Het is intussen alweer bijna een maand geleden dat we terugkwamen van onze reis naar Australie. Eenmaal thuis belandde we midden in de gekkigheid en drukte en ik had nog geen enkel moment gehad om de (hopeloos verouderde) posts op deze blog te updaten. Maar dit weekend gaat het dan eindelijk gebeuren hoor..ik ga er eens goed voor zitten en probeer me te herinneren wat we allemaal down-under beleefd hebben. Misschien is het voordeel wel dat ik nu eens niet zo uitgebreid schrijf…of niet.. we zien wel. In elk geval…Australie was in 1 woord Fantastisch! (met hoofdletter en uitroepteken. Het begon allemaal met IPC, de wedstrijd waarvoor we in eerste instantie die kant op reisden. Maar aangezien je niet naar Ozzie gaat voor 1 weekje namen we deze kans om uitgebreid rond te neuzen en tegelijk van wat welverdiende vrije tijd te genieten. Owja…en van elkaar natuurlijk 😉

IPC dus, ofwel International Pole Championships, de wedstrijd die altijd ergens in een, voor ons, uithoek van de wereld plaatsvindt, en waar ik me nog nooit voor wist te plaatsen. Mijn verschillende optredens aan het eind van 2017 waren een bewuste keuze om mijn neus internationaal te laten zien in de hoop dat dat goed zou uitpakken voor de selectie voor IPC….en yep, dat werkte. Superblij was ik toen ik begin december (in belgie voor PoleFusion) te horen kreeg dat ik een finalist was. Het totale aantal inschrijvingen was volgens mij iets lager dan eerdere jaren, maar dat neemt niet weg dat de uiteindelijke selectie een erg leuke line-up betekende met een aantal van mijn eigen idolen er in! Het betekende ook dat na allerlei drukke maanden ik weer tot aan april zou moeten werken aan een nieuwe act, en ook extra workshops/lessen moest geven om de reis te kunnen betalen. Kortom, 2018 begon goed en druk..maar het was het waard. Het maken van deze act verliep redelijk, maar niet zo makkelijk als eerdere acts. Misschien maakte ik me te druk, wilde ik teveel, of was de timing in de winter verkeerd…maar blijven hangen bleek een probleem tijdens de trainingen. Iets wat ik nog nooit eerder zo erg had megemaakt. Ook had ik me verkeken op de complexiteit van 3 palen. Waar ik train staan er namelijk maar 2, en IPC had er 3 op het podium, die ik natuurlijk wel wilde gebruiken. Ritjes naar de studio in Essen waren het gevolg, maar alsnog had ik een week voor vertrek vooral voor het einde van de act teveel opties en geen goede keuzes. Aaaargh… Ik had graag nog een maand langer kunnen trainen. Maar die tijd was er niet… op 18 april stonden we lekker vroeg op om de NS experience te doen naar Schiphol. Dat was een risicootje zelfs, maar gelukkig kwamen we prima op tijd aan en konden we zonder problemen inchecken, door security en chillen op schiphol. De reis was begonnen!

Brisbane

En wat een reis is dat…pfff… naar Singapore was al lang (en dat is een prima airline!) en dan ben je nog maar halverwege! De vlucht kwamen we door met pogingen tot slapen van mijn kant (zelfs met melatonine lukte dat nog niet) en heeeel veel films. In Singapore zelf bleven we wel wakker door de vlindertuin en de massagestoelen op het vliegveld, totdat we een bankje vonden en Michel toch in slaap viel. Ik hield de wacht :-p Vlucht deel 2 was nog eens 8 uur, maar ging eigenlijk best snel voorbij. Eenmaal in Brisbane aangekomen werd het spannend of mijn artiestenvisum dus wel goed genoeg was. Spookverhalen over de Australische grens maakten ons wat sceptisch. Maar we waren eerlijk over onze meegebrachte voedingsmiddelen (ingepakte nootjes) en mijn grip spulletjes voor in de paal…allemaal geen probleem, zolang we het maar lieten zien. Allrighty then! Gelukkig waren de tassen er ook en toen gingen we op zoek naar ons verblijf. Gelukkig is Uber erg populair in Brisbane en konden we na een korte taxi rit en een eerste kennismaking met het Ozzie verkeer uitstappen bij Arena appartments. We kwamen vrij laat aan en eigenlijk was er geen concierge meer, dat leverde dus wat verwarring op, maar ze lieten ons toch binnen in het appartment met Shaina en Will wat we samen geboekt hadden. Was wel mooi en modern met 2 kamers en centrale woonkamer/keuken. Nadat we iets te eten hadden gevonden doken we meteen het bed in in de hoop dat we alvast wat slaap konden inhalen.

Nou, niet dus….de volgende ochtend om half 7 begon met met de bouwwerkzaamheden aan de overkant van de weg! Damn! Het was al lastig slapen, maar dit schoot helemaal niet op! Ik ben serieus gaan vragen hoe laat ze de  volgende ochtend zouden beginnen met werkzaamheden want zaterdag zou de wedstrijd zijn…helaas wist men dat in het gebouw ernaast niet, maar de kans was groot dat ook bouwvakkers op zaterdag iets langer uitslapen. Anyway… op die vrijdagochtend stond de meeting en persconferentie op het programma…leuk, dan konden we iedereen weer zien! En ja hoor…allerlei vrienden en kennisen van over de wereld waren er, superleuk!  Er werden officiele fotos gemaakt van de groepen en er werd verteld wat de bedoeling zou zijn. Oa dat ze nog bezig waren met vervoer regelen en dat helaas de medailles nog niet aangekomen waren..oeps! Maar goed, de kans leek me toch klein dat ik daar wat mee te maken zou hebben dus die opmerking liet ik even lopen. Nadat iedereen ook een lichtplan had doorgegeven konden we gaan. Het was die dag namelijk ook mogelijk om nog te oefenen in de studio volgens een strak schema. Ik was nog niet aan de beurt en dus dook Michel het zwembad in waarbij het spontaan begon te regenen. Regen in Brisbane blijkt te zorgen voor een soort tropische atmosfeer en de studio om te oefenen bleek veranderd te zijn in een soort sauna. Ik had gehoopt dat in Australie mijn handjes wat beter zouden plakken, maar dat bleek dus totaaaal niet het geval te zijn, zeker niet onder deze omstandigheden. Ik zweet normaal niet eens op mijn lijf, maar nu gleed ik zelfs met de makkelijkste dingen de paal uit. Slechtste generale ever! Overigens gold dat ook voor de mensen die het timeslot voor en na mij hadden…dat hielp een klein beetje. Maar het werd snel duidelijk dat deze wedstrijd op routine en ervaring zou moeten! Na een gezond diner (waarbij me snel duidelijk werd dat Australie goed voedsel kent maar niet Regiobank passen accepteert) deden we een poging om weer te slapen, wat wonderwel beter lukte deze nacht!

IPC: De wedstrijd

En toen…zaterdag 21 april. Dag van de waarheid zou je kunnen zeggen. Ik had er weinig vertrouwen in nog, en het feit dat de organisatie toch maar geen vervoer had gefixt hielp niet echt. Beloftes niet nakomen is in mijn hoofd best een doodzonde. Maar goed…zelf een Uber geregeld die ons best een eind uit Brisbane weg bracht, naar een buitenwijk waar het zogenaamde Sleeman theatre stond. Het leek een beetje een Auditorium van een universiteit, alleen dan met sportgelegenheden er omheen en geen collegezalen. Backstage was ruim en okee, verder was er weinig te doen en we waren er al best vroeg! Waar vul je zo’n dag dan mee?

