te mogen jureren, en een gastoptreden te geven samen met mijn lover. We hadden dus onze Lorenzo&Maria act afgestoft en opgepoetst om deze nog eens op het podium te zetten. Parijs werd een waar weerzien van vrienden want de andere juryleden waren Bendy Kate, Terri en Lisette, Natasha Wang en natuurlijk Lolo (die overigens mooi rond was ).  Het was ook superleuk om weer terug te zijn in de Pole&Dance studio, toch wel de studio waar het gebeurt voor mijn gevoel in Parijs. De wedstrijd zelf was erg tof om vanaf de voorste rij te mogen zien. Pole Theatre vind ik een fantastisch concept, en de mooiste, origineelste, emotioneelste acts kwamen voorbij.  Onze act mocht de Comedy categorie inluiden. Het doen van een warming up in 10 minuten was wel een uitdaging, maar al met al ging het toch best aardig. En met dank aan Caroline Demey zijn er een paar geniale foto’s gemaakt! Let ook op het gejuich van de dames in het filmpje 😉

Overigens hadden we ook de kans om eens samen een acrobatiek workshop van Lisette Kroll te doen. Nou, dat was echt hilarisch samen met Michel, maar we konden serieus een aantal dingen wel!

Terug in Nederland belandde we meteen midden in hypotheek gesprekken en bouwkundige inspecties want we hadden een huis gezien dat we graag wilden kunnen betalen. Nou, dat was nog niet zo simpel als gedacht en kostte veel tijd.

Voor het volgende optreden in februari mocht ik weer terug naar Bergen op Zoom. Deze keer was er een lustrumfeest van een groot bedrijf. Ik had dus in vrij korte tijd weer een nieuwe act gemaakt voor deze gelegenheid. Toen ik eindelijk eenmaal het gebouw gevonden had en de auto geparkeerd (aaargh, dat was smal en eng) werd het een toffe avond met veel muziek en zang van de live band en gezellige mensen. Ik moest wel tot diep in de nacht wachten voordat ik mijn doek mee kon nemen.

Dat had ik namelijk in het weekend weer nodig ivm nog een supertof optreden. In Nijmegen hebben we al een aantal jaren het beroemde Kiss Kiss Club feest. Dat is het feest waarbij totaal LGBT-Nijmegen los gaat. Het vindt plaats in het nieuwe Doornroosje (ook al zo’n icoon)  en deze keer wilde ze de zaal opfleuren met een tissue optreden. Nou, dat leek me wel weer een belevenis dus ik zei daar graag ja op. Niet wetende dat dat dus echt pas diep in de nacht plaats zou vinden, zo rond half 2, want dan is het feest op zijn hoogtepunt! Nouwja, dat was dus een kleine uitdaging om wakker te blijven, maar we konden ons backstage prima amuseren in de speciale kleedkamers met thema’s die we daar hebben (die van ons was Riet en Herman ofzo. Er was ook een fotograaf die backstage rondliep en dus kwam er een spontane fotosessie uit. En de meest bijzonder uitgedoste dansers en  drag queens wandelden ook rond. Lachen dus, je zou bijna vergeten dat je ook nog moet optreden! Nou, dat werd interessant want tijdens zo’n clubfeest kun je niet zomaar je eigen muziek draaien (wilde de DJ ook niet), dus ik moest freestylen op wat er dan maar gedraaid zou worden. Op het moment dat ik omhoog begon te klimmen besloot de DJ het meest domme nummer ooit te draaien “Drank& Drugs”…wat?? Nou, daar is echt niet op de tissue hoor, maar goed…show must go on en gelukkig draaide ze niet het hele nummer. Het filmpje is echt best hilarisch geworden hierdoor…maar niet de moeite waard om hier te laten zien.

Het laatste grote evenement van februari was het NSK. Het Nederlands Kampioenschap Paaldansen voor studenten.  Ik deed als turnster echt altijd mee aan het NSK turnen en het feit dat dit nu voor het eerst in Nijmegen ook voor de paaldanssport georganiseerd werd betekende veel voor mij persoonlijk. De dames van Lasya waren al maanden bezig met de organisatie, en dat deden ze eigenlijk heel prima. Op de dag zelf was er een podium, hoge palen, truss, juryleden uit binnen en buitenland, en deelnemers…nouwja, er waren ook best wat deelnemers niet, wat ik echt heel jammer vond. Mensen doen zoveel moeite om een uniek evenement neer te zetten en dan kom je gewoon niet opdagen zonder iets te laten weten? Ik vind het niet kunnen en eigenlijk respectloos tegenover de organisatie…maar goed. De wedstrijd verliep extreem soepel met de mensen die er wel waren, toch een mooi aantal trouwens hoor. En ik was best onder de indruk van de skills van sommige studenten…waaronder mijn eigen studenten die het prima deden! Hopelijk voor herhaling vatbaar..alleen niet in 2017 nog. Gastjuryleden Vane en Sarah gaven de dag erop nog elk 2 superleuke workshops en onze eigen polejam op de maandag was perfect om het weekend en de maand af te sluiten!

Maart

Maart is traditiegetrouw onze wintersport maand, en ook dit jaar gingen we weer met een groep mensen in een huisje op een Franse berg zitten. De bestemming was weer Les Trois Vallees, het grootste en vetste gebied in Europa. We hebben ons du seen week lang prima vermaakt met van de berg af suizen en genieten van de zon, want we hadden prima weer. De afgelopen Jaren was ik zo gek geweest om mijn paal mee te nemen, maar dit jaar deden we het anders…. De aerial hoop ging mee! Dat hadden onze huisgenoten niet verwacht, maar hij paste eigenlijk prima aan de balk buiten boven het balkon. Dat werd wel dik ingepakt hoepel oefenen, maar het ging wel!

Ik moest namelijk aan een nieuwe act werken in dit leuke apparaat, want op 19 maart gaf ik mijn allereerste aerial hoop optreden tijdens het Plufeest. Dit feest wordt elk jaar gehouden in de Paraplu-fabriek in Nijmegen, een heerlijk links hippie/studenten bolwerk met mega gezellige feesten. Ze vinden het ook niet erg als mensen dingen uit proberen en het was dus de perfecte plek om een eerste act te doen. Aangezien het thema iets met Piraten was had ik de niet voor-de-hand-liggende keus gemaakt om het nummer Sail te gebruiken. En Michel werd verkleed als piraat om mensen aan de kant te houden. Nouw, dat optreden ging prima en was echt weer een leuke ervaring. En omdat het letterlijk zo’n beetje naast mijn huis plaatsvond waren we binnen 5 minuten ook weer thuis! Praktisch!

Ik moest namelijk toch wel een beetje proberen te slapen want de volgende dag was het tijd voor weer een show, de Friek!Fabriek. Onze dansgroep olv Charlotte mocht een aantal dansen brengen tijdens deze show, waaronder eentje met paal! Het afgelopen jaar is gebleken dat je Charlotte geen gekke ideeën moet geven, want die voert ze namelijk uit. De meest maffe dans kwam er uit compleet met onzies, op Marylin Manson (iew) en met danspaal dus…maar goed, in de maffe setting van de show kon het wel. Gelukkig hadden we ook nog een mooie dans waarbij de skills van mijn mede-dansers er beter uit kwamen 😉 Overigens krijgt deze show een vervolg dit jaar! Komt dat zien…deze keer zonder paal en met andere rollen voor ons!

Maart werd vervolgd met een speciaal optreden als opening voor de sportdag van het ROC Nijmegen. Al Jaren kom ik met de trein langs het ROC gebouw bij het CS, maar ik was er nog nooit binnen geweest. Nou, dat kon nu. Ze hadden een heel openingsprogramma met freerunning, een saxophonist met dj en de turnsters van de Hazenkamp.. en met mij dus. Ik kwam wat oude bekenden uit de turnwereld tegen en kreeg de kans om hen zelfs 2x te laten zien wat paaldansen kan zijn. Ik geloof dat men het allemaal wel mooi vond, maar of er daarna veel gesport is die dag denk ik niet :-p

Om vrolijk verder te gaan die maand had ik 2 dagen later weer een optreden, deze keer via een boekingsbureau bij de voetbalclub van Overloon. Vonden ze het in Nijmegen nog allemaal mooi wat ik deed…in Overloon had ik echt de meest vage situatie ooit. De mannen reageerden een beetje zoals mannen reageren op de paal…maar van de dames kreeg ik alleen maar schuine blikken! Meestal is dat na het optreden wel over, maar hier dus niet. Lekker gevoel hoor… dat werd een optreden om maar te vergeten, hoewel de prive-voetbalkleedkamer als warming-up plek wel bijzonder was.

Drukke maand zo he?

April

Nou, de eerste weken van april waren gelukkig een heel stuk rustiger zodat ik even kon focussen op werk, het huis, familie, en heel wat prive-lessen. Ook begon er weer een nieuwe tissue cursus waarbij mijn studenten me verbaasden door steeds meer gekke dingen te doen! Maar op 21 april begon er weer een groot avontuur…ik ging namelijk op reis naar Singapore en Japan. Eindelijk zou ik Azië zien! Al een aantal Jaren vraagt Suzie van Acropolates of ik die kant op kan komen, maar eigenlijk kwam dat nooit uit. Eind 2015 besloot ik om toch eens de gekke stap te nemen en die kant van de wereld te gaan zien. In eerste instantie wilde ik heel graag doorreizen naar Australië, en had dat ook bijna geregeld totdat bleek dat bepaalde evenementen daar toch weer van datum veranderden. Als back-up optie werd het vervolgens Japan, en dat bleek een prima beslissing (australie zit nog wel in mijn achterhoofd natuurlijk).

