Pole Theatre UK – Once in a lifetime…

Soms moet je eens dingen doen die totaal buiten je eigen comfort zone vallen..daar groei je van en wie weet ontdek je zelfs iets heel nieuws wat je keileuk vindt! Nou, dat is zo’n beetje onze Pole Theatre UK ervaring in een notendop. Pole Theatre vind ik zelf een fantastisch concept. Een paaldanswedstrijd, maar dan met focus op het vertellen van het verhaal en overbrengen van een emotie. Tricks zijn zeker een onderdeel van de beoordeling, maar kostuum, dans, storytelling telt ook allemaal zwaar mee. Als je twijfelt of je ooit eens zo’n wedstrijd mee moet doen…gewoon doen zou ik zeggen! Anyway, Pole Theatre UK voelt voor mij een beetje als de klassieker in Europa, en in 2015 had ik al eens meegedaan in de Drama categorie, dit jaar wilde ik eens wat anders. Aangezien Art (waarbij je een dansvorm erin moet verwerken) en Classique (spreekt voor zich), niet een mij besteed zijn bleef Comedy nog over. Volgens mij de moeilijkste categorie aangezien humor nu eenmaal anders is voor iedereen. Het is makkelijker om mensen te laten huilen dan lachen zeg maar… Toch besloot ik dit eens te proberen. Een grote rol daarbij was weggelegd voor mijn lieve vriendje Michel, die van zichzelf een aardige dosis acteer talent bezit. En het is natuurlijk erg gezellig om samen na te denken over een act en deze te oefenen. (check ons eerdere optreden als Lorenzo en Maria hier)

We bedachten dus samen een verhaal, een verhaal over een gekke professor die de perfecte vrouw aan het maken is. Natuurlijk moest het een beetje nerdy en geeky worden, want tja..dat zijn wij ook :-p Het verhaal schreven we in Parijs toen ik daar in februari les mocht geven. In een klein barretje met heerlijke lunch ontstonden de eerste ideeën. Op de terugweg in de trein bedachten we nog meer en toen ik daar muziek bij ging zoeken bleken we al snel genoeg materiaal te hebben voor 8 minuten act! Jammer dat het maar max 5 mocht duren, dus dat werd schrappen. Een geinige plot twist ging er aan, en de muziekstukken werden ingekort tot er 5min en 1 seconde overbleef!
Oefenen was een beetje lastig soms met onze drukke agenda’s, maar we vonden tijd in Duitsland tijdens polecamp en in Wenen toen ik daar workshops mocht geven. Een natuurlijk oefenden we thuis op het acteerwerk en de duo-tricks. Vooral dat laatste leverde soms hilarische momenten op (helaas geen beeldmateriaal :-p ). En natuurlijk moest er ook gezocht worden naar attributen om het podium om te toveren in een echt laboratorium. Er werd een zoektocht gestart naar erlenmyers, reageerbuizen, labjassen, etc. Met dank aan Tom, hoofd practicum op het FNWI hier, bleek het echte labmateriaal niet zo’n probleem. Hij leerde ons zelfs een cool experiment met droogijs (daarover zo meer) en we mochten de spullen zo gebruiken, super! De labjas kwam van 1 van mijn leerlingen, de super oude nerdy floppy disks van Michel’s ouderlijk huis. En de meeste 3D-modellen, laptop met structuur afbeelding, studieboeken, etc kwamen natuurlijk gewoon van mijn werk en onze eigen collectie. Michel kreeg het nog voor elkaar om zelfs een aantal coole posters te maken met daarop oa de echte formule voor een hartje en de ASCII code voor vrouw! Er waren echter 2 dingen die niet zo makkelijk waren. Tot vlak voor de wedstrijd wisten we niet zeker of het theater over een goede tafel beschikte die ons beiden zou houden. Toen bleek dat dat niet zo was moesten we dus onze extra keukentafel uit elkaar schroeven. Daarnaast was voor het experiment dus droogijs nodig. Nou, daaraan komen bleek dus een hele klus aangezien we het niet uit NL konden meenemen. Ik moest dus op zoek naar een bedrijf in de UK dat droogijs verkocht, en dat dus in de juiste hoeveelheid had om het van vrijdag op zaterdag uit te houden. Uiteindelijk vond ik iets waar ik tegen een schappelijke prijs 10kg droogijs mocht bestellen. Alles geregeld…dachten we. Tijden de allerlaatste training ging het mis tijdens de moeilijkste truuk…lopen op hakken! Ik had 1 paar schoenen die ik snel in 10 sec aan een uit kon doen, maar dat kon alleen als de bandjes een beetje los zaten. Nu zijn mijn hakken-skills zo zwaar ondermaats dat ik ernaast stapte en spontaal alle bandjes van die schoenen afbrak. Aargh! Op de avond waarop we eigenlijk weg zouden moeten gaan had ik dus nog nieuwe schoenen nodig. Een oproepje op facebook leverde wel reacties op, maar sommigen kwamen van de andere kant van het land, niet handig dus. Gelukkig bracht polemama Cindy uitkomst en konden we daar die avond (op weg naar het zuiden) nog langs om een paar mooie Pleasers op te halen. Thanks Cindy!