Nou, om te beginnen heb ik heel veel bij de makeup dames gekeken of ze al klaar waren. De rehearsals liepen namelijk uit (niet echt nieuw), en dus kwam hun schema in de war. Uiteindelijk waren ze zo’n 2 uur later klaar dan de bedoeling was. Erg onduidelijk voor de deelnemers. Gelukkig had ik wat te doen bij me en bijkletsen met aardig wat mensen was ook de moeite waard. Mijn rehearsals gingen redelijk okee, al moest ik in gevecht met de lichttechnici die ineens toch andere dingen hadden dan ons verteld was (ontdek je al een patroon?). En toen kwam de start van de wedstrijd wel erg dichtbij! Ik zat pas in deel 2, dus ik kon mooie de openingsact bekijken en daarna gaan opwarmen. (hoewel opwarmen bij 28 graden niet zo nodig was). De eerste helft heb ik dus ook niet live gezien, maar het publiek was wel goed te horen! Na de pauze werd het echt tijd voor de zenuwen want toen was het mijn beurt….aaargh! En eigenlijk weet ik nu niet zo heel veel meer te herinneren behalve dan totale opluchting dat ik door mijn act heen was gekomen! Ik weet nog dat ik vlak voor de laatste drop dacht “help…laat me goed vasthouden” En dat lukte dus wel! yay! De rest van mijn tricks gingen eigenlijk ook goed…alleen de dans kan ik niet echt terugzien zonder afentoe te balen van de onzekere momenten en extra stapjes. Ik had echt best hard gewerkt aan de danspassen en toch gingen die niet zoals we in ons hoofd hadden (en met we bedoel ik dus mezelf en mijn juf Charlotte die vaker het brein is achter mijn choreos).Woeps…had dus niet het idee dat ik haar trots had gemaakt, maar nu ik een maand later terug kijk zie ik ook wel goede dingen gelukkig 😉

En na mijn act kon ik de rest zien! We moesten vanaf backstage buitenom het gebouw heen…heel handig hoor. Maar ik heb de rest van de dames in mijn categorie gezien, inclusief Natasja en Heidi, en dat was echt genieten! Ook de mannen waren geniaal en ik was wederom blij dat ik geen oordeel hoefde te vellen want daar was het niveau echt fenomenaal hoog! Erg snel moesten we alweer terug naar backstage, wat betekende weer buitenom rennen. Want blijkbaar moesten de atleten meteen alweer klaar staan (was niet verteld). Dat leverde wat warrige momenten op bij ons, want er werden blijkbaar industry award uitgedeeld. Ik geloof dat ze uiteindelijk de juiste personen wel te pakken hadden. En toen mochten wij weer on stage voor de prijsuitreiking! Die momenten zijn altijd heel awkward want het wordt nooit geoefend en dus schuifelt iedereen maar ergens het podium op. Er waren verschillende prijzen voor Pole Art, Pole Fit en de overal Ultimate Champion. Je kan het zien als de meest artistieke act, de meeste gekke tricks en degene die overal het hoogste scoort. En er waren dames, heren, doubles, masters en para-pole atleten. We stonden daar wel even dus, en dames kwam zo’n beetje als laatste aan de beurt. Pole Art ging naar Natasja Wang die echt een supermooie en originele act neerzette. En toen kwam Pole Fit…en die ging naar mij! Whoa…niet te geloven! Dat had ik dus echt totaal niet verwacht, en nu ik alle videos heb gezien had het ook best iemand anders kunnen zijn. Het moet superdicht op elkaar gezeten hebben en aan de reacties van mensen te merken was het alleen mijn laatste drop (die ene die ik dus niet goed wist) die het verschil heeft gemaakt. Blij dat ik die er in heb gedaan dus! De prijsuitreiking was verder een beetje vreemd want ze hadden dus geen medailles. Ze hadden wel printjes met daarop de naam en titel, maar die van Natasja was nog in zwart/wit en die van Heidi had haar naam verkeerd staan….wahaha, omg. De foto hiernaast van 3 happy winnaressen is dus ook express zonder awards gemaakt. Overigens is het grappig om te weten dat de gemiddelde leeftijd van de dames hoog lag. Heidi had in principe masters (40+) mogen doen, Natasja en Vane volgens mij ook. En dan waren er een paar die ron de 35 zijn… hahahe, ik heb wel vaker iets over “poleGrannies” geschreven…nou, hier waren ze ook weer aanwezig!

Anyway, en toen was het over…heel veel mensen waren heel blij. Hoe dan ook was de uitslag eigenlijk niet belangrijk in een show als deze. Iedereen was toch tevreden met zijn/haar act en voor de schermen was alles wel goed en soepel verlopen. Tijd om terug te gaan naar Brisbane. We konden terug gelukkig meerijden en snel omkleden voor een soort afterparty in het Soutbank gebied van Brisbane. Dat was een leuke bar met drank, maar helaas geen eten…de pizza tent om de hoek werd dus goed bezocht. Dit was een moment om bij te kletsen, maar aangezien het slaapgebrek toch echt begon in te kicken maakten vriendlief en ik het niet veel later dan dat. Thuis wachtte nog wel de beloning van de dag…een pal Timtams! Want ja…als je in Ozzie bent moet je die wel proberen. Eindelijk slaaap…. En mocht je nieuwsgierig zijn…hier is de video van PoleRanking! (en ja, de thumbnail had wat charmanter mogen zijn)

Meer Brisbane

The day after! Het avontuur IPC was nog niet over. Ze waren me in eerste instantie “vergeten” maar later werd er toch een workshop georganiseerd. Yay! Want lesgeven in Australia stond al een tijdje op mijn lijstje, maar ik had er wel voor moeten vechten. Zowiezo was er hulp bij het organiseren van workshops beloofd, maar daar kwam uiteindelijk niks van terecht en moest ik het toch zelf doen. Dat leverde heel wat minder lesgeef-momenten op dan ik had gehoopt, al bleek dat uiteindelijk wel goed te zijn voor de tijd die we als toerist doorbrachten!

Anyway, terug naar de Day-after! Vanwege bovengenoemde perikelen stond mijn workshop pas heel laat savonds op het programma. Overdag konden we dus eindelijk echt de buurt bekijken. We zaten namelijk in het zogenaamde Southbank deel, blijkbaar het meeste up-and-coming gebied van Brisbane met sinds enkele jaren een soort promenade met zwembad aan de zuidkant van de rivier met heel originele naam: Brisbane River. We besloten de riverwalk te doen die inderdaad langs dat zwembad/strandje komt en een mooi uitzicht geeft op de skyline in het centrum. De foto verder naar boven is gemaakt vanaf de riverwalk. Zoals elke zichzelf respecterende stad heeft Brisbane daar ook van die reuzenletters staan waar je op kan klimmen en wat een supergoede citymarketing heeft omdat iedereen er selfies maakt. Natuurlijk moesten deze letters beklommen worden waar Michel spontaan zijn hamstring blesseerde, woeps. Al hinkelend moesten we verder. De riverwalk leidde ons langs een Aziatische temple, kunst installaties, een pluktuin, rotswanden met rotsklimmers erop, het marine museum en, Ozzies trots, heel veel BBQ punten. Ik had natuurlijk al lang van anderen gehoord dat Australiers dol zijn op BBQen en dat dan ook echt elk vrij moment doen. Ik dacht dat dat overdreven was, maar dat is niet zo! Elk grasveld heeft een eigen BBQ punt, een schone bakplaat die je gewoon met een knopje aan kan doen. Iedereen maakt ook altijd schoon achteraf. Wow! De wandeling duurde zeker 2 uur, met heel wat fotomomenten en tussenstops bij alles wat maar enigszins beklimbaar was. Intussen zagen we vele bootjes op het water.Brisbane kent gratis ferries die je heel makkelijk van A naar B brengen. Later kwamen we er achter dat ze niet allemaal gratis zijn, maar nieman sprak ons domme toeristen er op aan dat we verkeerd zaten. Na enig zoekwerk vonden we ook ons eindpunt van deze wandeling…het restaurantje waarnaast een fotoshoot zou plaatsvinden. Er was namelijk mogelijkheid om met de Brisbane skyline op de achtergrond fotos te laten maken door een officiele fotograaf. Nouwja, leuk dacht ik… dus ik kon me ietwat opmaken op het terras van het restaurantje (paar vreemde blikken), daarna omkleden in het toilet (al meer vreemde blikken) en toen in de paal hangen (totaal verbaasde bezoekers, waaronder 2 mannen die Michel vroegen of ik te koop was…ahum). Die shoot was niet extreem bijzonder. Ik had wat moves in mijn hoofd om te doen en was daar best snel doorheen. En toen was er nog tijd over voor wat dubbel poseer werk samen met Anna-Maija die na mij aan de beurt was. Die fotos heb ik helaas nog steeds niet mogen ontvangen (zie je het patroon?) dus ik kan ze nog niet delen. Wel eentje van de making-of. En toen moesten we weer terug zien te komen bij de studio voor mijn workshop. Dat ging prima met het water-OV zodat we nog extra konden genieten van de botanische tuinen in Brisbane city.

De workshop dan. Zoals gezegd…ik had er eentje en het was de laatste van het weekend. Gelukkig was deze wel helemaal vol met enthousiaste deelnemers, inclusief een doof meisje wat nog interessante momenten opleverde, gebarentaal kan ik niet en al helemaal niet in het Chinees! Anyway, de workshop bestond op verzoek uit allerlei tricks uit mijn act die ik niet direct voorbereid had, maar waar we samen wel uit kwamen. Leuk om in Ozzie les te mogen geven, ik merkte een heel groot verschil in uitbundigheid tussen de mensen daar en in Europa. Na de verplichte foto sessie gingen we superhongerig op zoek naar eten en vonden een sushi restaurant waar ze de rolls met bruine rijst maakten, lekker!! (ik heb een boel voedsel selfies, maar zal jullie daar niet mee vermoeien). Als laatste onderdeel van de dag moesten we nog van het Soutbank appartment naar onze Airbnb in Seven Hills zien te komen. En dat werd dus weer een Uber want het was al te laat voor iets anders. De chauffeur vroeg vol verbazing wat we in godsnaam daar te zoeken hadden, blijkbaar is Seven Hills echt een buitenwijk van Brisbane waar geen toerist ooit komt, maar ik wist dat tijdens het boeken natuurlijk niet. Het bleek dat we afgezet werden in echt een woonwijk (met nog altijd wel huizen groter dan hier). Ons  verblijf was de onderste verdieping van een huis en was eigenlijk alles wat we nodig hadden. Slaapkamer, badkamer, keuken, en, het mooiste, een groot balkon met uitzicht op een wilde tuin vol palmbomen en tropische bloemen. Nice…. hoewel we dat laatste natuurlijk de volgende ochtend pas zagen.