Singapore dus! Wat een vet land is dat! Nouwja, eigenlijk natuurlijk een stadsstaat. Het schijnt gekke wetten te hebben, maar persoonlijk vond ik het niet erg dat vuilnis op straat verboden is hoor… Ik heb nog nooit zo’n mix van religies en culturen gezien. In Singapore is het mogelijk om een moskee naast een joodse synagoge, naast een katholieke kathedraal te hebben staan…en niemand die het boeit! Daar kan de rest van de wereld van leren. De inwoners komen eigenlijk overal en nergens vandaan, niemand is echt Singaporees, dus je kan je verstaanbaar maken met normaal Engels. Het eten is super, want ook daarbij zijn de beste dingen geïmporteerd uit verschillende culturen (ok…behalve die Doerian dan). De stad kent hoogbouw en moderne cultuur, naast de mooie tuinen, zee en haven waar vanalles te beleven is, en alles was min of meer te lopen dus ik heb veel kunnen bekijken! Officieel was ik daar om te jureren en op te treden tijdens de Singapore pole challenge, een wedstrijd die veel international mensen aantrok, vanuit dat gebied. (hoewel er ook een deelnemer uit Argentinie was overgevlogen). Het niveau was vrij goed, zeker in de professionele categorie (er zaten dan ook WK deelnemers bij), en de show werd georganiseerd in het oudste en bekendste hotel/theater in Singapore. Supercoole omgeving! Mijn gastoptreden ging prima…al moest ik mezelf wel een beetje aanpassen aan de kleine truss…in Azië is alles kleiner en ik schopte daar dus spontaan tegenaan (en op straat stak ik boven iedereen uit terwijl ik toch echt niet zo groot ben! Het was ook erg gezellig met de mede-juryleden, waarvan ik een aantal alleen maar kende van online aanwezigheid. Goede ervaring dus!

De workshops waren ook goed bezocht en ik had nog nooit zoveel verschillende nationaliteiten bij elkaar in de klas gehad, Singapore natuurlijk, maar dus ook chinees, Thais, Maleisisch, Taiwanees, erg exotisch allemaal. Verder is 1 van de voordelen van Singapore dus het weer. De meeste mensen klagen daar over hun vochtige klimaat, maar mijn huid vond dat wel lekker en ik bleef echt mega goed hangen in de paal…ook wel eens leuk! Na de  officiële bezigheden zoals jureren, optreden en lesgeven had ik nog wat dagen extra in Singapore. Ik heb rondgewandeld rond de haven en genoten van de architectuur, gek gedaan samen met Jordan (mede jurylid)  en Keiko (oftewel wildcat, daarover zo meer), heeeel lekker gegeten op een bijzondere markt/foodcourt buiten, de Singapore botanische tuinen bezocht, in het grote hotel rondgewandeld terwijl Suzie een show deed, en hoepel/silks getraind in de plaatselijke turnschool. Dat laatste was trouwens wel bijzonder…die plek was een soort open schuur waar turntoestellen stonden (lekker oud overigens) en tegelijkertijd was er een klimhal en een plek voor aerials…echt divers. Ook had ik de kans om mee te doen aan de straps workshops van Jordan, leuk en pijnlijk! Het was echt heel jammer dat ik er op een gegeven moment echt vandoor moest…maar niet voordat we nogmaals ergens lekker gingen eten en een soort nachtelijke pedicure kregen!

Maar die volgende ochtend ging ik dan toch echt op stap naar het volgende deel van dit avontuur, op naar Japan! Dat ging nog niet heel direct trouwens want ik kon geen betaalbare rechtstreekse vlucht vinden, dus ik had een tussenstop op Thailand. Ik vloog ook met een soort Thaise maatschappij waar de stewardessen extreme knap en vriendelijk waren. Op Bangkok had ik dus wat tijd te doden, ik had alleen geen Thais geld meegenomen want ik zou daar dus eigenlijk niet lang blijven. Via 1 of andere exchange rate heb ik het vervolgens voor elkaar gekregen om een flesje drinken te kopen en meer terug te krijgen dan ik had gegeven geloof ik! Anyway, door naar Japan, eerste stop: Osaka! Op Osaka airport moest ik eerst door kilometers controle en immigratie heen, maar toen was ik toch echt welkom in het land van de rijzende zon! Masayo wachtte me al op met manlief Kazuya en zoontje. Supergrappig om hen als gezinnetje te zien, ik ken hen eigenlijk alleen van wedstrijden, zowel als duo als als solo. Na die lange dag reizen brachten ze me meteen naar een hotel om bij te slapen. Daar kreeg ik voor het eerst te maken met de Japanse obsessive met electronica en knopjes. De wekker was ingebouwd in de muur en supersonisch, het toilet had meer knopjes dan dat ik ook kon uit proberen..alleen de pyama die voor me klaar hing was dan weer erg ouderwets :-p Na een nachtje lekker slapen ben ik in de ochtend eerst maar eens een supermarkt gaan zoeken. Nou, in principe heb je die zo gevonden, elke straathoek kent een 7-11, maar wat ze er verkopen snap je dan weer niet. De etiketten zijn niet te lezen, en wat eruit ziet als zoete chocola kan bruinen bonen zijn…ieks! Natuurlijk is er wel veel sushi en daar maak je mij wel blij mee (okee…niet als ontbijt dan). De wijk waar de studio zit is, zoals meer in japan, een mix van ouderwetse droom architectuur en moderne hoogstandjes, veel glas en metaal en dan ineens een tempel ertussen zoals je ze in films ziet, super interessant!

Op de eerste dag dat ik daar was heb ik echt kilometers gelopen om bij Osaka castle te komen. Dat is dus niet een westers kasteel met dikke muren en kantelen, maar ook echt een groot soort tempel met sierlijke daken. Het park er omheen was al prachtig aangelegd, op het plein voor het kasteel hadden de marktkoopmannen hun weg al gevonden, logisch want dit was de toeristen hotspot. Alle cliché japanse snuisterijen zoals waaiers en eetstokjes werden er verkocht, net zoals vanalles waar matcha of groene thee in zat. Het kasteel is supermooi en heel anders dan wat je als westerling ooit gezien hebt natuurlijk, behalve in films dan. Mijn wandeling bracht me verder ook langs juist hele andere wijken, kantoren en gewoon woongebouwen, winkels, en hier en daar een starbucks…want ook die heeft Japan gevonden. Verder is het opvallend hoe beleefd de japanners zijn. Dat wist ik al van verhalen, maar je wordt echt werkelijk overal met glimlach begroet! En als ze je niet snappen blijven ze alsnog vriendelijk. Google maps was verder echt mijn vriend en bracht me terug richting studio waar intussen alles klaar werd gemaakt voor het feest. Officieel was mijn aanwezigheid daar ter ere van het zoveel jarige bestaan van de studio. Dat betekende ‘s avonds feest met eten en optredens.  Ik houd wel van dit soort studio feesten want dan zie je ook eens een heel ander soort acts, ook van mensen die nooit een wedstrijd of grotere show zouden durven. Ook hier was de sfeer helemaal prima, met hier en daar een zenuwachtige blik, maar veelal met mooie kostuums en shows. Ik besloot mijn act uit Singapore nogmaals te doen en dat ging weer prima..had nu zelfs iets meer ruimte om de paal heen. Bijkbaar waren ze hier niet van tot diep in de nacht feesten, na de laatste show was het eten op en gingen de mensen weer naar huis waardoor ik ook op een normaal tijdstip in mijn supersonische bedje lag. De dag erop was het tijd voor workshops. Deze waren niet al te vol maar wel leuk. De japanse studenten bleken een supergoed niveau te hebben en willen alle gekke dingen uit proberen. En het is natuurlijk een eer als een WK-deelnemer mee wil doe naan jouw lessen. Er zat ook een heel jong meisje in deze lessen, die natuurlijk niks snapte van wat ik zei maar we alles zo na deed. Leuk! Na de workshops gingen we uit eten in een echte sushi tent. Zo eentje waar je je eigen kok voor je neus krijgt en die maakt ter plekke wat je vraagt! Nou, daar kan onze westerse sushi dus echt niet tegenop! Superverse vis die dan in grote plakken op de juiste rijst werd gelegd.  Al die Amerikaanse sushi rolls moeten ze daar dus niks van hebben! Ook krijg je beste grote stukken die nooit helemaal in je mond passen (tot hilariteit van de anderen)…terwijl je wel je best doet met stokjes (tot hilariteit van de kok). Tijdens de wandeling terug hadden we de kans om de uitgaans wijk van Osaka nog eens beter te bekijken, interessant. Helaas kon ik niet veel langer in Osaka blijven en de dag erop werd ik opgehaald om deze keer per bus terug te reizen naar Osaka vliegveld.