Op donderdagochtend gingen we vroeg op weg richting Calais om weer via de kanaaltunnel naar de UK te gaan. De auto was afgeladen vol met allerlei materialen die er voor een douane beambte alleen maar verdacht uit konden zien. We knepen hem dus wel even toen we prompt uit de rij werden gepikt voor een extra controle! Gelukkig bleek het alleen maar te gaan om een zoektocht naar drugs door een speurhond…en dat zat nu eenmaal niet in onze verzameling zooi. Kortom, we mochten door! De overtocht en rijden aan de linkerkant gingen helemaal prima en ruim op tijd kwamen we dus bij de Travelodge in Hatfield aan. Natuurlijk regende het in Engeland en ik kwam er achter waarom ik eigenlijk mijn schoenen weg had moeten doen na de laatste trip. Met natte sokken gingen we dus op zoek naar diner en nieuwe schoenen. Gelukkig bestaat Hatfield uit een paar huisjes, een universiteit en een heel groot winkelcentrum, waar ik al snel nieuwe schoentjes vond. Niet gepland, wel leuk… De avond brachten we door met nog een beetje oefenen, en werk.
Op vrijdag was het tijd voor de generale repetitie. Met al onze spullen gingen we naar The Forum, het theater van Hatfield University. Het was aardig wat sleepwerk om alles binnen te krijgen, en de organisatie keek een beetje bedenkelijk toen ze al onze spullen zagen, maar op vrijdag was er genoeg plek in de zaal om alles rustig op te zetten. De repetitie was ook een moment om heel veel oude bekenden te zien en gewoon relaxed naar een paar acts te kijken. Ik zag al heel wat mooie dingen. En ik zag ook heel wat mensen die ik gewoon niet kende. De paaldans wereld wordt steeds groter! Voordat we zelf aan de beurt waren mocht ik nog human prop spelen tijdens een act van Gaelle. Ook zo’n ding wat alleen maar tijdens PT kan gebeuren, mensen van over de hele wereld die optreden in elkaars act!
Onze eigen rehearsal ging prima. We wilden echt even de volledige act doen omdat timing en afstanden belangrijk zouden zijn. En stiekem wilden we natuurlijk de reactie van het publiek testen, want niemand had ooit dit nog gezien. Helaas deed onze video het nog niet (had deze toch echt ruim op tijd opgestuurd), dus de clou van sommige grappen werd niet duidelijk. Maar toch kregen we al goede reacties op onze act! Na onze generale moesten we de hele zooi natuurlijk weer opruimen om het een nacht veilig achter te laten. Gelukkig was de organisatie zo lief om even hun eigen kleedkamer ter beschikking te stellen :-p
Die middag was het tijd om op zoek te gaan naar ons droogijs. We konden het voor 40 pond extra ook wel  laten bezorgen, maar eigenlijk was een sightseeing tour over het Engelse platteland niet erg. We gingen dus op pad naar Meadow drive in Bovingdon en onderweg kwamen we langs allerlei lieve Engelse huisjes, pubs, Tesco’s en nog meer stereotype beelden. Meadow Drive reden we in eerste instantie echt voorbij aangezien het eruit zag als een oprit naar een landhuis ofzo. Maar het bleek toch echt onze afslag waarna we aankwamen bij een loods in de middle of nowhere. Er stond ook nergens dat dit dryicesupply was, maar er liep 1 dame rond en die wist inderdaad dat we zouden komen. Van haar kregen we een grote doos die we echt, echt!, niet open mochten maken voordat het bijna tijd voor de act zou zijn, anders zou alles vervliegen. Nou, okee, we hebben de doos niet aangeraakt en braaf in de auto laten staan. (wat misschien ook niet zo slim was als afgesloten ruimte, maar in je slaapkamer bewaren werd ook afgeraden). Terug in het hotel hebben we verder gewerkt en nog wat dingen geregeld totdat het tijd was voor het diner. Deze keer werd het de Italiaan in de Galleria samen met oa de Ierse crew. Met dank aan Lisette had 1 van hen nog een set laarzen meegenomen die ik evt mocht proberen. Ik heb ze maar niet uitgeprobeerd in het restaurant zelf. Diner was gezellig, met hier en daar al wat discussie over de acts die we al gezien hadden. Het algemene idee was dat het zowiezo een superleuke show zou gaan worden!
Iedereen ging al wel op tijd naar huis om genoeg nachtrust te pakken voor de grote dag…wij zelf moesten natuurlijk even de laarzen uitproberen op de hotelkamer. Michel keurde ze natuurlijk meteen goed…ik moest zelf even kijken of dit toch echt was hoe ik op een podium zou willen staan. Maar aangezien ze prima zaten en liepen besloot ik al snel dat dit toch echt de outfit zou worden! Zoals ik al zei….Pole Theatre laat je dingen doen die je anders nooit doet!