En hier begint het echt toeristische deel van mijn verhaal…als je nu afhaakt omdat IPC over is zou ik je dat niet kwalijk nemen. Hoewel er echt nog wel paaldans momenten aankomen. Anyway, wat doe je op de eerste dag in Ozzie, na zo’n weekend en zonder verplichtingen. Uitslapen! We hebben denk ik tot 12 uur zeker in bed gelegen, de jetlag, maar vooral het weekend deed zich voelen. We besloten die dag dan ook niks te doen en nergens heen te gaan… behalve dan voedsel zoeken. Dat werd uiteindelijk nog een beetje wandeling door de woonwijk om de lokale buurtsuper te vinden (stelde weinig voor, net zoals de wijk), maar terugkomen terwijl het alweer donkerder werd en we de city konden zien was wel mooi. We hebben vooral gepraat, gegeten, videos gekeken en social media bijgewerkt die dag…heerlijk! Maar de volgende dag wilden we er natuurlijk wel op uit om meer te zien. Ons plan was om eerst de ferry te nemen naar de overkant om daar oa een park te bezoeken en de botanische tuin beter te bekijken. Dat betekende eerst wandelen naar de ferry. Dat was nog goed zoeken, er liep niet eens een weg naar de stijger toe. Daar bleek ook onze ferry niet naar het gekozen eindpunt te gaan. Niet direct een probleem als je geen plan hebt, we gingen naar een ander deel van het park waar we langs allerlei leuke apparaten uiteindelijk toch op het gekozen punt aankwamen. Tijd voor een picknick, zonder BBQ voor ons overigens. Vervolgens wandelden we verder door woonwijken en langs allerlei verschillende huizen waar we ons verbaasden over de australische woonstijl. Een soort mix van oud-engels, amerikaans en soms Aziatisch! Weer een ferry verder belandden we iets meer in de binnenstad waar we snel uitgekeken waren eigenlijk. Maar toen het donkerder werd konden we wel genieten van de skyline bij night en de reuzenletters met kleurtjes (deze keer zonder erop te klimmen). Omdat ik superzin had in sweet potatoe fries, en omdat het mocht na de wedstrijd, belandden we in een soort hamburgerbar. Niet het beste Australische gerecht (overigens wel vega voor mij), maar wel lekker! Daarna wandelden we terug langs het zwembadstrand en ontdekten we een chocolade bar. Blijkbaar is Max Brenner Chocolate bar een australische keten want later kwamen we er nog meer tegen. En zo genoten we de laatste avond met 25 graden buiten van een warme chocomel :-p Als allerlaatste wilden we nog in de avond over het water met de bootjes. We hadden gekozen om de ferry tot het eindpunt te nemen en daarna weer helemaal terug. Nou, dat duurde vrij lang, want dat eindpunt lag superver weg! Zo ontdekten we dat buiten de stad de appartementen nog veeeel groter zijn, en dat australie een ruimte overschot heeft. Erg laat savonds waren we pas weer terug in onze mooie AirBnB.

Melbourne

Intussen was het woensdag 25 april geworden, tijd voor onze volgende stad: Melbourne! We gingen op weg naar het vliegveld (jup, Uber) en kregen daar onze volgende positieve cultuurshock. Domestic vliegen in Ozzie is zooooo simpel! Geen koffers die uitgepakt moeten worden, geen electronica om te controleren, mijn fles water mocht mee…en (mogelijk toeval) bijna geen rijen, heerlijk! Zo mag het natuurlijk altijd zijn van mij. Om Australie binnen te komen moet je je ziel verkopen, maar als je er eenmaal bent mag je alles doen! Intussen hiernaast de verplichte vliegtuig-vleugel foto :-p In Melbourne namen we de bus naar de stad, om vervolgens half te verdwalen op het supergrote station. We hadden een OV-chipkaart nodig, die in australie in elke stad anders heet. Melbourne heeft de Myki. Met onze Myki op zoek konden we naar de AirBnb met de trein,want ook deze had ik niet in het centrum geboekt. We belandden 20 minuten verderop in St Kilda, iets wat ook eigenlijk een buitenwijk bleek. De airBnb was heel wat meer basis dan de andere, maar eigenlijk ook prima. Het was wel opvallend veel kouder, maar Melbourne ligt dan ook helemaal zuidelijk  en het was herfst. Die avond gingen we met hulp van Myki op zoek naar het strand van St Kilda. Er zou namelijk een gebied zijn met oa pinguins, restaurants en een pretpak. De tram bracht ons inderdaad naar dat gebied, waar het pretpark al bijna sloot en er 2 restaurants bijna leeg waren. De pinguins waren gelukkig nog wel wakker en trokken veel toeristen. Over een hele lange boardwalk kon je naar een eiland lopen en daar, tussen alle andere mensen, fotos van de pinguins maken. Supergrappige beesten. Verder was er bar weinig te beleven daar dus kozen we snel wat te eten en gingen terug naar ons slaapplekje. De volgende dag wilden we namelijk echt diep de stad in. Dat bleek ruim 40 minuten met de tram te zijn, maar intussen kon je wel van St Kilda genieten. Overigens is Melbourne en omgeving veel ouder dan Brisbane. Dat zag je aan de soort huizen, en het feit dat het er wat viezer uit zag hier en daar. Niet dat het ranzig was, maar Brisbane was zo shiny schoon dat het opviel! Melbourne heeft een oud centrum met honderden kleine straatjes en verstopte galerieen. Superleuk om rond te struinen, maar wij begonnen bij de beroemde Victoria market. Een echte markt voor de locals, maar tegelijkertijd ook superveel toeristische kraampjes waar wij onze eerste slag in souvenirs al maakten. Verder konden we ons in die omgeving verbazen over de gekke mix van supermoderne gebouwen, graffiti, kunst en soms een hele klassieke uitspatting. Overigens was de gratis tram in het centrum ook fijn. Het was dus ook overdag vrij koud, dus het was fijn dat er ook veel mooie winkelstraten overdekt waren. En hier zag je ook echt de oud Engelse stijl terug. Overigens is het voor iemand met een mini-blaasje zoals ik ook geniaal dat Australie overal schone openbare toiletten kent! We zijn kriskras door de stad heen gewandeld en hebben ladingen fotos gemaakt! Overigens kent Melbourne niet echt 1 toeristische attractie, maar we zijn wel het Eureka gebouw in gegaan wat 1 van de hoogste gebouwen op het zuidelijk halfrond is. Met fenomenaal uitzicht over de stad natuurlijk! Intussen probeerden we ook een meetup te organiseren met oa Slava, Anna-Maija en Natasja die ook Melbourne als volgende stop hadden gekozen. Dat lukte uiteindelijk en we kwamen elkaar tegen in een shopping mall. Al bleek al wel snel dat ze ook nog het idee hadden om naar een musical te gaan. Dat was niet helemaal ons plan en al snel stonden we weer buiten. Ons plan was 1 van de vele rooftop bars te bezoeken en met behulp van tripadvisor hadden we er zo eentje gevonden waar we idd bovenop konden genieten van wat fingerfood en cocktails. Heel echt diner was dat natuurlijk niet dus belandden we via China-town in een aziatisch restaurant waar vooral Michel zich erg thuis voelde! Ik denk dat we die dag serieus 50 km gelopen hebben!