Mijn volgende tussenstop zou namelijk Fukuoka zijn! Het was nog even spannend of ik daar zowiezo wel heen kon ivm een tsunami in die regio. Een aantal studenten van Wild Cat’s studio schijnen inderdaad wel last gehad te hebben van dit natuur geweld, maar de stad Fukuoka zelf was er eigenlijk aan ontkomen en ik kon er gerust heen. Oef… Ik werd opgehaald door Wild Cat, die eigenlijk Keiko heet en zo gek is als een deur. Zelfs voor Japanse begrippen :-p Ze had een vriend bij met een auto waarin ik achterin Star Wars kon gaan zitten kijken. Ik heb dus nu de helft van de Phantom Menace gezien op een achterbank in Fukuoka…alleen was de omgeving ook interessant dus veel heb ik niet onthouden. Cat heeft blijkbaar een heel klein huisje, dus ze had iets anders geregeld. Ik snap nog steeds niet hoe, het leek een soort bakkerij met een grote keuken en allerlei material langs de muren, maar er was ook een mat op de grond waar ik een bedje van kon maken. Nouwja, prima. We gingen meteen weer lekker ergens eten in een speciaal unagi restaurant. Blijkbaar kunnen in japan de restaurants zich zelfs specialiseren in 1 soort vis! Unagi is trouwens paling, lekker! En de presentatie is ook altijd heel netjes in een doosje met dingetjes er omheen. Wild Cat heeft echt een lief mini-studiootje in een beetje een buitenwijk van Fukuoka op de bovenste verdieping van een soort flatgebouw. Ik denk serieus dat het eigenlijk een woonhuisje moest zijn. Maar er waren 3 palen en studenten dus dat was genoeg voor weer een geinige klas vol gekke dingen. Zelf wilde ze nog graag aerial silk prive-les dus dat hebben we ook maar gedaan. Hoewel silks op 2.4m wel onhandig gaat. We gingen terug met de trein wat dus mijn eerste kennismaking met Fukuokaanse treinen was…niet echt zo bijzonder. De dag erop gingen we echter met een paar meiden naar een speciale tempel buiten Fukuoka en zo kon ik ook het grootste station daar eens zien. Er gaan verhalen over dat Japanners zo goed geduldig in de rij kunnen staan..nou, dat klopt wel, er stonden zelfs voetstapjes op de grond getekend waar de rij zich moest vormen! Eenmaal in het tempel gebied was het een kwestie van de troepen volgen door winkelstraten die er vast niet waren toen die tempel gebouwd werd. De trip was wel de moeite waard overigens, het ging echt om een gigantische tempel waarvan ik nu helaas de naam niet meer weet. Maar deze was speciaal gebouwd ter ere van de goden voor onderwijs en educatie, lekker toepasselijk voor mij dus. Mijn reisgenote mocht overigens het terrein niet op omdat ze van een andere religie was, goh… dat kent Japan dus wel. Ik moest dus in mijn eentje naar binnen en heb heel goed afgekeken wat ik moest doen en wat de juiste gebruiken waren want die zijn er nogal wat. Eerst iets met je handen wassen, eerst links dan rechts, 3x spoelen en nooit je handen gewoon in de bak stoppen. Dan in de rij staan bij de tempel en als je vooraan staan in je handen klappen en buigen, je wensen uitspreken, geld gooien en daarna weer buigen. Ik heb in mijn leven zowiezo nog nooit zoveel gebogen als daar in Japan! Dan kun je ook nog je wensen opschrijven en de blaadjes op branden of ophangen in special boompjes. Erg bijzonder allemaal. En de tempel zelf was mega groot en erg indrukwekkend dus. Na een kop Japanse thee gingen we wel weer terug met de trein want we moesten ons wel klaarmaken voor de show van de avond. Keiko and friend dansen namelijk in een club en hadden gevraagd of ik ook wilde komen en evt wat wilde dansen. Nou eh..daar moest ik even over denken want dat is normaal niet mijn ding. Blijkt dus dat Japanse nachtclubs helemaal niet lijken op die van ons! Ten eerste is het er om 10 uur al druk, ten tweede komen de mensen op zoek naar entertainment en niet voor een vleesshow, en ten derde…ach…als je eens gek doet, moet je dat zeker in Japan doen. Ik kon dus eerst genieten van Keiko’s dans, zang en acteer kwaliteiten en er kwamen echt wel een paar geinige dingen voorbij. Daarna mocht ik mezelf in een piepklein (want azie) kleedkamertje, klaar zien te maken voor de show. Ik heb een speciale versie van Dirty Diana gedaan voor het zeer dankbare publiek. En blijkbaar laten ze dat merken door met geld te strooien…hahaha…ok, right…heb ik dat ook eens meegemaakt :-p Na de show gingen we op zoek naar weer een restaurant, dat bleek nog op een flinke loopafstand te zitten en intussen had ik echt mega honger. Geen wonder want het was ver na middernacht, maar blijkbaar was er nog van alles open. Het speciale restaurant waar we belandden had allerlei locale specialiteiten, en ik geloof dat het bijna een soort test was wat ik wel en niet zou proberen, maar intussen had ik zo’n honger dat de zeekomkommers en tentakels echt geen probleem waren. De stokjes waren dat wel en je weet dat je echt zit te knoeien als de ober je gewoon mes en vork brengt…oeps! Anyway, dat werd een latertje dus! Ook aan Fukuoka kwam een eind, en weer in de taxi met Star Wars gingen we weer op weg naar het vliegveld voor de volgende stap!

En dat was Tokyo, wereldhoofdstad nummer 2! (1 schijnt mexio city te zijn). Meteen op het vliegveld was het al drukker en groter dan ik gezien had, maar het station en de Narrita expres was nog wel te vinden. Overigens spreken de meeste Japanners in service functies nog wel Engels, dus dat ging prima. De Narrita expres brengt je vanaf het vliegveld naar Shibuya station, dat is in de wijk met het drukste kruispunt te wereld. Soms vind ik een teveel aan mensen echt niet leuk, dus dit ging nog een uitdaging worden. Ik had via AirBnb een woning gevonden voor een paar dagen. Uitdaging 1 was eerst deze woning vinden want ze doen niet aan straatnamen daar, de adressen zijn iets van stad-wijk-blok-huis. Ik had het adres alleen maar in het Japans dus ik kon er weinig meer mee dan aan mensen vragen. Oeps..dat duurde dus even voordat ik de woning gevonden had. Dat kwam overigens ook omdat de voordeur op de eerste verdieping zat en ik die pas herkende van een foto toen ik ook omhoog ging kijken. Beter leren rondkijken dus… De eigenaar had de sleutel in een speciale box achtergelaten en daarmee kon ik mezelf binnen laten in echt de meest mini woning ooit. 1 kamer met een bedbank, die verbonden was met een ruimte waar een keukentje en wasmachine was. Er was ook een badkamer met een grote soort tank er in. Ik weet nog steeds niet of dat nu eigenlijk het bad moest zijn, maar de doucheslang was niet echt lang genoeg om erin te komen dus ik denk het niet. Mini dus, maar voor mij precies genoeg. Meteen die avond heb ik omgeving bekeken want dat Shibuya kruispunt wilde ik wel eens zien. Ik moest ervoor terug onder het station langs (waar en mega foodmarket zat) . Aan de andere kant was inderdaad een grote mensenmassa, de helft staat te kijken naar hoe de andere helft een straat oversteekt. Best absurd eigenlijk. In die wijk waren de winkels ook tot laat open dus ik heb even lekker rondgewandeld en gekeken totdat ik gewapend met mijn eigen sushi weer richting het huisje ging.

De dag erop heb ik eerst een ochtend besteeds aan achterliggende zaken en daarna werd ik opgehaald door Yossy, de eigenaresse van de paaldansstudio in Tokyo waar ik uitgenodigd was. Met haar gingen we (weer) ergens wat eten…en verrek, in Tokyo kennen ze wel vegetarische restaurants! Daarna zijn we door de wijk Akihabara gelopen, de winkelwijk van Tokyo en een tourist trap natuurlijk. De ene speciale haarstukjes shop, waar ik op zoek was naar de cyberlocks was nog wel te doen, maar bij het kleinste condom winkeltje (ja, dat hebben ze echt!) werd het al drukker. Toen we de hoofdweg inliepen was het echt zo vol dat je je eigenlijk alleen maar mee kon laten drijven met de massa. Ik had wel de mazzel dat ik een kop groter was dan de meeste mensen daar, dus ik heb toch nog veel kunnen zien en hier en daar dreven we toch een leuke winkel in waaronder een hele coole kostuum zaak (helaas veel te duur om iets mee te nemen) . Toen was het tijd voor de eerste Tokyo metro experience. Ze hadden er heel lief voor gezorgd dat ik niet meteen in de drukste trein zou belanden want dat schijnt helemaal een ramp te zijn voor toeristen. Via Shibuya kwamen we dus weer prima thuis. Ik ben een paar dagen in Tokyo gebleven en het is nu moeilijk om de dagen uit elkaar te houden…maar verder heb ik daar eindelijk zelf weer eens getraind in de studio vlakbij waar ik dus sliep. Helaas was het daar zo laag dat ik alleen maar floorwork kon doen! Ik heb nog de andere meest bekende studio van Tokyo gezien omdat 1 iemand supergraag een priveles wilde. Dus per taxi zijn we naar een ander deel van de stad gegaan…dat was mooi want ik kon intussen weer rondkijken! Tokyo is best Westers ook, de gebouwen en winkels zijn vrij Amerikaans, alleen de taal is natuurlijk onbegrijpelijk! De wijk waar de studio van Yossy zit staat bekend als nerd-attractie met electronica zaken en anime-thema cafés. Nou, daar wilde ik ook wel wat van zien, du sook daar heb ik een tijdje rondgelopen. De cafés heb Ik niet echt gevonden…de electronica wel :-p Eenmaal terug in de studio mocht ik weer mijn workshops geven (om de 1 of andere reden waren alle Japanners gek op Pole Gymnastics!) En dat was weer lachen met allemaal getalenteerde mensen, yay! Ze gingen na de workshops eve de studio verbouwen voor een feestje die avond dus ik ben weer een tempel om de hoek gaan bezoeken. Dit bleek de tempel der liefde te zijn en was oa versierd met hartjes overall…schattig. We waren nog wel een beetje in de sfeer van de workshop dus we hebben ook een paar artistieke en acrobatische toeren gedaan tijdens een leuke fotoshoot voor de tempel. Op de terugweg werden we half omver gereden door een reallife Mario kart spel…mensen verkleed op een wagentje dat met hoge snelheid rondscheurde! Gekke Japanners dus…  Ook deze studio vierde een jubileum en had daarom een leuk feestje georganiseerd met eten en optredens. Ik besloot hier mijn nieuwe aankopen eens te testen en heb als optreden een freestyle act gedaan. Missie geslaagd! En ook hier hing weer de goede sfeer van opwinding, spanning en gewoon feest!

Ik weet niet meer op welke dag dit was, maar ik had ook de kans om mee te doen met een aerial silks class ergens in een buitenwijk. Nou, dat was niet echt buitenwijk, het was daar nog steeds druk en zonder mijn gids had ik het echt nooit gevonden. Maar midden in de wijk stond een soort groot omgebouwd pakhuis waar de lessen plaatsvonden. Ik verstond geen hout van wat de docente zei, maar interessant was het wel en ik kon het niveau gelukkig wel aan maar heb toch zeker bijgeleerd. Overigens was dit de enige plek waar ze nog het aller ouderwetste japanse toilet hadden. Dat ziet eruit als een schoen in de grond en je moet er boven hurken. Ik denk dat de modern versies die ze nu hebben een soort extreme tegenovergestelde hiervan zijn! Maar goed, de rest van het pakhuis was modern met dus echt een mega hoge silks studio erin, cool! Het was echt jammer, maar ook aan dit avontuur kwam een eind. Op mijn laatste dag in Tokyo heb ik met Yossy nog rondgekeken in een andere wijk, helaas was het hoogste uitzichtsplatform dicht, maar we belandden in een Engelse tearoom in plaats daarvan. En toen moest ik echt terug, eerst met de bus, spullen ophalen, daarna met de Narrita expres terug naar het vliegveld. Natuurlijk kwam ik daar veeels te vroeg aan dus het was even wachten totdat ik kon inchecken. Ik belandde trouwens achter een Nederlandse familie in de rij die blijkbaar de dag ervoor hun vlucht hadden gemist en het was bijna gek om weer voor het eerst NL te horen…meestal zitten wij wel overall, maar nu was ik 2.5 week geen  Nederlander tegen gekomen! Na een laatste sushi maaltijd was het tijd voor de vlucht.