Zaterdag 20 mei, dag van de waarheid! Om 10u was de meeting voor de deelnemers al en aangezien Stacey had gezegd streng te zijn stonden wij er natuurlijk ruim van tevoren. Toen iedereen er was bleek pas echt wat het deelnemersveld was en welke gekke attributen iedereen mee had genomen. Er was een model cadillac, hooibalen, schilderij frames, etc. Ook konden we alvast genieten van de openings act van de juryleden die in 2 dagen tijd een coole show in elkaar hadden gezet. Leuk! Helaas bleek onze video nog steeds niet goed binnengekomen te zijn, dus dat werd een beetje stress. Om de 1 of andere reden had wetransfer de helft opgegeten! Gelukkig hadden we natuurlijk een backup, maar de hele conversie naar de pc van The Forum duurde lang! Zo lang zelfs dat we de video niet konden bekijken voordat de deuren om 12 uur open gingen voor de semi-professional categorie! Lekker dan…  Intussen was het publiek met nog meer oude bekenden al binnengestroomd, en na een shopping actie (yay, nieuwe kleren!) was het eerst tijd voor de semi-pro show. Hier zaten al supermooie acts in. Soms kun je in verhaal en dans niet eens zien dat iemand in de ietsje lagere categorie meedoet…deze deelnemers waren net zo creatief! Ik geloof vooral in de Classique categorie, maar die kon ik net niet zien omdat we al backstage bezig waren met onze spullen. Wel mocht ik alvast een keer het podium op tijdens Gaelle’s act als human prop..en om haar koptelefoon te jatten (onderdeel van de show hoor). Intussen was het voor ons dan tijd om eindelijk de geheime doos te openen, en wow..daar zat inderdaad een heleboel droogijs nog in. Prima natuurlijk, het was in elk geval niet gesmolten. De erlenmyers werden gevuld met ons geheime goedje, en limonade voor de coole kleur. De tafels werden in elkaar gezet, en ik moest nog even goed oefenen op die grote laarzen! Al snel was dan de beurt aan onze categorie, tijd om echt zenuwachtig te worden. De acts voor ons kregen heeel veel applaus van het publiek, maar we konden niet zien wat ze deden. En toen was het de beurt aan ons! We hadden alles wel goed klaargezet, maar de vraag was of we het ook snel op het podium konden krijgen. Nou, nee, dat duurde wel even, maar gelukkig waren er 2 australische gastvrouwen die gewoon doorkletsen (ik verstond er werkelijk niks van!) Ik geloof dat er eentje vroeg of het spul in onze erlenmeyer drinkbaar was? Anyway, na flink wat gerommel stond alles klaar en konden we alleen maar hopen dat onze video nu wel goed over zou komen!