Op vrijdag gingen we weer dezelfde richting op, maar nu scheidden onze wegen zich. Michel wilde graag een Alice in Wonderland tentoonstelling zien, ik had een private in de studio met de geniale naam “Bottum’s Up”. Ik was dus voor het eerst alleen op pad in Australie, maar vond die studio zonder problemen. Grappig om iets te zien wat je alleen van instagram kent! Na de private hadden we een kleine polejam met de anderen afgesproken. Grappig genoeg was iedereen nog helemaal op van de wedstrijd, dus erg veel aan de paal gehangen hebben we niet, maar wel veel bijgekletst. Savonds zijn we nog samen uit eten geweest in weer een heel andere wijk van Melbourne, ik heb wel het idee dat we veel van die stad gezien hebben! Terugkomen via de binnenstad waar we eindelijk een frozen yoghurt konden vinden was ook niet slecht :-p

Great Ocean Road

De volgende ochtend begon ons volgende avontuur…en dat werd echt avontuur, want we gingen onze luxe Airbnb’s verruilen voor slapen in een auto! We hadden een zogenaamde Juicy gehuurd, een vrij groot uitgevallen groen/paars vehikel met mini keukentje en bed achterin. Toch was het hele ding niet groter dan een goede stationwagon en reed het heel prettig. Ons plan was om vanuit Melbourne naar Adelaide te rijden, waarvan een deel de Great Ocean Road zou zijn. Eerst moesten we nog een  voorraad voedsel voor onderweg halen, toen gingen we de auto halen (voor de laatste keer met de tram), toen onze spullen en tassen ophalen in de AirBnb, en toen weer terug naar de auto verhuur omdat we de stoelen vergeten waren….en toen we eindelijk weg konden kwamen we vast te zitten in het drukken Melbourne verkeer. Het duurde ff voor we de stad uit waren. Maar toen waren we ook echt op weg! Onze eerste lunchstop was ook al een plekje met mooi uitzicht op zee en crackers met hummus als prima lunch….aaah, het vrije leven! Michel had die dag al het stadje Lorne willen halen, en zodra we Melbourne omgeving uit waren konden we ook lekker door karren. Helaas was Lorne te ver en stopten we die dag in Torquay. Een stad dat vooral bestaat vanwege de goede surf golven (en overal zag je dus surflessen aangeboden worden en surfplanken enzo te koop. Dit was de eerste avond in onze Juicy, maar we besloten deze nog wel op een “normale”  camping neer te zetten waar een gewoon toilet gebouw en douches waren. Dit deed me zeker denken aan onze kampeer vakanties vroeger. We wisten echter niet hoe we zouden slapen in die auto, dus dat werd nog een experiment. Maar het bed achterin bleek heeel prima te liggen en het was ook niet te smal zoals we verwacht hadden. Kortom, de nacht in de Juicy was wel geslaagd! De volgende dag konden we lekker uitgerust weer verder! En nu begon het avontuur pas echt want nu kwamen we bij het bord met Great Ocean Road…waar natuurlijk busladingen Aziaten ook stopten! Na de verplichte foto gingen we snel verder en konden we genieten van de bijzonder mooie uitzichten over zee en bos. Er waren genoeg plekjes om te stoppen en even stil te staan en te genieten (en om een eitje te bakken op ons mobiele gasstel). Het was voor mij veel stil zitten in de auto, maar tegelijk ook echt superleuk om rond te kijken en te genietel. Michel heeft hopelijk ook veel gezien, maar die reed en moest natuurlijk ook opletten op het (links rijdende!) verkeer. Die avond werd het nog een beetje een race tegen de klok, want we wilden met zons ondergang wel bij het meest bijzondere punt van de GOR uitkomen: De twaalf apostelen. We moesten echter ook zeker weten dat we bij de camping een plekje hadden dus daar moesten we eerst heen. De camping zelf bleek midden in een natuurgebied te liggen en werkelijk niks anders te zijn dan vlak gras met hier en daar een electriciteits punt en, gelukkig, wel een sanitair huisje. Er was plek zat en inchecken ging in 5 minuten waarna we naar verbazing van de eigenaar meteen weer weg sjeesten. De avond viel en het leek erop dat we het nooit zouden halen. De parkeerplaats bij de Twaalf apostelen stond ook nog eens goed vol en het was zo’n 15 minuten wandelen om er werkelijk te komen. Nou, dat werden er minder dan 10 en toen waren we er toch…het uitzichtspunt met zonsondergang en rotsblokken in zee. Ooit waren het er 12, nu zo ongeveer 8 want steen wil nog wel eens vergaan. Een supermooi aanzicht natuurlijk al was het een uitdaging om een foto te maken zonder achterhoofden er op. Zie het resultaat hier naast. We hielden het er nog best lang uit en in het pikdonker moesten we terug naar de camping. Gelukkig vonden we die wel en toen bleek dat het er wemelde van de Wallabies! Superbijzonder…stap je snachts uit de auto met je slaapdronken hoofd…kijken 30 van die beesten je aan! Na een improvisorische maaltijd die nog prima smaakte doken we ons bed weer in. Om de volgende ochtend te ontdekken dat de wallabies er alleen snachts zijn! Geen fotos met de beesten dus! We gingen verder! Na de 12 apostelen zijn er nog wat uitzichtspunten en natuurfenomenen die er allemaal op neerkomen dat er water en zee is daar. Zo is er ook een rotsformatie die London Bridge heet en eentje die de Arch heet. Je kan je er iets bij voorstellen. We konden niet overal stoppen, maar we hebben veel wel gezien! De foto met weerspiegeling hiernaast was in iets wat The Grotto heette. Intussen was de Great Ocean Road alweer afgelopen, al was het uitzicht soms nog net zo leuk. Ons doel die dag was Warnambool. We hadden daar keuze uit verschillende campings, degene die we uiteindelijk kozen bleek een soort achtertuin in de stad te zijn waar een vaste crew aan mensen stond. Die zaten gezellig aan 1 tafel aan het bier toen wij aankwamen met onze nogal opvallende Juicy. Toen de zon zakte bleek het hier ook het koudste van de hele reis te zijn…brrr…vocht dat overal in kroop maakte dat ik alleen maar warm kon worden door uren onder de douche te staan (gelukkig heet en gratis!). Warnambool was niet zo bijzonder dus we gingen de volgende ochten snel verder. Intussen waren we van de kustlijn afgeweken en belandden we op verlaten weten in het binnenland waar je fotos kan maken midden op de weg zonder dat je iemand stoort. We maakten een korte tussenstop bij Tower Hill Reserve om een wandeling te maken en wildlife te spotten. Behalve 1 slaperig koala kwamen we niks tegen totdat we bij de picknick plaats ineens achterna gezeten werden door een emu! Die beesten zijn best groot en ik maakte dan ook liever een rondje om, totdat we er echter kwamen dat je gewoon je handen op moet steken…dan denkt hij dat jij groter bent :-p Verder reden we langs de Grampians, een bergketen die we vooral op afstand hebben gezien. Overigens lijkt elke stukje natuur daar wel NAtional Park te heten, maar dat is misschien maar goed ook. We reden over echte binnenlandse weggetjes zonder mensen tegen te komen en vroegen ons af hoe kids hier naar school gaan…al zijn de vele bordjes met “schoolbus” natuurlijk een hint. We gingen af op Little Desert Park waar volgens onze app Campermate een leuke overnachtingsplek zou moeten zijn. Dit was de eerste plek waar we spontaan kangaroos langs de auto zagen meespringen. Little Desert park ligt echt in de middle of nowhere, maar er zijn wel plaatsen voor grote groepen. Die avond waren we de enige op de campervan-plaats en we hadden dus de hele keuken voor ons alleen. Dat was wel nodig want ook hier liep het wild vrij rond en guess what….weer een emu! Deze vond de auto wel interessant… Anyway, ook veel kangaroos hier die vooral savonds op het grasveld rond de auto aan het grazen waren. Supergrappig!

Adelaide

Vanuit Little Desert was het nog een eindje naar Adelaide, we staken de grens tussen Victoria en South-Australia over en belandden op de echte snelweg….en daarmee bedoelde ze dat het wel helemaal  baans is en je iets meer auto’s ziet. Langs een nogal afgeraffeld park met witte wallabies (wel bijzonder) en nog heel wat kleinere plekjes gingen we toch echt weer eens richting grote stad. Na een lange afdaling (remmen voor vrachtwagens) en een onhandig geplaatst kruispunt onderaan die afdaling belandden we in hartje Adelaide! Eerst moesten we de Juicy afleveren en dat ging gelukkig zonder problemen, no worries mate! Met een gratis (!) tram konden we vervolgens naar centrum Adelaide waar onze AirBnb was. Deze keer was het me wel gelukt in het centrum te boeken. Het bleek dat Adelaide’s centrum vrij klein is met allemaal parallelle straten, daar omheen ligt een ring park, en daarbuiten verschillende wijken. Op de dag dat we aankwamen hebben we wel wat van de straten en winkels bekeken, ook om een kaart te vinden van onze volgende bestemming. De kaartenwinkel was net die dag verhuisd, naar gelukkig ietsje verderop. Verder was het slechter weer en besloten we ook even uit te rusten in de airBnB. De dag erop had ik namelijk een afspraak met de enige studio die ik ken in Adelaide, die van Carlie Hunter. Om daar te komen konden we wel weer moeilijk gaan doen met het OV, maar aangezien naast ons gratis fietsen te verkrijgen waren gingen we volgens goed Hollands gebruik op de fiets. En naar goed Hollands gebruik begon het toen te regenen…blegh! Maar daar zijn we aan gewend dus. Opvallend was dat in Adelaide de fietsers verplicht helmen op moeten en dat je die op straat gewoon in je mandje kan laten liggen en dat ze niet gestolen worden! De wegen zijn helaas nog niet allemaal erg geschikt voor fietsers en dus zijn we over stoepen en door parken gesjeest, om via het ringpark uiteindelijk in de wijk van de studio aan te komen. Dat was een schattig knus wijkje met leuke barretjes en versierde straten. We vonden ook de bioscoop en moesten even checken welke films er draaien. Maar uiteindelijk was het wel tijd voor de lessen die ik daar mocht geven aan een aantal super getalenteerde paaldansers. Het was tof geweest om meer te toen, maar helaas liepen die afspraken dus oa vanwege de verwarring met de IPC organisatie is. Jammer… maar goed, heb toch vrienden kunnen opzoeken daar! Ook was het wel weer fijn om in een echt bed te slapen en te douchen in een ruimte met meer dan een halve deur.