Dat was 1 van de andere twee top airlines in de wereld, Etihad of Emirates, weet niet meer precies welke. Ik had echt ideaal veel ruimte, twee stoelen voor mezelf en voor en achter me helemaal niemand. Dat betekende dat ik mooi alle dekens om me heen kon jatten en een nest kon bouwen om eindelijk eens te slapen. De vlucht duurde iets van 11 uur naar Abu Dabi..en wat denk je…ik kon gewoon nog niet slapen! Echt super irritant, idealere omstandigheden krijg ik nooit meer (totdat ik misschien ooit eens 1ste klas ga vliegen dan). Moe en lichtelijk geirriteerd kwamen we dus aan op Abu Dabi. Ik had iets van 6 of 7 uur overstaptijd en het was nog midden in de nacht. Ik besloot daar dus eens goed het vliegveld te bekijken want ik heb niet de neiging ooit eens daar terug te keren. Interessant was dat ik nu tijdens de bagage controle ineens wel mijn vloeistoffen mocht houden! De terminal waar ik moest zijn was wel heel mooi, met een soort van grote mozaiek pilaar in het midden en een ring van winkeltjes daar omheen. Verder was het goed verzorgd en schoon. Prima airport zou je zeggen, maar toch was het een aardige cultuur shock. Na 2 weken tussen de rustige en vooral vriendelijke Japanse mensen gezeten te hebben werd ik nu afentoe ineens snauwend aangesproken door mensen die duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt waren. Zoiets als rustig praten kennen ze daar niet! Het feit dat ik de helft van de teksten niet kon lezen (jeweetwel, kriebel lettertjes) en ik bijna de gebedsruimte voor toilet aanzag (oeps!)  hielpen daar ook niet aan mee. Ik besloot maar bij de gate te wachten, maar dat was ook niet zo’n goed idee want daar kreeg een Arabische familie zware ruzie met de grond stewardess omdat ze te laat bij de gate waren en er niet meer in mochten. Dat was echt iets teveel om 5 uur ‘s morgens :-p

Het tweede deel van de reis richting Dusseldorf was gelukkig iets korter en ging vrij snel omdat ik allerlei films achter elkaar heb zitten kijken. En toen kon ik eindelijk mijn lieve vriendje weer zien! Totaal moe en gekraakt kwam ik natuurlijk uit dat vliegtuig, maar we hadden gelukkig wel alle tijd om eerst bij te kletsen met een Chai Tea en te genieten van de gekke smaken KitKats (aardbei/meloen?)  die ik mee had genomen! Al met al een superleuke reis, zowel Japan als Singapore zou ik graag nog verder willen ontdekken, maar ik ben al zo blij dat ik deze paar dagen met deze mensen daar mocht delen, echt een reis om nooit te vergeten!

Mei

Intussen was het al lang mei geworden en ik kwam terug in een redelijk warm Nederland. De jetlag moest wel snel uitgeslapen worden want ik kwam meteen terug in het werk, lessen en privates. Op de 1 of andere manier had iedereen met net nodig toen ik in Japan zat, dus dat was 2 weken vol aanpoten voordat ik weer op mijn volgende reisje kon.

Ik was namelijk uitgenodigd om de eerste Pole Art Hungary wedstrijd te jureren. Dat betekende op naar Budapest, 1 van de mooiste steden van Europa, en een stad waar ik best goede paaldansherinneringen aan heb (3de plek WK ooit). Het was erg fijn om weer eens terug te zijn in deze stad en deze keer ook te zien hoe mensen in de buitenwijken/dorpen leven. Ik sliep bij Evi, instructor bij de organiserende studio, en zij had net met haar man een huis gebouwd boven op een heuvel uitkijkend over de stad en landerijen…echt supermooi! Ook Anna-Maija zou daar blijven en het is altijd wel grappig als je elkaar kent, maar nooit echt tijd hebt gehad om te zitten en te kletsen. Dat hadden we nu wel dus het werd later in de nacht voordat we in bed lagen omdat we gewoon zoveel verhalen uit te wisselen hadden. De workshops hier waren in een grote studio die gebouwd leek te zijn in een groot woonhuis. Maar dan wel een woonhuis met 3 grotere studio kamers en een paar kleintjes, 2 badkamers, balkon en hoge plafond! De workshops waren niet al te druk, maar wel okee. Ik had het idee dat het allemaal nog een beetje moet opstarten daar. Hoewel de wedstrijd dus wel heel veel deelnemers had in alle categorieën. De show vond plaats in een mooi ouderwets theater, precies zoals ik ze leuk vind. Met een goede stage en goed licht. Ze hadden hier en daar wat opstart probleempjes, zo begonnen ze (natuurlijk)  te laat en kreeg 1 van de mannen het voor elkaar om de paal te verschuiven. Ook hadden we als juryleden echt soms total geen idee wat er gebeurde omdat de presentatie niet in het Engels was en wij alleen maar Engels, Russisch, Zweeds/Fins of Nederlands spraken…geen Hongaars! Het was een klein beetje improviseren dus. Maar voor de deelnemers was het meeste wel okee geloof ik. Wederom goede acts gezien en jureren ging verder vrij makkelijk. Het theater bleek nog een geheime feature te hebben…halverwege een break werd ineens het dak open geschoven…hoe cool was dat, ineens werd het een open lucht theater! Op zich wel een aardige situatie dus, maar ze konden nog wel van wat foutjes leren…het was pas de 1ste keer dat ze zo’n soort wedstrijd hielden. Verder hebben we in Budapest nog rond gewandeld, genoten van de zon en special ijs-smaken (chocolade, lavendel?) en ik had de kans om weer eens student te zijn in Anna-maija’s workshop. Leuk! De terug reis was nog een speciale ervaring op Budapest, want ik vloog met Wizzair, 1 van de allergoedkoopste prijsvechters…en dat betekent meestal al dat je gate ergens helemaal achteraan is. Ik had een supervroege vlucht dus ik kon in het mooie moderne gedeelte va het vliegveld nog wel even zitten en ontbijten, maar daarna moest ik ergens naar helemaal achteraan, trappen af, deur naar buiten, tussen hekken door over het asfalt, naar 1 of andere loods. Blijkbaar hebben ze in Budapest gewoon besloten dat goedkopere airlines niet in het hoofdgebouw passen en dus hebben ze er maar wat golfplaten tegen elkaar gekwakt als geïmproviseerde terminal! Het regende ook nog eens pijpenstelen dus mensen moesten 1 voor 1 tussen de druppels door naar het vliegtuig. Bijzonder hoor… Ik was wel verder perfect op tijd thuis om in de avond nog mijn normale lessen te kunnen geven!

Mei ging verder met het evenement van het jaar in Nederland…het NK! Ik had al besloten om daar niet meer aan mee te doen. Ten eerste omdat het natuurlijk superdruk met reizen was geweest, maar vooral ook omdat ik de IPSF regels gewoon niet zo leuk vind. Dat neemt niet weg dat ik de mensen die om support vroegen zoveel mogelijk hulp heb gegeven…en dat ik op de dag zelf als presentator op zou treden. Nou, ik weet niet wat ik in eerste instantie enger vond…een act doen of praten voor die zaal vol mensen. Maar in het motto van “ face your fears”, ging ik die dag dus als MC aan de slag. En ik moet zeggen…het was wel aanpoten, maar tegelijkertijd ook wel echt leuk om te doen! Ik kon alle acts van dichtbij bekijken en mocht alle mogelijke paaldanskennis delen met het publiek. Jammer genoeg bleken er zelfs voor de presentatie regels te zijn (ik houd niet zo van regels…dat is wel duidelijk), en dat betekende dat ik niks persoonlijks over de deelnemers mocht zeggen…jammer! Want dat maakt het vaak nog wel wat smeuïger. Maar goed..ik heb het publiek dus hopelijk wel ge-entertaint met mijn paalkennis :-p Het was wel koppie erbij houden want mijn plekje was vlakbij de plek waar de deelnemers net het podium af moesten komen en dus soms letterlijk in stortten. Er was een scherm waarvoor ze moestten wachten tot ze hun punten te horen kregen, en achter dat scherm lag er soms iemand uit te rusten op de grond…ik heb nog nooit zoveel verschillende emoties zo dicht op elkaar gezien…en daar tussen moest ik wel mijn hoofd erbij houden, best een uitdaging dus! Blijkbaar ging het allemaal we okee, want de WK organisatie (die dus speciaal hiervoor naar NL waren gekomen) bood me aan om ook het WK te presenteren…aargh! Didn’t see that one coming! Dat leek me nog wel even een stapje te ver, dus ik heb vriendelijk bedankt…maar het was wel even een eer! Nu ik dit schrijf is het trouwens bijna weer NK want dit jaar valt het een paar maanden vroeger…en raad eens wie het weer aan elkaar gaat kletsen 😉

Juni

Het werd juni, en die maand begon heel bijzonder voor ons, want op 1 juni ondertekende Michel en ik het koopcontract voor ons huis! Tussen alle reizen en gekke dingen door hadden we ook nog de hypotheek rond gekregen. Vraag me niet hoe, want die regels en dingen daarvoor zijn nog strenger dan het IPSF reglement. Wij zijn allebei universitair opgeleid, maar soms voelden we ons echt zo dom omdat we allerlei regels en voorwaarden niet leken te snappen! Ik hoop hier echt een tijdje te wonen want ik ben niet van plan om snel nog eens door dat koop-proces heen te gaan! Owja…en het kost ook ladingen tijd, en dat is nu net een beetje schaars bij ons. Anyway, het was dus uiteindelijk toch gelukt en op 1 juni zetten we onze handtekening onder zowel het koop contract als het samenlevings contract waarin dan zo mooi staat dat er tussen ons “ een affectieve relatie bestaat”…hahaha..blabla… De sleuteloverdracht werd met de verkopers die onze bovenburen zijn nu gevierd met taart! Het grote kluswerk kon beginnen!Met behulp van familie, vrienden, en zelfs een aantal leerlingen was het verfwerk eigenlijk zo gedaan! In principe zag alles er netjes uit, maar toch knapte het huis nog flink op van een laag verf en een gepoetste vloer. Het glasvezel behang beneden maakte plaats voor nette gestucte muren, en alle 100 varianten op stopcontacten werden vervangen voor 1 soort. Mijn lieve zwager legde binnen een middag het laminaat in de voorkamer die mijn nieuwe studio zou worden, en pa verbouwde de hele gangkast tot fietsenhok. Vrij snel was de woning bewoonbaar!