Werkelijk alles in onze act ging prima! De trick met het droogijs aan het begin, de start van de video, reageren op de muziek en elkaar, de trick waarbij ik in michel’s armen moest springen en hij me weer weg moest gooien, het stukje met Fonji’s (voor mijn gevoel het enige technisch lastige in deze act), plankje op Michel’s schouders, het uittrekken van de sokken en de verschijning van de rubber kip. Tot halverwege had ik nog niet echt het gevoel dat het publiek het hilarisch vond. Maar het feit dat mijn jurk uitging leverde wel reacties op. De rubber kip was eigenlijk te flauw voor woorden, maar juist daarom zat het er in. En Michel kon als clumsy professor toch wel wat reacties loswerken. Maar het meeste gefluit kwam natuurlijk aan het einde, toen de professor zijn laatste hoop qua programma uploadde en ik ineens met laarzen en in nog(!) kortere broek tevoorschijn kwam. Tsja…sex sells blijkt maar weer eens. Maar in principe was dit natuurlijk ook een statement. De prof vind het pas cool en perfect als de dame zo sexy mogelijk is, maar vervolgens neemt ze wel het heft in eigen handen en gaat ze op zoek naar de perfecte man…wat er dan gebeurd ga ik echt niet verklappen…check de video!
Laten we zeggen dat deze act misschien wel als comedy bedoelt is, maar tegelijkertijd wel een diepere boodschap heeft!

En toen was het voorbij, tenminste…ons deel. Na de pauze kwamen nog de Drama en Classique categorie, die we nu dus rustig konden kijken. (okee, na opruimwerk). Nou, in Drama vond ik echt werkelijk elke act supergoed, en ik had niet graag willen jureren. Ik was niet verrast door de winnaar, maar het had ook een andere act mogen zijn. Classique was gewoon ..tsja…classique, vaak niet direct mijn stijl, maar de Italiaanse dame sprong er toch wel uit qua energie, en zij bleek uiteindelijk ook de beste hier. En toen de prijsuitreiking! Michel mocht als human prop eigenlijk niet mee het podium op, maar aangezien hij zo’n grote rol had in de act hebben we dat toch lekker gedaan. En dat was maar goed ook, want wij hadden dus gewonnnen! Yay! Het publiek riep al van tevoren onze naam, dus dat was wel heel cool…dat niet alleen de jury een mening heeft, maar dat ook het publiek die mening deelt! Supercool dus! Dat we het overall niet zouden winnen van de superdramatische, semi-sexy act van Mario wisten we al wel, maar dat was ook niet erg. We vonden het al superleuk dat dit zo goed was gegaan!

Na de felicitaties en groepsfoto’s liep het theater al snel leeg, maar wij hadden natuurlijk nog ladingen opruimwerk te doen. Ik moest oa van zo’n 9 kg droogijs af zien te komen! Nu is het niets anders dan bevroren C02, dus je kan het ontdooien. Ik heb dus die 9kg in de kleedkamer douche gekieperd en er de warme douche op gezet. Dat leverde hilarisch veel rook op die uit de kleedkamer de gang op stroomde en verbaasde blikken trok. Toen de rest al lang in een restaurant zat waren wij nog spullen aan het inladen. Maar goed..je moet er iets voor over hebben :-p Natuurlijk waren wij de laatsten die het theater verlieten!

2 jaar terug hebben we na de wedstrijd met zijn allen het Mexicaanse restaurant overvallen en hen gedwongen langer open te blijven. Deze keer lukte dat niet en belandden we bij een Indisch restaurant. Het was het enige wat op dat moment nog open was dus er belandden heel veel meer deelnemers. Gezellig! Er werd nagekletst en we konden meteen onze filmpjes al bekijken omdat deze vanuit het publiek ook opgenomen waren. Superleuk! Het werd laat natuurlijk maar dat boeit na zo’n wedstrijd niet meer.
Al moesten we de volgende ochtend nog wel vroeg op omdat ik nog voor mezelf een workshop geboekt had met Sarah Scott. Dat was natuurlijk weer helemaal prima en gezellig. Het was vooral grappig toen mensen er van elkaar achter kwamen wie ze waren in de wedstrijd (“You look so different now!”) En na de workshop moesten we er eigen heel snel al vandoor om via de trein en Frankrijk, Belgie enz ineens weer terug naar huis te rijden!  Tijd zat om na te kletsen, te genieten van de overwinning en evt na te denken over een volgende act! Dit smaakte eigenlijk best naar meer!

Meer hilarische foto’s vind je trouwens in het fotoalbum!