Alice Springs & Uluru

Tot in Adelaide had ik prima onder controle wat we gingen doen, maar op vrijdag 4 mei gingen we op weg naar de echte Outback van Australia, Alice Springs. En deze verblijven had Michel geregeld dus ik wist echt niet waar we uit zouden komen. Van Adelaide vlogen we naar het mini vliegveldje van Alice Springs. Dat verwelkomt je al met rood tapijt en aardig wat meer warmte dan in het zuiden. Fijn! De aborigal kunst was ook overal te zien! Vanaf het vliegveld deden we de bus experience om in het stadje uit te komen. En eigenlijk mag je het niet eens stadje noemen, het ligt er alleen maar als uitvalsbasis voor de routes door de Red Centre. Owja…die naam is natuurlijk geen toeval, werkelijk alle rotsen zijn rood door de ijzer die in de grond zit. We verbleven in Todd’s Tavern, wandelden die avond door de ene straat van de stad, zochten eten en vonden krokodil (voor Mic) en deden flink wat boodschappen want de volgende dag gingen we onze campervan ophalen. Nou, dat was een heel wat groter ding dan de Juicy, een halve vrachtwagen vond ik. MAar voor australische begrippen was het gewoon normaal. En hiermee mochten we de outback in…nouwja, wel pas nadat we een veiligheids video hadden bekeken natuurlijk. En toen konden we op weg! Dwars door het rode gebergte over de 1 baans snelweg. Michel had een uitgebreide gids gevonden van wat er onderweg te zien zou zijn en ik vond alle details van elk monumentje langs de weg, tot onzichtbare camping plaatsen, tot…hadig voor mij…de toilet gebouwen. Het werd een lange zit door interessant groot en leeg gebied. He is vooral hele lange stukken niks en dan soms ineens een uitspanning waar je kan bijtanken, zowel jij als de auto. Voor iedereen die australia kent…we waren natuurlijk op weg naar Uluru, de grote rode en heilige steen van de aborigonals. Onderweg vonden we ookal mount Connor, wat er al een beetje op lijkt maar gewoon plat is bovenop. Opvallend was dat langs de weg soms nog steeds redelijk onderhouden plee-huisjes stonden. Ook kwamen we een kerel tegen die verkeer tegen moest houden vanwege weg werkzaamheden. De hele dat staan in de zon en de vliegen (omg…the flies!). Hij was denk ik wel blij dat hij even kon kletsen met ons en vertelde dat hij uit Humptydumpty kwam en alleen dat werk deed omdat het zo goed betaalde. Nadat we bijna de hele dag gereden hadden kwamen we aan in Yalara, het dorp wat alleen gebouwd is om mensen te huisvesten die naar Uluru gaan. We zochten ook daar weer een camping plaats op, en het bleek best extreem druk te zijn, maar er is dan ook maar 1 legale plaats in dat gebied. Net als vele anderen besloten we naar een uitzichtspunt te rijden om de zonsondergang op de rots te zien. Er zijn daar zelfs speciale parkeerplaatsen voor en ook wij dumpten de van daar en gingen zitten genieten in onze stoelen die bij de auto hoorden. Langezaam aan kleurde de rots vuurrood en ging de zon onder, een bijzonder schouwspel wat door velen op foto gezet werd natuurlijk. Veel dichter bij de rots zouden we die avond niet komen want we moesten in het pikdonker onze camping plaats terugvinden waar Michel spontaan in diepe slaap viel na en hele dag zwaar rijden. Ik heb even sterren gestaard daar, maar al snel lagen we allebei voor pampus. Gek dat je van niks doen toch zo moe wordt. De volgende dag moesten we er wel extreem vroeg uit want Michel had een verassing voor me. Nu ben ik geen ochtend mens, dus mijn tekst was dan ook “This better be good”. Om half  6 opstaan doe ik echt niet voor de lol, en wachten bij een donkere bushalte zonder te weten wat we doen al helemaal niet. Maar toen kwam er dus bus met “helicopter  flights” cool! We gingen gewoon bij sunrise over de rots vliegen! Superstoer. We gingen op weg naar Uluru vliegveld waar inderdaad een helicopter stond te wachten. Nou, dat is net een kermisdingetje. Ik ben geen fan van vliegen, maar eigenlijk voelde dit leuker dan in een echt vliegtuig! Ik mocht voorin naast de piloot en kon alles perfect zien. Horen ging wat minder aangezien de motor een teringherrie maakt en alles dus via koptelefoon moet. Michel zat relaxed achterin. De zon kwam net op terwijl we op de rots af vlogen en dat was echt een magisch uitzicht, het zonlicht dat tegen de heuvels opstroomt en dan die rode rots. Ik snap wel dat de Aborigonals dit ding als heilige plaats gekozen hebben. Al bleken de minder bekende Kata Tjtuta’s bijna nog interessanter. Daar mochten we wel recht overheen vliegen want ze zijn minder heilig, en eigenlijk is de vorm grappiger. Na een ruime ronde en nog meer uitleg waren we op de terug weg toen Michel begon over dat hij dit wel vaker zou willen doen met mij…nouwja, ik natuurlijk ook. Zijn volgende zin verstond ik niet eens door de koptelefoon dus mij antwoord was “Wat? Ik hoor je niet!”….bleek dat hij had gevraagd of ik met hem wilde trouwen…woeps!!! Natuurlijk was mijn echte antwoord “ja, natuurlijk” en niet “watte?”. En toen kwam er zelfs een ring tevoorschijn in een mooi doosje dat ik de hele vakantie nog niet gezien had, terwijl hij het wel overal heen had gesleept! De piloot vond het wel hilarisch en vroeg of we wat privacy wilden, tot nu toe had de lucht verkeersleiding alles zelfs kunnen horen. Hahaha… eenmaal als verloofd stel uit de helictopter gestapt hebben we nog wat fotos ernaast gemaakt…en ging Michel nog even echt op zijn knieen, want dat kon natuurlijk achterin niet.  En dat is het verhaal van onze verloving…”this better be good”…dat was wel de moeite van het vroeg opstaan waard ja! Happy kwamen we terug op de camping en toen moest de dag nog beginnen zelfs. We gingen namelijk een stukje dezelfde weg terug en daarna via de minder populaire route richting Kings Creek. Over de wegen kan ik bijna hetzelfde zeggen, die zijn lang, stoffig en rood. Niet zozeer saai, maar wel veel hetzelfde. Het duurde gelukkig niet zo heel lang voordat we aankwamen bij Kings Creek Station waar we verwelkomd werden door een super luidruchtige kaketoe. (er hings zelfs een briefje bij dat dit normaal was). We kregen een mooi plekje midden in de stoffige nowhere, maar wel met eigen kampvuur plaats. We hadden zelfs tijd om even op en naar te gaan naar Katleen’s Creek. Een kleine wandeling tussen de rotsen door naar een verborgen waterhole. Het was alleen nog vrij warm en we werden maf van de vliegen, die alom tegenwoordig zijn in Ozzie. Gelukkig trekken ze savonds wel weg en terug bij de campsite konden we een vuurtje bouwen en samen genieten van een verlovings maal onder de sterren. De temperatuur was ook zodanig dat het met trui prima uit te houden was en met een vuurtje was het nog romantisch ook! We waren ook zo goed als alleen daar, dus dat was ook prima.