Is dat het enige wat ik gedaan heb in juni? Nee, dit was tussendoor. Juni bestond voor mij verder uit jureren en optreden tijdens de Belgische kampioenschappen in Gent. De Belgische wedstrijd organisatie is sinds dit jaar overgenomen door de gekke paalbeesten Sarah, Tine en Liesbeth en natuurlijk wilden Cindy en ik wel komen helpen om er een succes van te maken. Dat was eigenlijk supergezellig en mijn impro-gastoptreden ging ook prima.

Voor mijn werk had ik nog een interessante masterclass te doen, en tussendoor probeerde ik een nieuwe tissue act te maken voor de shownight van ElisaJo studio’s. Die vond namelijk op 2 vrijdagen achter elkaar plaats in Alkmaar. Ilse had een superleuk modern en groot theater gevonden om een mega-stage met 4 palen te bouwen. Heel prima om in op te mogen treden. En zoals gezegd, studio shows vind ik altijd wel heel leuk. Gewapend met mijn tissue ging ik dus de lange treinreis naar Alkmaar aan om zonder problemen te arriveren in Theater Cool. De show op de eerste vrijdag was goed vol en het was echt best wel genieten van alle acts. Mijn eigen nieuwe tissue act was de opening na de pause, wat betekende dat ik de meeste anderen ook wel mooi kon zien. Ik had niet zoveel kunnen trainen als ik wilde, maar eigenlijk kwam de act er precies goed uit, was ik wel trots op! Na de show kon ik gelukkig bij Ilse crashen want de volgende ochtend moest ik op weg naar Schiphol.

Ik was namelijk uitgenodigd door Jo (de lady van de Xpert cursus) in haar studio The Fitness Hangout in de UK. Weer een totaal andere omgeving om les in te geven. Het niveau was niet al te hoog, maar gelukkig kon ik veel dingen prima aanpassen daar. Het meest bijzondere was wel 1 dame die echt slechte ervaringen had gehad met andere instructors en daarom nooit meer naar een workshop wilde. Jo had haar toch over gehaald om naar deze te komen en achteraf kwam ze me helemaal bedanken omdat ze het zo leuk had gevonden…yay! Dat zijn van die kleine dingen waar je het voor doet! De dag erop was tijd voor wat privates en toen kon ik alweer terug naar NL…dat was echt een kort bezoekje. Helaas was de vlucht terug nog niet zo makkelijk. Het was noodweer in NL en er waren allerlei vertragingen. Veel te laat gingen we weg, en dus kwam ik te laat voor mijn laatste trein aan in Amsterdam. Michel is toen dus door het noodweer naar Schiphol gereden…awwww!

Het stomme aan dit verhaal is dat ik de volgende dag weer op Schiphol moest zijn voor weer een vlucht naar Helsinki! Je zou zeggen, had je er niet beter kunnen blijven? Maar ik had dus niet op noodweer gerekend en bovendien was Helsinki echt voor een cursus voor mijn werk. Ik moest dus totaal andere spullen meenemen. Ik kon wel de wachttijd op Schiphol alvast gebruiken om in te checken voor die vlucht :-p Anyway, Helsinki  dus. Na al die reizen rond die tijd was ik even vergeten dat Finland ook meedoet aan de euro. Het eerste wat ik daar deed was dus een ATM  zoeken om Fins geld te pinnen…ik heb mezelf keihard uitgelachen toen dat ding dus euro’s uitspuugde. :-p  Na een zwart ritje in de trein (niet expres, er was nergens een ticket verkoop) kwam ik aan in de hoofdstad. Ik vind Helsinki echt een classy uitstraling hebben en dat werd nog eens versterkt toen ik met vriendin Paivi van Poleranking een drankje ging doen bij een luxe restaurant. Dat was even gezellig bijkletsen en het nuttige met het aangename paren! In de avond moest ik dus naar het kleine dorpje Espoo waar de universiteit de cursus zou houden. Met de bus belandde ik in de middle of nowhere, waar wel een hotel aan een groot meer lag. Ik werd gewaarschuwd dat het heel vroeg al licht zou worden en dat ik dus goed de gordijnen dicht moest doen…haha, ja dat heb je daar. De volgende ochtend gaf ik een cursus over mutatie analyse met HOPE. Echt totaal anders dan al dat paaldansen. En na mijn eigen cursus moest ik heel snel weer richting vliegveld, met de taxi deze keer. Volgens de Finse efficiëntie was ik veel te vroeg op het vliegveld waar ik ineens tegen een oud studiegenote aanliep. Dat was maf “ wat doe jij nu hier!?” . Precies op tijd kwam ik weer in NL om wederom ‘s avonds mijn eigen lessen te kunnen geven.

De week werd nog gekker, want na nog meer schilderwerk ging ik diezelfde vrijdag weer op stap. Het was tijd voor de 2de shownight van ElisaJo en op dezelfde manier mocht ik daar weer in het doek hangen. Een aantal acts waren anders, een groot deel wel hetzelfde, en ook mijn act was natuurlijk hetzelfde en ging prima. Na weer een nacht crashen bij Ilse moest ik de volgende ochtend in Amsterdam zijn. Niet op Schiphol deze keer maar in de PDF studio van Tatjana waar het eerste Amsterdam polecamp gehouden werd. Ik mocht 2 x een les signature tricks geven en dat was eigenlijk heel leuk. De deelnemers waren een mix van bekende gezichten uit NL en allerlei nieuwe mensen die de moeite hadden genomen om naar Amsterdam te komen. Er zaten wel een paar studenten bij die echt nog nooit een static pole hadden vast gehouden…ik vraag me altijd af hoe dat dan kan! Maar verder was dit weer een erg leuke ervaring! Eenmaal thuis kon ik nog even met vriendje knuffelen voordat we de volgende dag er weer vroeg uit moesten.

Op de zondag was het namelijk tijd voor de eindshow van Max Studio’s, de dansstudio waar ik contemporary jazz lessen doe. Zoals dat gaat met eindvoorstellingen moest iedereen er vet vroeg zijn, om zonder echte goede generale en na lang wachten het podium op gejaagd te worden. Ik vond de situatie een klein beetje kinderachtig “Blijf in je kleedkamer” “ waar ga je naar toe?” maar goed…de meeste deelnemers waren ook jonger dan 14. Onze dans kwam er best redelijk uit en moet nogal een fijne afwisseling zijn geweest van alle hiphop/geruite-bloesjes-spijkerbroek acts die er voorbij kwamen. Michel was intussen zijn verhuisdozen aan het inpakken en tussendoor ben ik hem zelfs nog gaan helpen. Het diner met zijn allen daarna was een goede afsluiter!

De week erop had ik een kadootje voor mezelf geregeld, niet wetende dat ik midden in een verhuizing zou zitten. Ik had namelijk een plekje geboekt tijdens het Alex polecamp. Ik had dit vooral gedaan omdat ik naar geen enkel ander kamp zou kunnen en de docenten Marion en Phoenix gewoon ook goede vrienden zijn. Ik had dus wel zin om zon, kamp en paaldans te combineren. Het kamp werd geadverteerd als in Barcelona, maar bleek dus in Lloret de Mar te zijn…woeps, dat was een plek die ik eigenlijk had willen vermijden, en die bovendien 2uur met een bus vanaf het vliegveld lag. Ik moest na mijn aankomst op Barcelona dus best wel even wachten, kwam daar nog een Ier tegen die al 2x een vlucht gemist had omdat hij zich verslapen had, en heb het hele vliegveld afgezocht naar een stopcontact (er bleek er 1 in de toiletten te zitten). Veel later dan gepland kwam ik bij het hotel aan. Ik was alleen dus ik was gekoppeld aan de Litouwse, maar in Barcelona wonende Lita, die dus echt net pas met paaldans begonnen was. Dit leverde hilarische gesprekken op omdat ze dus geen idee had wie ik was. “ Do you ever think about competing? “  “ Did you ever do performance, I am too scared’ “ Do you know Dragonfly brand?” “ do you know the teachers”…eeeeh…  Alle deelnemers aan het kamp sliepen in het ene hotel vlakbij zee, maar de lessen vonden plaats op 15 min lopen in een ruimte van een ander hotel. Het kamp begon echter met een strand acrobatiek les en een soort calisthenics workout in het speeltuintje aan zee. Alex gaf dit zelf en ik moet zeggen dat ik niet onder de indruk ben van zijn lesgeef kwaliteiten, zijn meest gebruikte zinnen zijn “ Just do this” en “ Its easy”…terwijl hij verder geen uitleg geeft over welke spieren je gebruikt en wat je precies doet. Dat neemt niet weg dat een paar acro moves leuk ware om te proberen met mijn Zweedse partner Sarah die zich als noodle kon opvouwen. De lessen waren vrij vol met 30 man tegelijk en zelfs super instructors als Marion en Phoenix hadden moeite met de niveau verschillen. Meestal kwam het erop neer dat ze twee totaal verschillende dingen tegelijk gaven. Alex zelf trok zich daar niks van aan en gaf gewoon waar hij zin in had, jammer dat hij niet doorhad dat de iets minder getalenteerde mensen het vervolgens gewoon opgaven. Kortom, voor mij was het best een okee kamp, heb nieuwe dingen geleerd, heb ook geleerd hoe dingen niet moeten, en de nachtelijke klets sessies met Marion en Phoenix waren erg fijn. Ik weet ook dat ik me niet meer inschrijf voor een van de evenementen van deze organisatie…veel te veel een one-man show…

Eenmaal terug thuis bleek de helft van mijn spullen al naar het nieuwe huis verhuisd te zijn! Handig!

Juli

Dit was echt onze verhuismaand! Michel had zelfs al zijn spullen al verhuisd maar sliep even bij mij, en toen mijn spullen ook over waren moesten we zelfs even een nacht in een hotel ivm het laten drogen van de vloeren! Overigens was dat niet erg natuurlijk, prima hotel! Ik maakte afspraken met mensen om de constructie voor de paal in de studio te gaan bouwen. Ik had heel voorzichtig een advertentie op werkspot.nl gezet en dat leverde 3 klusjesmannen op die allemaal wel heel geïnteresseerd waren in wat ik van plan was. Uiteindelijk heeft 1 van hen echt supersnel de constructie geleverd en in elkaar gelast…net op tijd voor de 4daagse!