De dag erop hadden we nog een hele trip voor de boeg, maar we gingen toch echt eerst de wandeling bij Kings Gorge doen. Dit is een grote inham in het rode gebergte waar je oa helemaal boven langs de rand kan lopen. Erg mooi en bijna absurdistisch op sommige momenten. Net op het moment dat de vliegen actief werden waren we weer beneden. En toen kwam het echte outback gedeelte op de ongeplaveide wegen. Dit bleek prima te gaan zolang je niet te hard ging en alles achterin de auto vast lag. Het was alsnog een rammelbak, maar we hadden geen problemen ofzo. Onderweg hoopten we op kangaroos maar we zagen vooral termieten heuvels. Er wordt ook veel gewaarschuwd voor wildlife in die gebieden maar we zagen niks! Behalve een heleboel zand! Eigenlijk waren we vrij snel de Mereenie loop en Laparinta drive door en terug op echte wegen. In totaal kwamen we daar 3 andere auto’s tegen. De uitzichten waren echter om nooit te vergeten. Aan het einde van de dag zouden we langs een paar waterholes komen, we waren te laat om er meer dan 1 te doen, maar dat was wel de grootste blijkbaar. Michel ging er lekker in zwemmen terwijl ik de vliegen van me af mocht jagen. Terwijl de avond viel sjeesten we terug naar Alice Springs waar we vrij laat (voor hun begrippen) aankwamen. En toen moesten we ook de auto nog schoonmaken. Nu, dat rode stof plakt overal aan dus dat werd een uitdaging, heb nog nooit zo lang in een carwash gestaan en intussen werd het vrij laat. Het park waar we de nacht door wilden brengen was helaas dus dicht en nergens was een deurbel, dus reden we door naar het andere park waar we via een telefoonnr en brievenbus met cijferslot toch een toegangskaart kregen en dus toch een veilig plekje hadden om te overnachten. We aten de restjes voedsel op en hadden een korte nacht om in de ochtend onze schone van terug te brengen naar de rental. Vanaf daar hadden we weer een shuttlebusje naar het vliegveld waar we vrij vroeg aan kwamen. Na het inchecken van de bagage hebben we dus nog langer in de zon kunnen genieten van de laatste momenten Alice Springs.

Thala Beach

We gingen op weg naar de volgende bestemming. Niet helemaal zonder slag of stoot want deze keer was Michel vergeten zijn zakmes in te checken in de ruimbagage. Ja, dat haalt zelfs de Ozzie security eruit. Gelukkig kon hij deze wel met de post versturen naar ons apartement in Sydney waar we later aan zouden komen. MAar onze reis ging eerst naar Cairns. Na slechts 2.5 uur vliegen stapten we uit in een totaal andere omgeving. Tropisch warm, beetje benauwd, maar dat vind ik wel lekker, en groen om ons heen. We gingen hier echt genieten van wat luxe. Na leven in een campervan wilden we ook wat meer beach/tropisch meemaken en we hadden dus een cabin geboekt in Thala Beach. Een resort bij Port Douglas, ongeveer een uur van Cairns. Met een taxi busje kwamen we daar aan en we werden meteen hartelijk welkom geheten door het personeel met een welkomst cocktail. Onze spullen werden al naar ons huisje gebracht en wij namen de sightseeing wandel route langs allerlei uitzichtspuntjes. We zaten echt in het regenwoud met uitzicht op zee! Supermooi, en het huisje was erg fijn na die dagen in de campervan. We zouden ook zo’n 5 dagen blijven en dus was het de moeite waard om tassen uit te pakken! We ontdekten dat we het verste van de receptie en restaurant zaten, maar wel het dichtste bij het strand! Helaas mocht Mic niet zwemmen want er zouden overal kwallen zitten. En aangezien in Australie al het wildlife dodelijk is wil je die niet tegenkomen. Wel hebben we genoten van de hangmatten op het strand en wat cheesy verplichte fotos met ring gemaakt!. Savonds ontdekten we dat het restaurant daar extreem goed was en het personeel graag ook persoonlijke verhalen vertelt. Hier gingen we het wel even uit houden!

Onze eerste volle dag in Thala beach zijn we dan ook niet weg geweest. We hebben gelezen, uitgeslapen, het zwembad gecheckt, het wifi misbruikt, en nog meer lekker gegeten. De dag erop wilden we wel iets meer zien van de omgeving en vertrokken we naar het stadje in de buurt: Port Douglas. Met een taxi die allerlei omwegen maakte kwamen we daar aan. Dat blijkt dus niet zo’n grote stad te zijn, maar de centrale hoofdweg vol winkels en cafe’s is wel lang en levendig. De beroemdheden die Port Douglas als uitvalsbasis zouden hebben hebben we helaas niet gezien. We gingen dus shoppen, rondkijken en lekker lunchen en later dineren (ja, veel van de genietmomenten draaiden om voedsel deze keer). Ook is er blijkbaar een populaire zonsondergang want in het park waar wij zaten, zaten ook 1000 andere mensen. Maar inderdaad, de zon in de zee zorgde voor een mooi schouwspel. Natuurlijk moest ik daar even de verplichte handstand foto maken :-p Het taxi systeem was wel raadselachtig, blijkbaar moet je op de juiste plek staan of bellen dan komen ze je gewoon oppikken. Wederom via allerlei omwegen kwamen we thuis. En de dag erop gingen we nog meer doen! We kwamen we er namelijk achter dat je in de buurt kon ziplinen… in de buurt bleek relatief te zijn, je moest nog zeker 2 uur verderop. Maar omdat we een tour vonden met allerlei andere activiteiten was dat geen probleem. Kortom, de dag erop werden we opgehaald door Glenn, die nog wat mensen oppikte en vervolgens met ons door de jungle zou gaan. De anderen waren oa twee vrienden uit Tasmanie en een Amerikaanse jongedame die ook al een tijd op reis was door Australia. Onze tour begon met een boottocht op de lokale rivier om krokodillen te spotten. Superbijzonder, en ja hoor…de krokodillen waren er, al waren ze niet heel groot. De boot zette ons af aan de andere kant van de rivier waar Glenn ons oppikte om verder de jungle in te rijden. We passeerde een strand waar het Daintree Rainforest dus het Great Barrier Reef raakt, 2 world heritage sites. En hij vertelde ons verder dat we de laatste stoplichten tot aan Papoea New Guinea hadden gezien, boven Port Douglas is er enkel een soort verlaten land waar je alleen met 4WD doorheen kan. We reden enige tijd door de jungle en leerden vanalles over het regenwoud, de cassowaries (gevaarlijke vogels), het barrier reef, en australische slang woorden (sunnies, swimmies, thongs, etc). Bij een parkeerplaats stapten we uit (hoera, een vrij schoon toilet!) en we deden een korte wandeling over een speciaal aangelegde boardwalk waarbij we nog meer uitleg kregen over allerlei planten. We waren wel precies in het goede seizoen daar want er waren eigenlijk geen gekke insecten of enge spinnen. Het enige dier dat we zagen was een luie slang die de moeite niet nam om te bewegen :-p Super interessant allemaal, maar we waren wel heeeel nieuwsgierig naar het volgende onderdeel…de jungle zipline! Eigenlijk de eerste reden waarom we de tour hadden geboekt. Na nog een korte autorit kwamen we wederom in de middel of nowhere aan bij een huis/receptie/winkel van waar uit die activiteit georganiseerd werd. We zagen al heel wat fotos hangen van eerdere zipliners en vroegen ons vooral af wat nu dat grote rad was waar ze allemaal in stonden. Nou, zodra we opgepikt werden door de ervaren zipliners (Glenn ging niet mee) en onze helmen gekregen hadden (ikke met Pocahontas en Michel met Wolverine) werd dat duidelijk. Om eerst bovenin de boom te komen hebben ze daar een soort menselijk aangedreven hamsterwheel staan. 2 mensen moesten er in lopen en het draaien zorgde ervoor dat een ander koppel omhoog getrokken werd. Supergrappig, en natuurlijk deden ook wij gek voor die foto (onze gidsen “We have never seen that before!”).  Wij gingen zo’n beetje voorop, waarschijnlijk omdat ze wel (correct) in konden schatten dat we de snelsten zouden zijn. Via allerlei genieuze systemen vlogen we vervolgens van boom naar boom. Er stonden heel wat mega-grote bomen, en in een aantal daarvan waren platformen gemaakt die wel 10 mensen konden houden. Dat leverde op grote hoogte echt super uitzicht op, en natuurlijk is dat ziplinen ook erg leuk… het kan ook ondersteboven! Onderweg kregen we nog meer uitleg van de enthousiaste gidsen, die ons supermakkelijk in en uit de kabels klikten. Je was geen moment los van het systeem, al voelde het een klein beetje als hondenlijn soms. Als je ooit een Australische vakantiebaantje zoekt, je kan dus ook de hele dag ziplinen en mensen vastbinden. Veel te snel kwamen we bij de laatste lijn waar we een wedstrijdje mochten doen wie het eerst beneden zou zijn. Ik won de rugmassage van Michel. Eenmaal terug werden we weer opgepikt door Glenn en was het tijd voor lunch. Via een kort ritje kwamen we bij een restaurant, wederom in de middle of nowhere maar het zat toch goed vol. Na de maaltijd konden we daar zelfs nog even zwemmen in de rivier/waterhole naast dat restaurant. Nu ben ik niet zo van het natuurzwemmen, maar heb wel mijn voetjes nat gemaakt. De vlindertuin erbij was ook supermooi. De felblauwe vlinders die hier in de museumwinkel liggen zagen we daar in het echt! Maar het was ook al weer tijd om terug te keren. Via een extra stop bij een zelf-maak-ijssalon waar ze echt 100 smaken hadden kwamen we via allerlei kleine weggetjes bij de veerpont. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten om over te steken, en toen waren we ineens weer in de bewoonde wereld. Grappig dat dat in Ozzie zo vlak langs elkaar bestaat! Dit was echt een super bijzondere dag die we moe maar voldaan afsloten in ons mooie Thala Beach huisje. De laatste dag in Thala Beach zijn we ook op het resort gebleven. Eigenlijk hadden we het strand ernaast nog niet heel goed bekeken en we hadden weinig zin om veel te doen. Kortom, dat werd een strand dag, waarbij we lekker in de zon hebben gelegen en over rotsen geklauterd hebben. We gingen ook nog op zoek naar de wallabies bij hun graas-plaats, maar ze waren er helaas niet. De laatste avond kwamen we er pas achter dat je niet persee te voet het hele resort over hoeft…als je belt dan komen ze je met golfkarretje ophalen! Lekker luxe! Daar hebben we even dankbaar gebruik van gemaakt toen we ons avondeten op gingen halen en terug brengen naar onze cabin. De laatste avond wilden we namelijk heeel graag op ons eigen balkon vieren, en dat mocht gelukkig! Met erg veel pijn in ons hart moesten we deze fantastische plek verlaten op zondag 13 mei..het werd tijd voor onze laatste Australische stop: Sydney!