Tussendoor gaf ik nog een paar privates en een gezellige workshop in Zwolle, maar de eerste weken kon ik zelf echt amper trainen. En toen werd het 4daagse en sliepen we echt in ons nieuwe huis! Dat was meteen natuurlijk de beta-test, want je kun hier geen drukkere week hebben dan de 4daagse week. Nou, het huis heeft de test goed doorstaan..zelfs de booster die om de hoek in de straat stond hoorden we in de slaapkamer bijna niet. Leuk! De rest van juli konden we gebruiken om het huis verder in te richten. We kwamen er bijvoorbeeld achter dat we geen kasten aan de muur konden bevestigen omdat de muur helemaal niet echt was! Verandering van plan dus en we hebben wat tijd gestopt in het vinden van wel de juiste kasten. Verder ben ik een middag bezig geweest met opplakken van heel veel spiegels in de studio, en natuurlijk het uitruimen van heel veel dozen. En daarbij kom je dan opvallend veel dingen tegen in de categorie ‘What was I thinking?” . Een aantal dingen ging weg via marktplaats, wat hier en daar wel moeite kostte. De normale mens op marktplaats denkt namelijk dat het normal is om niet op te komen dagen op afspraken…een soort eigen taal te schrijven… gewoon niet meer te reageren als je terug schrijft…of gewoon ver onder de vraagprijs te bieden. Het gaf mijn weinig vertrouwen in de mensheid, maar goed…van een aantal dingen zijn we toch af nu. Geen vakantie of tour dus dit jaar. Jammer, maar het huis heeft alle aandacht gehad en dat was ook iets wat we al heel lang wilden!

Augustus

In deze maand leek het normale leven weer een beetje te beginnen. Er was werk, training en voorbereidingen voor demo’s. En daarnaast lijken onze vrienden altijd die maand te kiezen om te trouwen. Er waren dus huwelijken en vrijgezellenfeesten, en zelfs een 1year-after-wedding-party. Ook vonden wij zelfs ons huis nu af genoeg om een housewarming party te houden waarbij we ook nog een rondleiding door de binnenstad hebben gehouden, en dus heel veel geleerd.

Qua lesgeven kreeg ik de kans om tijdens een dans-stage week een les handstanden en een les stretching te geven aan de getalenteerde dansers van de LOF dancecrew. Ook nam ik zelf deel aan de workshop Afrikaanse dans en oef…dat is conditioneel zwaar zeg! Maar wel leuk!

Voor het eerst sinds jaren kon ik wel weer meedoen aan de introductie demo’s. De afgelopen jaren zat ik steeds in het buitenland en deden mijn leerlingen dit zelf..nu kon ik erbij zijn!

Verder reisde ik op en neer naar Duisburg om les te geven in de studio van Anna Weirich. Haar kende ik nog van de World Cup in Rio en sindsdien heeft ze haar eigen studio ook. Superleuk om eens te zien, en eigenlijk heel makkelijk te bereiken!

En verder stond augustus in het teken van opstarten. Ik moest er weer een beetje inkomen qua trainen, en op het werk moest alles klaargemaakt worden voor de start van het collegejaar en dat betekende veel voorbereiding, overleg en overuren.

September

Nouwja, September is dus de start van het collegejaar en meteen vanaf de eerste week moest ik dus colleges en practica gaan geven op de vrijdag. Dat betekende dat mijn schema total veranderde (normaal was vrijdag vrij). En tussendoor moest ik nog trainingen kunnen inplannen voor PoleArt Spain…want yay…daar was ik wel voor geselecteerd!

Het eerste bijzondere event was overigens een optreden op een bouwplaats in Lent. Ze hadden daar het hoogste punt van een gebouw bereikt en de laatste steen zou ceremonieel op zijn plek gehesen worden. Ik mocht daarbij dus een tissu optreden doen, buiten, hangend aan de kraan. Hahaha, nou, dat was echt heel bijzonder…buiten hangen is altijd leuk, maar de wind doet dingen met je doeken dus daar moet je goed op letten. Verder heb ik geleerd hoe je met de kraanmachinist kan communiceren. Owja, en je warming up in een bouwkeet doen is ook wel bijzonder.

En toen was het tijd voor Pole Art Spain op Mallorca! 2 jaar terug was ik daar al eens geweest en Mallorca is best een fijn eiland, ik had me dus opgegeven met het idee dat het in elk geval niet erg zou zijn om er te zijn. Ik had voor deze keer een totaal andere soort act gemaakt. Rustiger en artistieker dan ooit, gebaseerd op regen, op het mooie nummer Petrichor van Einaudi. Voor mij was het een hele uitdaging om zo anders te bewegen, dus het process om deze act te maken was al heel interessant. Aan dezelfde wedstrijd namen ook Shaina, Andrea en Sam Star deel, en met zijn 4en hebben we ons prima geamuseerd backstage. Ieder had echt een supergoede act en Andrea won zelfs in haar categorie. In onze categorie had ik misschien Shaina nog wel wat hoger verwacht, terwijl zij andersom hetzelfde over mij dacht. De Winnaar vonden we eigenlijk wel erg weinig in de paal doen. Maar goed…de jury beslist. De wedstrijd was goed georganiseerd, liep op tijd en vond plaats in de grote aula op Mallorca. Wel weer in de kleine zaal dan, dat was jammer, maar er was niet al teveel publiek. Ik denk dat meer mensen via livestream hebben gekeken. Backstage was wel een beetje vreemd, want dat was een soort van halve garage/rommelhok. Niet al te schoon, maar er lagen matten voor je warming up en er liepen zelfs masseurs rond, leuk! Het leukste wat ik me van deze wedstrijd kan herinneren zijn echter de 2 dagen erna waarop we met zijn allen naar het strand gingen, lekker gingen eten en gewoon ongestressd konden kletsen. De afspraak is om het volgend jaar weer zo te doen 😉

Ik kwam echt net weer op een dinsdag terug van deze PoleArt, en de zaterdag erop kon ik weer op weg naar het volgende…Pole Art Greece. Het organiseren van deze soort wedstrijden was echt de trend van het jaar hoor en je kan je afvragen of het een goede ontwikkeling is geweest. Maar in elk geval gaf het mij de kans om eindelijk eens Athene te zien! Ik had tot nu toe namelijk alleen nog maar de eilanden in Griekenland bezocht. Mijn host in Griekenland was Fay, die een zeer internationale familie bleek te hebben dus de taal barriere was geen probleem. Het eerste wat we deden toen ik aankwam was uit eten gaan…zie jij ook een terugkerend patroon hier ontstaan? In Griekenland kijken ze je een beetje gek aan als je vegetariër bent en hier en daar was het voedsel voor mij wat moeilijker. Zwaar aangemaakte sauzen bij je salade bijvoorbeeld…of als je om groenten vraagt geven ze je aardappelen, niet mijn keus! Maar goed, alles was wel Keurig verzorgd enzo, en in de wijken waar ik was was de zware crisis die Griekenland heeft doorgemaakt niet direct te zien. De wedstrijd werd georganiseerd in een wat ouder theater. Niet super fancy, maar ze hadden wel alle faciliteiten zoals aparte kleedkamers, wifi(!) en opwarmruimtes voor de atleten. Ook was er een over actieve airco en dat werd een beetje een problem halverwege. Niet alleen voor mij omdat je als jurylid stilzit, maar ook wat atleten begonnen te glijden wat volgens mijn vermoeden toch echt met de gladde palen te maken had. Mijn mede juryleden waren overigens niet de minste, Allesandra en Davide uit Italie, Egor Churakov, en Slava. Hier en daar levered dat interessante discussies op over de term Pole Art natuurlijk. De meeste Pole Art wedstrijden hebben intussen verschillende categorieen voor kids, mannen en vrouwen, duo’s en amateurs, professionals en elite. De dag duurde daarom ook best lang, maar de zaak werd gepresenteerd door een aardige dame die de energie er wel bij wist te houden. Ik had zelf beloofd een gastoptrede te doen, gewoon omdat ik de act van Pole Art Spain goed geoefend had en graag nog eens wilde doen. Alleen bleek dat dat vrij lastig is als je hem een weekje niet gedaan hebt. Ik zat wat in de knoop met mezelf en kostuum en de koude palen hielpen ook niet mee…dat werd dus geen success, jammer!  Gelukkig bakte Slava en Egor er wat meer van want anders was het helemaal sneu geweest… Ik geloof dat de atleten verder allemaal wel tevreden waren…ook deze wedstrijd is er eentje die nog wat foutjes bevatte maar tegelijkertijd potentie heeft om groot te worden!

Na de show belandde we natuurlijk met zijn allen weer in een restaurant waar het me opviel hoeveel Grieken nog roken. Dat mag daar helaas ook binnen en dus doen ze dat mijn zijn allen, ieks! Ik was redelijk blij toen we weer thuis in ons bedje lagen. Overigens had Fay haar hele bed afgestaan voor mij terwijl ze zelf op de bank belandde, superlief. Ik mocht dus onder haar Rammstein dekbed slapen en toen ik daar naar vroeg bleek ze grootste fan in Griekenland te zijn. Supergrappig. De volgende dag heb ik dus tijdens de workshops speciaal voor haar alleen maar Rammstein aangezet :-p Het was nog een truuk om bij de studio te komen de volgende dag want er was een marathon. Schijnbaar heeft Athene elk weekend wel een marathon waarvoor de halve stad wordt afgesloten en je amper ergens meer kan komen. De taxi richting studio moest dus ook flink  om rijden, maar we kwamen er. Ik had een paar privates en 2 workshops op het programma staan en die gingen eigenlijk allemaal heel prima! Soms is het opvallend wat mensen ineens kunnen als ze eindelijk de juiste aanwijzing krijgen! Vooral tijdens de signature tricks class hebben we extreem veel gekke dingen gedaan! De andere juryleden waren in andere studio’s in Athene les aan het geven waardoor ik niet ook kon meedoen aan een klas van hen, jammer. Maar we hadden wel tijd genoeg om bij te kletsen toen we de Acropolis bezochten. Dat is natuurlijk zowiezo het ding wat je als tourist moet doen in Griekenland, en dus gingen we de beroemde berg op. Nou, dat was eigenlijk in 1 woord fantastisch! Het uitzicht vanaf de berg,  de indrukwekkende tempels…en de hele sfeer van oudheid. Ik vond het cool. Wat minder cool was is dat je daar blijkbaar geen enkele foto mag maken die een beetje afwijkt van de standard smile groepspose.  Ik had al gehoord dat je er geen handstanden mag doen, en dat wilde ik respecteren en heb dus niks geks gedaan. Maar ik had wel Omnom bij, en die gaat meestal mee op de foto. Nou, ze wisten niet hoe snel ze me terug moesten fluiten (letterlijk…met fluitjes, leek wel een zwembad!). Een of ander pinnig vrouwtje eiste mijn telefoon en ik moest alle fotos wissen die ik had gemaakt.. nouwja zeg…dat is bijna gelukt op 1 na, die houd ik lekker zelf :-p  Egor had het trouwens nog lastiger want die wilde wel persee op zijn handen staan, je kunt je de commotie wel voorstellen.. naast die kleine dingetjes was het eigenlijk een hele fijne prima middag op de berg! Het was jammer dat we allemaal diezelfde avond er vandoor moesten, we hebben dus afscheid genomen op de Acropolis!