Sydney  & Orange

Jaaa…Sydney. De stad waar iedereen altijd aan denkt bij Australie, en die hadden wij tot het laatst bewaard. We waren intussen wel een beetje verwend met de supervriendelijke mensen en het lekkere weer. Nou, dat laatste viel lichtelijk tegen toen we in Sydney aankwamen. Regen! En volgens onze Uber chauffeur was dat net die dag pas begonnen…hmm zouden dat toch die Nederlandse mensen zijn?? :-p We hadden weer een AirBnb, en dit bleek een superschattige zolder boven iemands garage te zijn. Niet bepaald in het centrum, want dat is niet te betalen. Onderbewust hadden we de universiteitswijk uitgezocht waar ook veel aziatische restaurants zaten. Alleen een goede supermarkt was ver te zoeken. We hadden wel een keukentje, maar niks om klaar te maken, dus we gingen die eerste avond in elk geval beginnen met rondlopen in die buurt en een Thais diner. Helaas was het donker en nat en zagen we dus niet direct veel van de stad. Dat kwam was de dag er op. In Sydney had ik namelijk, na een paar dagen paalloos te zijn geweest, weer de kans om les te mogen geven. Deze keer was ik te gast bij Andrea Ryff’s studio Achieve in Sydney. Nu kent Sydney als paaldansmekka heel veel verschillende studio’s, met allemaal hun eigen stijl. Ik denk dat Achieve qua technieken en instelling wel het beste bij mij past, sommige studio’s hebben niet eens een spinning pole! Het werd niet echt een grote workshop want we hadden pas 3 weken ervoor tijdens IPC bedacht dat we dit wilden doen. Toch stonden er aardig wat deelnemers op een random maandag ochtend voor de deur van de studio, leuk! Dat ging dan ook allemaal prima, ze waren enthousiast en blij met alles, superleuk! En het was ook tof om Andrea in haar eigen habitat te zien (kom haar normaal alleen tegen tijdens wedstrijden). De ochtend was dus zo voorbij en we gingen voor de bus-experience (met Sydney’s eigen OV kaart, de Opal-card) zodat we ook nog wat van de stad zouden zien. Nou, de buurt waar de studio zat, vlakbij het vliegveld, leek heel erg op waar we in Melbourne zaten. Winkelstraten en niet al te mooie huizen. Ook heeft Sydney zoals elke metropool last van net iets teveel verkeer in de kleine straten. Maar met de bus kwamen we aan in het deel wat net iets toeristischer is en waar we zeker weten wel een winkelcentrum konden vinden. Ik had namelijk nog een kostuum nodig voor de impromptu fotoshoot met Roberto Duran die ik mocht doen. Ook dat was een lastminute beslissing, maar ik had er wel een kostuum in lichte kleur voor nodig. En die had ik natuurlijk niet meegenomen…kortom, we gingen op zoek naar een soort Primark waar voor niet al teveel dollartjes wel iets te scoren viel. We vonden inderdaad een grote mall waar we een goedkoop massa-productie winkeltje vonden met vooral veel ondergoed. Ik draag echt nooit wit, maar ben nu dus eigenaar van een soort witte kanten set, daarover zo meer. Eerst even verder shoppen en wandelen. We waren intussen hongerig en lopen door China town is dan niet slim…jeetje wat een boel veel lekkers was daar te vinden. MAar we zochten eigenlijk iets van een salade (want fotoshoot later) aan het water. We struinden dus verder en vonden uiteindelijk de kades vol met restaurants…die stomweg niet open zijn tussen 1 en 4 ofzo. We vingen dus 3 x bot voordat we iets naar onze zin vonden. Niet zo best voor het humeur, maar dat ging al beter toen we eindelijk eten hadden gekregen. Verder was het water en de zon wel heel prettig. We zagen op de kaart dat we een ferry (ja, ook hier) konden nemen naar  het meest toeristische punt, Circular Quay, waar we oa het opera house zouden kunnen vinden. Het werd even rennen naar de Ferry, maar net toen wij bij kade 1 aankwamen kwam ook de ferry aan…mazzel! Toen we er goed en wel op zaten bleek deze ferry echter naar Olympic Village te gaan! Woeps! We dachten nog, hoe ver kan dat nu zijn? Nou, dat is ver! Na een uur bereikte de ferry het verste punt pas. Nu was het wel een aangename tocht langs hele leuke stukken kades met gebouwen en verderop langs veel eilandjes. Sydney is echt een stad met 100 verschillende plekjes aan het water. Alleen duurde het dus wel ruim 2u om te doen over iets wat normaal 20 minuten had moeten duren. De zon ging ook onder en dat leverde mooie plaatjes op en een aanzicht van de Harbour Bridge en Opera House met lichtjes. We heel leuk dus, maar intussen zat ik een beetje in de stress want we moesten ook weer terug naar die studio voor de fotoshoot! Nou, de meest toeristische plek van Sydney hebben we dus maar heel kort gezien want we gingen snel terug met de trein en bus. In de studio was nog een les bezig en pas daarna zouden we de shoot kunnen doen. Het idee was om zwart/wit te schieten en zo interessant mogelijke vormen te maken. Tegen de zwarte achtergrond zou witte kleding het mooist uitkomen, dus vandaar onze zoektoch naar witte lingerie. Overigens begon ik in het zwart en ook dat bleek erg mooi. Het duurde wel even voordat ik het helemaal door had, maar Roberto bleek een ervaren en professionele fotograaf te zijn en kon mij de juiste kanten op dirigeren. De meest interessante foto’s ontstonden echter uit spontane uitprobeersels. We waren net goed bezig toen we door de instructors de studio uitgeveegd werden. Dat was wel een beetje jammer, maar we hadden echt al veel fotos en toen ik later moest kiezen was ik best blij dat we niet nog meer hadden gemaakt! (zie elders op deze site het resultaat). Erg laat kwamen we weer terug in ons appartementje.

De dag erop gingen we namelijk nog een keer op avontuur. Vanwege alle perikelen rondom IPC en het al-dan-niet organiseren van workshops had ik dus niet zoveel lesgeef momenten gehad in Ozzie als gehoopt, maar er was wel 1 iemand die mij spontaan uit had genodigd in haar studio in Orange. Nu bleek Orange niet echt naast Sydney te liggen, maar de rit door de Blue Mountains zou wel erg mooi moeten zijn. We hadden dus besloten 2 dagen Sydney op te offeren om toch ook nog omgeving te zien, en ja…om nog les te kunnen geven in de Spinnin’ Pole Studio in Orange. Hoe kom je in Orange…nou, niet met het OV, dus we moesten nog eens naar een auto verhuur bedrijf, maar nu gewoon eentje waar we niet in hoefden te slapen. Via een groot winkel centrum om de hoek kwamen we bij Hertz uit en we konden daar een prima autootje krijgen, op naar Orange dus! Het zou 4 uur rijden zijn, maar onderweg wilden we wel wat tussenstops maken. Waarvan 1 stop bij het dierenpark ten noorden van Sydney. We hadden eigenlijk nog opvallend weinig wildlife gezien vonden we, dus bezochten we dit park waar de tamme wallabies gewoon rondsprongen en waar de Koala tenminste wat lager in de bomen zaten. Ook hadden ze echt 10000 soorten vogels die allemaal ander geluid maakten. Er zaten ook verschillende wombats, beesten die alleen bestaan omdat ze blijkbaar een hard schild onder hun vacht hebben waar je auto niet tegen kan. Ze hadden zelfs een Tasmanian devil, iets wat ik alleen van tekenfilms ken. Owja…en die ene Cassowary was er ook. Na ruim 2 uur gingen we verder. Via een mooie route door allerlei dorpjes in de bergen en nog 1 stop voor een super uitzicht, belandden we aan de andere kant van de Blue Mountains. Daar was het nog een stuk rechte weg door naar Orange, maar ruim op tijd kwamen we aan in het stadscentrum, wat wederom vrij Engels aan deed. En we werden hartelijk verwelkomd door Emma, eigenaresse van de studio. Ze was echt super enthousiast dat er dus iemand van de internationale polewereld naar haar studio wilde komen, normaal blijven ze allemaal in Sydney. Ik zou het in elk geval mensen aanraden want de rit was wel de moeite waard! Anyway, na uren in de auto mocht ik dus nog volle workshops geven, leuk! Grappig genoeg was 1 daarvan Spinning pole, iets wat in Europa helemaal niet zo populair is. Nouwja, dat ging allemaal prima en zonder problemen. Daarna werden we meegenomen naar haar huis en getrakteerd op een vega-chinees diner. Het was in Orange wel beduidend kouder dan in Sydney, en gek genoeg was er geen verwarming in het huis…ik moest dus wel een beetje mijn best doen om mezelf warm te houden met een hete douche. Na en korte nacht keerden we terug naar de studio voor nog 1 private, gevolgd door een lekkere lunch (of laat ontbijt) in city centre Orange. (ik blijf erbij…Australiers weten wat goed eten is!). En toen gingen we weer op huis aan! We namen een iets andere route terug door de Blue Mountains zodat we nog door een dorpje zouden komen waar rond deze tijd bomen in duizenden kleuren zouden zijn. Zie de foto hiernaast…zo ziet herfst eruit op de mooie plekjes van Australie 😉 We hebben heel toeristisch rond gereden en uit het raampje gehangen om fotos te maken. We waren niet de enige die het zo deden. Vrij snel waren we terug in de buurt van Sydney, en toen werd het lastig. Stel je voor, een 6 baans snelweg, een Tomtom die je van de linker naar de rechter baan stuurt, tussen het snelle linksrijdende Ozzie verkeer, de keuze tussen brug of tunnel, vriendjelief die het ene wil…en vriendinlief die heeeeel erg moet plassen! Hahaha… terugkomen in Sydney was een sudoku! Via allerlei omwegen en een sanitaire pitstop ergens in een sporthal kwamen we eindelijk weer bij ons appartement. Maar ja..eigenlijk was dit onze laatste avond in Sydney en we hadden 1 ding nog niet gezien…Bondi Beach! Ja, ik ken dat alleen maar vanwege de paal die er staat, maar die moest ik natuurlijk wel gezien hebben! Kortom, we waren niet lang thuis en gingen snel verder het verkeer in richting Bondi Junction. Gelukkig werd het verkeer die kant op rustiger en konden we zelfs vlak bij de zee parkeren. We zijn de hele boardwalk langs Bondi Beach afgelopen en konden genieten van de honden die achter de meeuwen aan gingen (tot duidelijke irritatie van de eigenaren), aan de andere kant vonden we dan werkelijk de paal! Deze stond in een soort buiten gym, waar ook werkelijk een boel krachtpatsers aan het trainen waren. Het was te koud en donker om echt wat leuks te doen, maar ik heb hem in elk geval aangeraakt. We liepen snel terug om nog een diner te vinden en dat werd onze 10de keer sushi in Ozzie, yammie! We konden bijna niet geloven dat het onze laatste avond in Australie zou zijn!

Maar ja…de laatste ochtend brak toch echt aan. Zonder ooit de eigenaar van de AirBnb gezien te hebben pakten we onze spullen in en checkten uit. We hadden nog we de mazzel dat we nog de auto hadden, dus we konden die spullen daar laten en ook zelf bij de studio komen. Ik had namelijk op die laatste ochtend nog 1 workshop te doen! En die was druk, met wederom net zulke enthousiaste leerlingen als in de andere klassen, ik mag dat wel..lesgeven in Ozzie! Met deze dames hebben we daarna ook nog geluncht en lang doorgekletst. We hadden eventueel nog wel de stad in kunnen gaan, maar eigenlijk hadden we meer behoefte aan een rustig einde en wat reflectie op wat we allemaal gezien hadden. We zijn dus juist de andere kant op gereden om nog lekker van de laatste Australische zonnestralen te genieten op een strandje. En toen moesten we met auto en al nog naar het vliegveld. Dat was wel heel dichtbij, maar er stond ook een giga file. Gelukkig hadden we ruim gerekend en konden we zo de auto droppen en de tassen inchecken. Onze gezichten op de foto hiernaast zeggen denk ik genoeg over hoe we ons voelden!

Nog niet naar huis…

Overigens vlogen we deze keer terug met Etihad op Londen. Naast het feit dat het echt idioot goedkope tickets waren, gaf dit ons ook de gelegenheid om nog een bepaald paaldans event in London mee te pikken. Maar eerst moesten we er nog komen. Het werden weer 2 lange vluchten met een overstap op Abu Dhabi. En als je daar ooit geweest bent dan weet je wat een drukke chaos het daar is! Zeker als je net uit allerlei ruime en rustige plekjes in Australie komt. De overstap viel ons dus niet mee…zeker niet toen er een extra security check was en Michel al zijn electrische apparaten uit zijn tas mocht halen (heb je even??). Ik heb wel weer 10 films gekeken en weer niet geslapen. Dan zit je met een duf hoofd in de London tube hoor, oef… Lekker suf kwamen we dus aan bij ons hotel in London waar we na een kort diner snel het bed in doken om zoveel mogelijk bij te slapen. Want ons laatste “avontuur” was namelijk Pole Theate UK! Vorig jaar stonden we daar nog samen op het podium, nu waren we toeschouwerd in de mooie nieuw locatie die Stacey gevonden heeft. Toen we onze tickets ophaalden bleken we een upgrade gehad te hebben naar de VIP tafels…kadootje van de organisatie voor onze verloving, supertof! We zaten dus met onze neus vooraan om weer alle nieuwe, orginele, te gekke, spannende, emotionele, etc acts te bekijken. En wat een lineup was het dit jaar! MEt echt internationele supersterren erbij. Overigens was het in de avond natuurlijk wel lastig om mijn ogen open te houden want de jetlag was zwaar aanwezig. De uitslag hebben we wel afgewacht, maar daarna zijn we snel afgezwaaid om lekker ons bed in te duiken. Overigens was het totaal niet eens met de uitslag in verschillende categorieen en zeker niet overall…maar dat is een ander verhaal. Een toffe show was het wel, en dit was ook weer de eertse plek waar we een boel bekenden tegen zouden komen, leuk dus!

En tja…dan wordt je wakker en is het de laatste dag van alles! De hele Australie reis, alle avonturen, maar ook PoleTheatre UK. We moesten terug naar NL. We hadden geboekt via London City airport wat werkelijk om de hoek lag, lekker makkelijk dus. Al is het wel wat uitgebreid en voller geworden sinds mijn laatste bezoek daar. Maar het is echt zo makkelijk met directe vlucht op Amsterdam. We waren dus in no-time ineens weer op Nederlanse bodem! Oeh, wat is dat gek ineens weer overal Nederlands te horen en lezen. We hadden wel een lief welkomst commitee want mijn ouders hadden besloten ons op te pikken en welkom te heten…en ja, ook om een verloving te vieren. Het bleek dat zij al die tijd geweten hadden dat het plan er in zat! Sneaky hoor! Kortom, dat werd meteen vertellen en bijkletsen, zowel op Schiphol als op weg naar huis. Dat huis bleek er nog te staan (altijd mijn grote angst als ik terug kom van een reis), en zelfs schoongemaakt te zijn door onze lieve bovenburen! Toch erg fijn thuiskomen en je eigen bed vinden hoor. Wat een avontuur!

Thuis

En wauw, als je dit leest heb je het gered tot het einde. Natuurlijk is er nog zoveel meer gebeurd en te vertellen. En dit zou wel eens het langste verslag kunnen zijn dat ik ooit geschreven heb. MAar ja…een hele maand vol avontuur. Het was fantastisch en ik zou het zo weer doen! Australia…hopelijk tot ziens!