Ik kwam thuis die week in een leeg huis, want Michel was voor zijn werk nu eens richting het buitenland. Op het moment dat ik aankwam op Eindhoven vloog hij net naar Lissabon. Aww… Nouwja, die week werd druk genoeg met werk dingen, weer een masterclass, en een speciaal video project. Het wetenschappelijke blad Science heeft namelijk jaarlijks de wedstrijd “ Dance your PhD” waarin je doormiddel van dans je onderzoek moet uitbeelden. Ik had het ietwat te laat gezien dat deze wedstrijd bestond en had het misschien anders kunnen doen. Maar last minute heb ik samen met 4 leerlingen het voor elkaar gekregen om eiwitvouwing en mutaties daarin uit te beelden. Supergrappig om te doen, en het is goed om te weten dat mijn nieuw paaldanskamer dus ook als video studio gebruikt kan worden. In een nacht heb ik het filmpje ge-edit en opgestuurd. De dag erop kreeg ik nog een mailtje of ik het eerste hoofdstuk van mijn thesis maar even wilde opsturen…ik denk dat ze me niet geloofden..  er is uiteindelijk ook niks uitgekomen. Gek genoeg hebben ze me niet eens laten weten dat er winnaars bepaald waren…ik heb gewoon geen bericht gehad. Dit is dus niet meer dan een geinig project en leuke herinnering geworden…wie kan nu zeggen dat hij een aminozuur gedanst heeft?

Dat was doordeweeks, in het weekend stond reis nr 3 van September voor de deur. Op naar Lissabon om Michel op te zoeken! Deze keer was ik dus door niemand uitgenodigd ofzo, ik ging gewoon mijn vriendje opzoeken in een mooie stad. Lissabon overtrof alle verwachtingen! Wat een mooie en fijne stad. Mooie architectuur, winkels, gebouwen en een kasteel, lekker eten met wel genoeg groente voor mij, nog aangenaam warm, goed OV…en ja, er wordt ook gepaaldanst. Tussen alle toeristische dingen door zijn we ook Joana nog gaan opzoeken in een spiksplinternieuwe studio in een buitenwijk. We hebben lekker getraind en belandden daarna in een soort all-you-can-eat vega/paleo restaurant voor locals, ideaal dus. Verder hebben we geshopt (yay, nieuwe schoenen!) en zijn we met bagage en al naar een strandplaatsje gegaan wat op de Unesco erfgoedlijst staat (sorry, naam vergeten). Het allerleukste was echter onze Airbnd op de 5de verdieping van een hoog gebouw met de cheesy naam “ Lovetram”. Ze hadden het hele appartement nieuw gereviseerd en de badkamer geel geschilderd als de typische trams die daar rijden. Het bed bevond zich op de vide en was te bereiken via een soort ladder. Geen appartement voor ouderen dus, zelfs ik ben nog eens nachts van die trap afgepleurd. Maar leuk was het wel! Happy en uitgerust kwamen we dan ook terug in NL.

Oktober

De reislust ging gewoon door, al was de trip in het eerste weekend van oktober een stuk korter. Ik ging een dagje op en neer naar Osnabruck om les te geven in de studio van Alesia. Zij kwam vroeger wel eens op en naar naar Nijmegen voor prive-les maar heeft het daar nu waarschijnlijk te druk voor. Kortom, ik ging op weg naar haar en haar leerlingen. Ook deze workshops waren wat klein, maar op zich wel gezellig. Ik kon ook eindelijk 1 van mijn nieuwste lessen “The Pole Split Project”  geven, dus dat was een goede uitdaging, en dat het nu niet meer dan mijn hele weekend kostte was ook wel fijn.

De week erop was weer eerst een bijzonder persoonlijk ding. Mijn vader heeft zowat 30 jaar bij hetzelfde bedrijf gewerkt maar had besloten om met pensioen te gaan en op 13 oktober werd daar een groot afscheids symposium voor gegeven (in case you’re wondering, mijn vader is net als ik wetenschapper, maar hij kan wel rekenen en ikke niet). Het was erg bijzonder te horen wat hij allemaal gedaan heeft en betekend heeft in zijn werk voor anderen.  En natuurlijk gun ik hem alle vrije tijd van de wereld nu!

De dag erop gingen we toch weer richting Schiphol voor een volgend avontuur, Pole Theatre World Finals in Praag. Ik vind de PT wedstrijden echt geniaal, en toen ze zochten naar juryleden voor deze wedstrijden heb ik mezelf met alle plezier aangemeld…het feit dat Praag een superstad is helpt ook natuurlijk. Kortom, ik mocht jureren en workshops geven in 1 van mijn favo steden, en Michel mocht mee! We kwamen aan in Praag en zijn maar meteen de studio gaan zoeken. Deze bleek vlakbij het theater te zijn in een soort bijgebouw achter een huizenrij. Toen we binnenkwamen was het echt extreem vol en was Kenneth bezig aan zijn klas. Er bleken 11 palen te zijn, en normaal gesproken is 2 per paal prima, maar hier was het wat kleiner dus het oogde superdruk en hier en daar trapten mensen elkaar. Ik zag meteen dat dat dus nogal improviseren zou gaan worden. Maar goed, ik was nog niet aan de beurt, eerst zou Marlo haar flow workshop nog geven en dat gaf ons de kans om het theater even te bezoeken en Stacey, organisatrice, hallo te zeggen. Nou, dat theater was echt een klassiek topstuk, rode pluche trappen, gouden kroonluchters etc…mooi! Niet echt bedoeld als stage show theater trouwens, want de lichten die ze tijdens de show hadden waren een beetje karig, maar dat was dan ook het enige mindere puntje. Zo ver was het trouwens nog niet want eerst gaf ik mijn eerste workshop “Drop till you drop”. Ik had zo’n 20 mensen, lekker vol dus, maar aangezien drops recht omlaag gaan zat niemand elkaar echt nog in de weg tijdens deze klas. Er hing een supersfeer dus ik amuseerde me prima, en de leerlingen volgens mij ook. Die avond hebben Michel en ik eerst samen gedineerd in een scandinavisch restaurant. Dat verwacht je ook niet in Praag, maar ze hadden dus serieus rendierbiefstuk enzo! Daarna namen we de tram naar ons appartement wat de organisatie geregeld had. We deelden een vrij groot appartement met Shaina en met Kenneth en Marlo, en dat was eigenlijk heel prima. We konden du sook flink bijkletsen over ieders plannen en ideeen voor de toekomst enzo. Grappig hoe iedereen toch wel een heel eigen weg in de paaldanswereld ziet! Op de zaterdag was het tijd voor de grote show! De wedstrijd vond plaats op 2 niveau’s, semi-pro en professional. Waarin je in professional echt een paar grote internationale sterren voorbij zag komen. Overigens maakt het voor PT niet echt uit welk paaldans niveau je hebt, verhalen vertellen op een podium is een vak apart. In principe konden alle prijswinnaars van PT wedstrijden inschrijven voor dit WK, maar omdat iedereen met een andere act meedeed was er niks vooraf te voorspellen. Ik heb die middag de gekste dingen gezien, hele mooie en emotionele acts, slimme acts, hele verhalende acts, komische acts, en vooral acts waarbij vanalles van het podium afgesmeten werd (glitters, kledingstukken, opblaaspoppen, etc). Het was echt moeilijk om te jureren. De winnaars per categorie waren soms duidelijk, maar ook een paar keer lastig aan te wijzen, en de overall winnaars leverde soms zeker heel wat discussie op onder de juryleden.  Je kan dus ook niet zeggen dat de overall winnaars een unanieme keuze waren, maar dat geeft meteen ook wel het niveau van de wedstrijd aan. En ik geloof dat werkelijkk elke deelnemer wel happy was! Overigens was deze dag ook echt een weerzien van supervele bekenden uit de wereld want vanuit allerlei landen waren mensen naar Praag gereisd. Vandaar ook dat de workshops zo goed bezocht waren, ook op de zondag had ik rond de 20 man in mijn klas en oef…dat was nu wel wat lastiger want mijn signature tricks gaan altijd alle kanten op. Maar goed, we hebben het gered zonder ongelukken en het was wederom een super fijne klas! Ik was na die kleine groepjes in eerdere workshops een beetje gaan twijfelen, maar dit maakte veel goed! Na die laatse workshop had ik de kans om mee te doen met Kenneth’s Polekour klas, wat erg uitdagend was maar vooral ook heel leuk! En daarna hebben we nog lang met Stacey staan kletsen, die lichtelijk in de stress zat omdat haar helpers de stad in waren en nog niet terug waren terwijl ze eigenlijk naar het vliegveld moesten! Oeps,uiteindelijk kwamen ze opdagen en werd het rennen…ik geloof dat ze het gered hebben… Wij hadden geen stress en gingen nog mooi wat in de stad bekijken en genieten van de bezienswaardigheden voordat we wederom laat in het appartement belandden. De volgende ochtend zochten we een gezellig plekje op om eerst te ontbijten voordat we met de tram weer terug gingen naar Praag airport voor de reis naar huis.

En dat was de laatste grote reis voor die maand! Oef…5 weekenden achter elkaar in een ander land, je kan je voorstellen dat ik blij was even niet meer naar een vliegveld te moeten. Ik had in de daarop volgende weekenden dan ook meteen weer eens een tissue cursus gepland, want ook dat was lang geleden. Deze werd goed bezocht door oude en nieuwe gezichten. En vooral de gevorderden groepen maakten het weer heel bijzonder door de gekste dingen zomaar te doen! Verder hebben we mijn verjaardag gevierd door naar het festival Circo Circolo te gaan en daar 3 shows achter elkaar te kijken. Alle 3 waren superverschillend, 1 show bevatte allerlei nieuwe street-kunsten zoals skaten, freerunning en breakdance, de 2de show was een soort oud Frans en donker circus met heel wat theatrale momenten, en de 3de show was heel veel acrobatiek van een grote belgische groep zonder verder veel attributen. Zo verschillend en tegelijkertijd allemaal boeiend, inspiratie!

De rest van oktober heb ik vooral weer aandacht besteed aan anderen, onderwijs en prive-lessen.

November

Dat ging in November nog door, vooral dat onderwijs wat nu zowel op donderdag als vrijdag gepland was en dus per week nog wat meer tijd kostte. Daarnaast hadden mijn leerlingen besloten mee te doen aan een wedstrijd in  November dus ook daar heb ik wat extra tijd in gestoken. Verder was er weer een polecamp in Enschede waar ik les mocht geven aan eigenlijk heel wat bekende gezichten! Altijd leuk, dat kamp is altijd prima georganiseerd!

Na een paar weken thuis stond er nu weer een reisje op het programma, maar gelukkig niet al te ver. Het was weer tijd voor het 3de polefusion festival in Brussel. De afgelopen 2 jaar ben ik daar ook bij geweest en dit jaar wilde ik het weer niet missen. Michel overigens ook niet, dus we gingen op zaterdag met de auto op weg naar Brussel, waar we ruim op tijd aan kwamen voor de 1ste show van verschillende studio’s in Belgie, een soort shownight voor studios dus. Na een korte break werd deze show gevolgd door de shownight van de organiserende studio zelf, Sarahcademy. Hier zaten echt superveel goede elementen in, verschillende soorten acts, verschillende stijlen, grappige tussenstukken en een leuk gebruik van grote doeken tussendoor. Altijd inspirerend! Na de show gingen we op zoek naar ons hotel, wat een eindje weg was van het theater, gelukkig hadden we de auto bij. Het hotel bleek een soort oude fabriek geweest te zijn en nu een mix van hostel en luxere hotel kamers. Gelukkig hadden wij onze eigen kamer maar dat was wel even 2x proberen met onze kaart. De eerste kaart die we kregen bleek van een kamer te zijn die al bezet was. Toen er gemopper uit de kamer kwam ben ik gestopt met proberen, de dag erop bleek dat ik Phoenix uit haar slaap had gehaald, oeps! In onze werkelijke eigen hotelkamer hadden we een goede, ietwat korte nacht. De dag erop moesten we namelijk wel op tijd in het theater zijn voor een generale voordat alle andere deelnemers zouden komen. De generale was prima,en zelfs mijn video kon geprojecteerd worden. Cool! Onder de deelnemers aan de Pole Fusion wedstrijd zaten ook weer oude bekende en de andere juryleden waren oa Phoenix, Vane en Joy, net als de Jaren ervoor. Onze optredens waren gepland voor de wedstrijd, en dat was eigenlijk heel fijn want zo kon je wel een goede warming up doen (en tijdens het jureren genieten van de Belgische wafels :-p ). Ik bracht nog 1 keer mijn Petrichor act, en ik denk dat dit zelfs de beste uitvoering daarvan tot nu toe was. Ik wacht alleen nog wel op het filmpje daarvan :-s

De Pole Fusion wedstrijd draait om acts, tricks, dans, maar vooral de bijzondere X factor die het echt fusion maakt. Verschillende acts hadden dit wel gezocht, niet iedereen had daar goed over nagedacht. Maar de coole groeps act van Denzz uit Nederland was toch wel de verdiende Winnaar hier! Superleuk voor ze! Het was trouwens cool om te zien hoe deze wedstrijd dus steeds meer internationale deelnemers aantrekt!  De maandag erop was het tijd voor een polejam, net als vorig jaar. Deze keer kwamen er rustig meerdere deelnemers binnen druppelen en was het leukste wat we aan het proberen waren eigenlijk de double-pole opstelling waar Sarah een jaar eerder een act mee had gedaan. Vooral Phoenix vond die heel interessant en verzon er de mooiste acts mee. Toen de workshops van de avond begonnen besloten Mic en ik maar terug naar huis te rijden…door het noodweer heen, dus dat duurde wel even.

De week erop bevond ik me 2 dagen lang op de hei in Almen voor weer een werk retreat, en dat terwijl er weer een vol weekend aan zat te komen. Ik kreeg namelijk Ruzenka op bezoek, double wereldkampioene die toevallig in NL moest zijn met haar man.  We hadden dus workshops voor haar georganiseerd op het USC en die zaten goed vol! Haar stijl komt vooral voort uit latin-dance, iets wat mijn leerlingen dus echt nooit krijgen aangezien ik daar de ballen vanaf weet :p Dat werd een goed gevulde zaterdag, terwijl we zondags heel vroeg op moesten voor iets bijzonders. Wij waren namelijk als Dancecrew voor het eerst ingeschreven voor een wedstrijd in de “ Shell we dance”  serie. Blijkbaar worden er al Jaren veel hiphop wedstrijden onder die naam gehouden, en nu was er ook een contemporary wedstrijd bij. Dat betekende wel vroeg opstaan aangezien we in de vroegste show zaten, om half 9 stonden we dus al voor het theater in Vugt wat ik nog kende van de EKs in 2011 en 2012. Wel een leuk weerzien. Nou, die wedstrijd was eigenlijk een vaag gebeuren. Zoveel groepen en mensen backstage, want sommige groepen waren met 15 man ofzo. Het was een beetje overweldigend. Ook waren er superveel kids begeleid door van die dance-moms, een wereldje waar ik eigenlijk normaal ver van wil blijven. Onze dans zou nogal wat wenkbrauwen laten optrekken, dat wisten we al van te voren. We waren verreweg de oudste deelnemers, en deze inzending van ons was eigenlijk meer theater en show dan werkelijk contemporay.  Daarnaast hadden we afvallende pruiken, rokken en uitglijers on stage. Ik was dus niet verbaasd dat we niks gewonnen hadden, sterker nog…ik denk dat we serieus laatste waren! Oeps..nouwja, kan alleen maar beter toch? Ruzenka was hier trouwens nog bij, want die zei serieus geïnteresseerd te zijn…ik denk niet dat ze nog eens komt kijken :-p Mijn leerlingen die op hetzelfde moment hun wedstrijd in Vlissingen afwerkten waren blijkbaar succesvoller!

Wat was er verder nog in November… er waren tentamens en projecten die nagekeken moesten worden, en gezakte leerlingen moesten worden getroost, surprises moesten worden gebouwd, vrijgezellenfeesten moesten geregeld worden. Maar het meest interessante was nog wel de fotoshoot voor de Pole Move Box update. Elk jaar komen er weer zoveel nieuwe moves bij en natuurlijk willen we de box wel compleet hebben, dus vandaar dat ik om de zoveel tijd mezelf in gekke houdingen mag knopen onder begeleiding van Cindy zodat Wieke weer de mooiste plaatjes kan knippen. Dat was een middagje aanpoten, maar ook erg leuk en het resultaat zul je snel in de upgrade van de PMB terug zien!

December

De laatste maand! De maand vol met familie bezoeken en ook weer bijzondere lessen. Zo was er kerst les, met kerst choreo en kerstmutsen, zo was er cube prive-les in mijn huisje, want de cube bleek hier toch te kunnen hangen, en zo waren een aantal leerlingen druk bezig met acts voor het komende NK. Er waren ook weer extra werk activiteiten zoals masterclasses en de kickoff van een nieuw technologie centrum binnen het Radboud. Ons huis kreeg ook nog een extra boot door mijn lieve pa die zijn vrije tijd nu goed gebruikt door onze deuren te schilderen, en we kregen eindelijk een badkamer deur! Daarnaast kwam een andere schilder een mooie boom op onze witte muur zetten en versierden we het huis in kerst sfeer.

Mijn laatste optreden van het jaar vond plaats tijdens een kerstviering van een groot afval-verwerkingsbedrijf in Beuningen. Dat klinkt misschien weinig romantisch, maar wat ze daar doen is wel echt super interessant. Na mijn kerstige act, speciaal met kadootje, kregen we namelijk de kans om even te blijven hangen en oa de nieuwjaars speech van de directeur te horen. Nou, we weten nu hoe ingewikkeld zo’n bedrijf kan zijn. Naast het feit dat ze constant vechten tegen veranderende regels van gemeente en landelijke overheid, proberen ze constant te innoveren, terwijl de winstmarges steeds kleiner worden…ik vind het knap! We hadden dus best een gezellige middag bij een bedrijf waar we anders echt nooit terecht gekomen zouden zijn!

En toen was het kerst! Tijd voor familie en vakantie, en mijn mega todo-lijst van 1 a4tje (een todo daarvan was dit verslag schrijven). Het laatste echt interessante van 2016 was mijn fotoshoot met Caroline van pixcel.fr.  Dit had ik ooit nog eens als prijs gewonnen tijdens het NK 2015, maar we waren er nog niet aan toegekomen. Nu hadden we het idee om zowel met de cube, hoop, als met de paal een aantal te gekke fotos te maken. Op een superkoude woensdag na kerst gingen we dus met de cube achterin naar Eindhoven, naar een, gelukkig, warme fotostudio. Tot nu toe had ik nooit echt kans gehad om fotos te laten maken tijdens een speciale shoot van de cube en hoop, dus ik was heel blij met deze kans. Nou, we zijn 4 uur bezig geweest met verschillende opstellingen, lichtinstellingen en gekke houdingen, maar het resultaat mag er zijn. Artistiek, bijzonder, scherp en vooral gewoon mooi..dat kwam er uit! Ik ben er superblij mee! Deze fotos zullen elders op deze site wel verschijnen!

In de vakantie konden we ook mooi plannen gaan maken voor komend jaar, het is toch een beetje tijd om terug te kijken en plannen vooruit te maken. Zo hebben we ons weer eens opgegeven voor Pole Theater UK, ik zeg we…want het wordt een duo act van Michel en mij. Ik heb ook een beetje bepaald welke wedstrijden ik wil doen, en natuurlijk de show…Pole Evolution komt terug in 2017, de organisatie hiervoor is al begonnen! Verder ga ik natuurlijk wel weer op reis, in elk geval les geven in Parijs en Florence en tijdens Barcelona polecamp en een ander kamp in Duitsland. Ik mag weer optreden met Vocal Chord en meer dingen met de aerial hoop gaan doen. En aan het einde van het jaar heb ik een groot plan, maar dat moet nog even vorm krijgen, dus daar later meer over!

Ik hoop dat voor jullie allemaal 2017 nog mooier wordt dan je kan dromen, happy new year!